عدالت، واژه گم شده در فیش های حقوقی

روزهای گذشته خبری مبنی بر دریافت حقوق چند ده میلیون تومانی از سوی برخی مدیران ارشد بیمه مرکزی همراه با فیش حقوقی آن ها منتشر شد که واکنش‌های گسترده ای در بین مردم به دنبال داشت.

این فیش های حقوقی نشان می داد، تنها سه مدیر ارشد بیمه مرکزی ۱۸۰ میلیون تومان حقوق می گیرند و حقوق تنها یک نفر ۸۷آن ها میلیون تومان بود.

وام ضروری ۴۰۰ میلیون تومانی، وام خودروی مدیران، اضافه کاری چهار میلیون تومانی، اضافه کاری فوق العاده ۳۳ میلیون تومانی و برخی ارقام عجیب و غریب دیگر در این فیش‌های حقوقی به چشم می خورد که انتشار و رسانه ای شدن ان ها، جامعه ایرانی را دچار شوک شدید کرده و مردم را به بهت و حیرت فرو برد.

بسیاری از مردم این سوال را از خود می پرسند که چرا در نظام مقدس جمهوری اسلامی که داعیه دار برقراری عدالت است و رهبران عالی رتبه آن از کمترین حقوق و مزایا برخوردار بوده و به زهد و ساده زیستی معروف هستند، این بی عدالتی محض به چشم می خورد و چرا دولت که هنگام پرداخت یارانه ها از پرداخت آن به عنوان مصیبت عظمی یاد می کند، جلوی این ریخت و پاش سرسام آور را نمی گیرد؟

این در حالی هست که بسیاری از مردم از تامین حداقل امکانات زندگی عاجز بوده و از مشکلات اقتصادی رنج می برند و به واسطه حقوق و در آمد کم از تامین مایحتاج ضروری زندگی شان ناتوان هستند.

در جامعه ای که بسیاری از جوانان کشور مایوس از پیدا کردن شغل با حداقل حقوق و مزایا بوده و توان تشکیل خانواده و ازدواج را ندارند و به واسطه رکود اقتصادی هر روز بر تعداد بیکاران افزوده می شود، کارخانه ها و واحدهای تولیدی که یکی پس از دیگری در حال تعطیلی و یا ورشکستگی هستند و در بیشتر صنایع با رشد منفی تولید که بعضا تا 57 درصد گزارش شده، روبروییم، حال با وجود این همه مشکلات اقتصادی در سطح جامعه، سوالی که به ذهن آحاد مردم می رسد این است که چرا باید مدیری در کشور از این همه حقوق و مزایا برخوردار شود؟ مگر این مدیران ارشد برای نجات مردم از فقر و فلاکت و مشکلات اقتصادی، چه شاه کاری کرده که شایسته این حقوق چند ده میلیونی است؟

آیا مدیری سراغ داریم که از غم این آشفتگی های اقتصادی و سیل بیکاری و رکود بی سابقه و از سر ناراحتی نتواند به سادگی و با آرامش خاطر، شب سرش را به بالین بگذارد؟

آیا واقعا این مدیران مستحق این همه حقوق و مزایا هستند؟ این در حالی است که بسیاری از کارمندان و کارگران زحمتکش و مستمری بگیران و بازنشستگان از عدم کفاف میزان حقوق خود، گله کرده و ناله می کنند و عملا شرمنده اهل و عیال خود هستند.

وقتی که ما به زندگی امام خمینی(ره) و رهبر فرزانه انقلاب و دیگر بزرگان نگاه می کنیم اثری از اشرافیت و تجملات و زرق و برق دنیوی را در زندگی شان نمی بینیم و بر عکس ایشان همواره مسئولان را به دوری از تجملات و اشرافیگری توصیه کرده و خدمت به مردم و محرومین را سرلوحه برنامه دولتها می دانند.

امام راحل به اذعان دوست و دشمن، از هر چه تجمل، اشرافی‌گری و تشریفات اجتناب می‌کند تا نشان داده و ثابت کند همچون امام متقین زیستن و زندگی کردن، افسانه نیست، حتی در عصر مدرنی که فتنه‌های دنیا از هر سو بر گوهر فطرت و ایمان هجوم می‌آورند.

کتاب‌ها، عکس‌ها، خاطرات و حتی فیلم‌هایی که از سیره عملی زندگی امام خمینی(ره) به جای مانده، در اثبات نفرت او از کاخ‌نشینی و تجمل‌گرایی، هزاران هزار نشانه و اشاره دارد و همین سیره عملی است که سخنان پیر جماران در مورد دنیا طلبی را باورپذیر می‌کند:

«ما باید کوشش کنیم که اخلاق کاخ ‏نشینی را از این ملت بزداییم. اگر بخواهید ملت شما جاوید بماند و اسلام را به آن طوری که خدای تبارک و تعالی می‌‏خواهد، در جامعۀ ما تحقق پیدا کند، مردم را از آن خوی کاخ ‏نشینی به پایین بکشید، خود کاخ ‏نشینی این خوی را می‌‏آورد... آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحۀ دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته، از آن خوی کوخ ‏نشینی بیرون برود و به کاخ ‏نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می‌‏شود. آن روزی که مجلسیان خوی کاخ‏نشینی پیدا کنند خدای نخواسته، و از این خوی ارزندۀ کوخ‏نشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم. (۱/۱/۱۳۶۲)»

نکته ای که می خواهم متذکر شوم، این است که مسئولان خرد و کلان در این مملکت اسلامی این مساله را به یاد داشته باشند که جایگاهی که آن ها به آن تکیه زده و برخی از سر خیانت یا ندانم کاری حقوق های آنچنانی دریافت می کنند، حاصل جانفشانی و ایثار مردان انقلابی و مجاهدان و رزمندگانی است که در راه به ثمر نشستن انقلاب از جان عزیز خود گذشته و کمترین دلبستگی و تعلق خاطر به این دنیای فانی نداشتند، چنانکه در خاطرات شهید حاج ابراهیم همت که از زبان همسر بزرگوار وی نقل شده، همه داراییشان در صندوق عقب یك ماشین جای می‌گرفت، ما این ساده زیستی را در زندگی نامه بسیاری از سرداران جنگی و شهدای جنگ تحمیلی مشاهده می کنیم.

شهدا، این انقلاب را به عنوان امانت به دست ما سپرده اند، پس همه مسئولان وظیفه سنگینی در قبال خون شهیدان بر عهده دارند و در روز قیامت باید در دادگاه عدل الهی پاسخگوی اعمال و رفتار خود باشند و اگر خدای ناکرده با اعمال و رفتار ناصواب خود موجب بدبینی و یا تضعیف جایگاه نظام مقدس جمهوری اسلامی در جامعه و توده مردم شوند، دچار گناه نابخشودنی خواهند شد چراکه خیانت به انقلاب و آرمانهای بلند امام راحل و خون پاک شهدا از بزرگترین خیانتها بوده و مطمئنا عواقب بسیار سختی خواهد داشت.

امیرالمومنین علی(ع) در نامه 26 نهج البلاغه خطاب به برخی از کارگزاران بیان می کند:«کسی که امانت الهی را خوار شمارد و دست به خیانت آلوده نماید خود و دین خود را پاک نساخته و درهای خواری را در دنیا به روی خود گشوده و در قیامت خوارتر و رسواتر خواهد بود و همانا بزرگترین خیانت، خیانت به ملت و رسواترین دغلکاری، دغلبازی با امامان است».

حجت الله رجبی