بی نشانی؛ شناسنامه عاشقی
مسیری که هنوز با گذشت سال ها از عروج آسمانی شان بال در بال ملائک، آسمان غبارآلود شهرها را معطر به شمیم دلکش خود می کنند.
هرازگاهی می آیند، با نشان بی نشانی خود، تا نشانی باشند براي ما گم کردگان راه که سخت در روزمرگی های خود فرو رفته ایم.
بی نشان هايي که شناسنامه عاشقی خود را از مادرشان فاطمه(س) گرفته اند تا مزار دلدادگی شان بهانه چشمان بارانی مان برای ترنم زیارت نامه های دلتنگی مان باشد.
دلتنگی هایی که به نام نامی زهرا(س) گره می زنیم و به شوق دیدن بقیع دخیل می بندیم روزنه های امیدمان را به مزار بی نشان فاطمه.
مگر نه اینکه همه دل های شکسته و خسته مزار آن بانوست تا با هر تپش آن نبض حیات بگیریم برای یافتن راهی که در پیش داریم، برای امتداد مسیر عاشقی خود.
مسیری که هزاران لاله گلگون از آن آسمانی شدند و امروز شناسنامه شکوه کوچه هایمان هستند تا بدانیم مسیر روشن فاطمی(س) راهرواني می خواهد حسینی و زينبي، رهروانی که امروز ندای «هیهات من الذله» را با علم ابالفضل(ع) در فراسوی مرزهاي دلدادگی به اهتزاز درآورده اند تا نسیم مشک فشان عطر آن را در گستره کره خاکی به مشام آزادگان برساند.
رقیه غلامی
