قوای قلمی و قدمی را در جهت گسترش فرهنگ عاشورایی به خدمت گیرید

به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران  جمعی از هنرمندان بسیجی در دفاع از نهضت قیام ابا عبدالله الحسین(ع) بیانیه ای صادر کردند که متن آن به این شرح است:

حسین (علیه السلام) مظلوم هماره تاریخ است؛ مظلومیتی که با شهادت نیز به پایان نرسید. اگر دیروز در دشت کربلا، صفوف کوفیان عربدۀ «بُغضَاً لِاَبیک» سر دادند، امروز هنوز در کوچه پس‌کوچه‌های تاریخ صدای چکاچک شمشیرهای حق و باطل شنیده می‌شود و همچنان یاران متلون داغ بر داغ می‌نهند. دیروز حسین (علیه السلام) را سر بریدند و امروز می‌خواهند عزایش را... چه خیال خامی!

بهانۀ نگارش این سطور، هجمه‌ای است که این روز‌ها، هم‌زمان با ایام سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، با دعوی پالایش محافل حسینی از خرافه و گزافه، به اوج خود رسیده است! نیک می‌دانیم که این رشته سر دراز دارد و پای جریانی در میان است که سودای باطل کم‌رونق کردن عزای اباعبدالله (علیه السلام) را در سر می‌پروراند. جریانی که سال‌هاست می‌کوشد به مدد رسانه‌های صهیونیستی و با اتکا به اندیشه‌های وهابی، به محکمات و مسلمات عقاید مکتب حقۀ شیعۀ جعفریۀ اثنی عشریه مانند عصمت، شفاعت، توسل، زیارت، عزاداری، ظهور و... تشکیک وارد کند و متأسفانه برخی از سخنرانان، نویسندگان و شاعران مسلمان نیز ناخواسته در دام این جریان افتاده و جبهه‌ای را که باید در برابر دشمن بیارایند، در مقابل محبان و شیفتگان آل الله (علیهم صلوات الله) تجهیز می‌کنند.

ما هم قویاً معتقدیم آنچه در طول سال‌های اخیر در معدودی از محافل حسینی جریان دارد، حد اعلای اقامۀ عزا و ذکر جمیل خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) نیست و از آنچه شایسته و بایسته است، بسیار فرو‌تر است. قطعاً اشعار و گفتار و رفتار موجود در معدودی از مجالس پسندیده نیست، اما آیا تذکر محدود به برخی مجالس، اعلان عمومی و لشکرکشی رسانه‌ای و فرهنگی می‌طلبد؟! آیا باید به خاطر چند مورد رفتار ناشایست، به کلّ عزای حسینی حمله‌ور شد و در مقابل همه هیئات و مرثیه خوانان صف‌آرایی کرد؟! آیا باید به بهانۀ نگاه همه‌جانبه به واقعۀ عاشورا، حماسه را در تعارض با مرثیه و شعور را در تقابل با شور قرار داد؟ حال آنکه این مفاهیم هیچ‌گونه ضدیتی با هم ندارند و هیچ یک از آن‌ها به تنهایی به دست نمی‌آید.

آیا اساساً محل نزاع این‌جاست؟ در همین دهۀ اول محرم، خیل رسانه‌های مبلغ وهابیت و هجمۀ آن‌ها را نسبت به اصل عزای سیدالشهداء (علیه السلام) ندیده‌اید؟ طنین ناقوس کلیساهای خانگی و ترویج مسیحیت تبشیری و ممسوخ را کنار گوشمان حس نمی‌کنید؟ در برابر ظهور عرفان‌های نوظهور و تلاش برای جدایی معنویت از مکتب اهل بیت (علیهم السلام) احساس تکلیف نمی‌کنید؟ دست و پا زدن خرده بقایای بهائیت را نمی‌بینید؟ که در منابر رسمی، عنوان هیئات حسینی را به سخره می‌گیرید؟ که ضریح مطهر حسین بن علی (علیه السلام) را که بر سیل اشک دلسوختگان تا کربلای معلا می‌رفت، با نماد شرک بنی اسرائیل قیاس کردید و گفتید تکه آهنی که به کربلا نرسیده، چه شرفی دارد؟ که در ایام عزای اشرف اولاد آدم که زمین و زمان و عرشیان و فرشیان سیه پوشند، رخت سپید پوشیدید و طعنه به سیه‌پوشان زدید و به این رفتار خود مباهات کردید؟! که در مقابل چشم مردم عزادار، در رسانۀ ملی اعلام کردید: روز عاشورا را ـ که مطابق فرمایش معصومین (علیهم السلام) روز اشک و ندبه و عزاداری است ـ به مطالعه گذرانده و در مجالس عزا شرکت نکرده‌اید و تلویحاً در خانه نشستن را به حضور در تکایا و حسینیه‌ها رجحان دادید! که در چنبرۀ جهان‌بینی قافیه‌ایتان، گریستن بر اباعبدالله (علیه السلام) را نشانۀ عدم شناخت حضرتش عنوان کردید؟! که اقامة عزا و مرثیه‌خوانی را بزرگ‌ترین تحریف و انحراف در فرهنگ عاشورا اطلاق کردید! آیا این گفته‌ها به صواب است؟

تأکید می‌کنیم که فضای هیئات، تکایا و حسینیه‌ها باید عاری از خرافه و بدعت و غلو باشد و اتفاقاً زدودن غبار از رخسار مجالس عاشورایی را به شدت می‌ستاییم. اما دوستان! به خاطر داشته باشیم که هرآن‌چه متکی بر خرد خودبنیاد نبود و با عقل منقطع از وحی سازگاری نداشت، انحراف نیست. میان زدودن خرافه و بدعت و غلو با وهن مجالس عزای سید و سالار شهیدان، تفاوت از زمین تا آسمان است! اما سوگمندانه باید گفت بسیاری از گفته‌ها و سروده‌های اخیر، به اصل و اساس گریستن بر سیدالشهدا و اقامۀ عزای حسینی هجمه وارد می‌کند. این در حالی است که ائمه معصومین (علیهم صلوات الله اجمعین) بر اقامۀ عزای حسینی توصیه اکید فرموده و به تعظیم آن کوشیده‌اند. خاصه آنکه مرجع نهضت‌ امام خمینی (رحمت الله علیه)، قیام عاشورا و مبنای پیروزی انقلاب اسلامی، برپایی عزا و اشک بر سیدالشهدا (علیه السلام) بوده است.

ما بر این باوریم که قرائت‌های حماسی، ارزشی، عرفانی، پایداری، اعتراض و مکتبی از فرهنگ فرا بعدی عاشورا در جای خود مفید و محترم‌اند اما در ایام عزاداری سالار شهیدان، نباید از قرائت ماتمی و عاطفی و عزاداری به شیوه سنتی و به دور از مطالب حاشیه‌ای غفلت کرد که در فرهنگ گران‌سنگ عاشورا شور و شعور به هم آمیخته است.

علی ایحال مشفقانه، ناصحانه و برادرانه به دوستانمان ـ که ناخواسته به وادی خرده‌گیری بر بساط عزای سیدالشهداء (علیه السلام) درغلتیده‌اند ـ توصیه می‌کنیم قوای قلمی و قدمی خود را در جهت بسط و گسترش فرهنگ عاشورا که همانا با اقامۀ عزا و اشک بر قتیل العبرات محقق می‌شود، به خدمت بگیرند.

همۀ ما در یک جبهۀ واحدیم و اگر می‌گوییم «یا لَیتَنا کُنا مَعَک»‌ای کاش بتوانیم هم‌نوا با حجت بن الحسن (اَرواحُنا لَهُ اَلفِداء)، صبح و شام بر مصائب جد مظلومش بگرییم، که: «اَلا وَ صَلی اَلله عَلی الباکینَ عَلی اَلحُسین (علیه السلام) رَحمَهً وَ شَفَقَه