بسوز که سوز تو کارها بکند
روزهای اردی بهشت با ترنم باران و رایحه گل های بهاری دلنشین ترین روزهاست و قطعا آنچه این دلنشینی را برای مردم دوچندان می کند وضع مطلوب مردم از نظر معیشتی و اجتماعی است که این روزها متاسفانه مشکلات حاکم بر جامعه مانع از آن می شود.
مشکلاتی که هر روز بیش از گذشته دامن گیر مردم و تریبون خوبی برای برخی مسئولان شده که نسبت به بهبود آن از هر دری سخن می رانند جز اینکه اقدام و عملی در این باره صورت گیرد.
اقدام و عملی که هفته گذشته نوک پیکان حرف ها و حدیث ها در این خصوص به دو قشر از جامعه بیشتر معطوف شد تا هفته گرامیداشت این دو قشر با این عنوان ارج نهاده شود.
کارگران و معلمان دو قشری هستند که در روزهای گذشته بسیار در خصوص اهمیت کار آن ها سخنان به میان آمد، دو قشر مهمی که بیشترین بار مسئولیت توانمند کردن جامعه بر دوش آن ها هماره رسالت سنگینی بوده است.
کارگران باید بدون هیچ چشمداشتی چرخ اقتصاد را که مدام لای آن چوب نیز می گذارند، بگردانند و معلمان هم باید با آیین نامه های نوشته شده و ناخوانده، بدون هیچ انتظاری با کم و کاست روزگار بسازند تا جامعه فردا شاهد همین مسئولانی باشد که نمونه بسیارش را امروز در کسوت های مختلف نهادها و دستگاه ها شاهد هستیم و هرکس به فراخور وجدان کاری خود(مثبت و منفی) در جامعه گام برمی دارد.
کارگران در تولید می سازند و با وضع معیشتی روزگار می سوزند و معلمان همچون شمع در تربیت فرزندان این مرز و بوم می سوزند و با نداشته ها و داشته هایشان می سازند، هر دو می سوزند و می سازند ولی کو گوش شنوا و چشم بینای مسئولان که این سوز و ساز را به نوایی برسانند، نمی دانم چرا یادشان رفته است که بسیاری از آن ها از پای درس همین معلمان برخاسته و در جایی نفس کشیده و درس خواندند که حاصل دسترنج کارگران در عرصه های مختلف بوده است.
کاش امسال مسئولان به جای اینکه مناسبت ها را بهانه کرده و شعار دهند، خود عامل در زمینه اقدام و عمل باشند و با درک وضع معیشتی مردم که کارگران و معلمان تنها دو قشر آن هستند چاره اساسی بیاندیشند تا بتوانیم شاهد جامعه ای آرام و سالم باشیم.
کاش برخی از مسئولان به جای وعده های سرخرمن که نسبت به سیاست کاری خود و طیف سیاسی که در آن قرار دارند و داد از آموزش های مختلف برای دانش آموزان می زنند به فکر آینده و وضع معیشت و کار و اشتغال آن ها باشند تا پس از سپری کردن دوران تحصیل، باری بر دوش جامعه و خانواده نشوند بلکه بتوانند با تدابیر مسئولان خویش، باری از دوش جامعه بردارند.
کاش مسئولان بدانند پیامبر بی حکمت دست کارگر و مقام معلم را تکریم نکرده و نستوده است چراکه هر دو این قشر زیربنای جامعه را بنا می نهند، ولی دریغ از ذره ای توجه مسئولان، به ناگاه این شعر اندر حکایت این دو قشر در ذهنم نقش می بندد؛ «دلا بسوز که سوز تو کارها بکند».
رقیه غلامی
