به گزارش خبرگزاری بسیج از کرمان، به یک چشم بر هم زدنی به اربعین 1445 هجری قمری رسیدیم و به چشم باز هم شاهدیم که همه عالم خود را به طریق الحسین رساندند.
گرما و سختی طاقت فرسا مسیر را عاشقانه و جانانه به جان می‌خرند، به امید گوشه چشمی آن هم در بین الحرمین.
پیاده‌روی اربعین حسینی در زمان صدام حسین ممنوع بود و بعد از آن شهید سلیمانی راه اربعین را برای ما باز کرد اگر مجاهدت‌های این مرد بزرگ نبود و داعش را از این خاک(عراق) بیرون نکرده بود، امروز این راه باز نبود. این مراسم میلیونی که قدرتمند‌ترین نماد همبستگی جهان است و شیعه و سنی و مسیحی ندارد، همه و همه با دل قدم بر می‌دارند و جا پای جابر می گذارند.
در قدمگاه اربعین، همه یک نام دارند: زائر، قبله یکی است: بین الحرمین، و برای رسیدن به یک مقصد سختی را به جان می‌خرند: کربلا و در طلب یک محبوب هستند: حسین(علیه السلام)
در مسیر اربعین کیستی و از کجا آمده‌ای، وجود ندارد؛ اینجا خبری از عنوان‌های ظاهری نیست هر که هستی اینجا ذوب می‌شوی در چشمه جوشان حب الحسین و در رودخانه عظیم فرات جاری می‌شوی.
بعضی‌ها در تب و تاب زیارت ضریح تو، خود را به دل جمعیت می‌زنند و بعضی دیگر از داخل همان موکب‌ها سلام خالصانه‌ای به امام می‌دهند و چشم انتظار پاسخ هستند.
خوب که دقت کنیم صدای سایش کفش بر سینه جاده‌ها را می شنوی. گویا؛ کسی صدایشان می‌کند، آنهایی که یا حسین زمزمه هر لحظه شان است و به امید برآورده شدن حاجت می‌روند و من ایمان دارم چیزی که مردم را از کل جهان به کربلا و بین الحرمین می‌کشاند جز عشق نمی‌تواند باشد.
یادداشت: فلاحتی
