در سال های گذشته بعد از مدت کوتاهی از انجام عملیات های عمرانی و ترمیم لوله های شکسته آب مقابل ورودی ساختمان ها توسط سازمان آب، شهرداری اقدام به ترمیم آسفالت قسمت های کنده کاری شده می کرد. اما مدتی است که شهرداری انجام آسفالت معابری را که در عملیات های عمرانی تخریب شده است، بر عهده سازمان های خدمات رسان می داند. در پیام هایی هم که شهروندان به سامانه 137 اعلام میکنند، این سامانه در پیامی اعلام می کند که درخواست شما قابل پیگیری نیست.
همانگونه که در تصویر مشاهده می کنید؛ آسفالت گروه 6 دولت اباد سال ها بعد از انجام عملیات رفع شکستگی لوله آب، هنوز آسفالت نشده است و در این محل نهال سبز شده و بزودی به جنگل تبدیل خواهد شد.
به نظر می رسد که شهرداری باید در ستون بدهی و پرداختی قبوض عوارض و مالیات شهروندان تجدید نظر و بخشی از مالیات مردم را حذف کند تا خودشان اقدام به آسفالت معابر کنند.
این پایان ماجرا نیست؛ اگر امروز با این دوستان شوخی کنید شش سال بعد خنده شان می گیرد و می گویند با ما بودید؟! چندین سال است که بابت خطر چند اصله درخت فرسوه و خشک که جان ومال مردم را تهدید می کنند به سامانه 137 هشدار دادیم که عواقب هرگونه خسارت جانی بر عهده شهرداری منطقه خواهد بود و پیام ثبت شده در این سامانه نیز سندی بر این مدعا است؛ اما در یکی دو سال گذشته بالاخره شد؛ آنچه نباید می شد و یکی از این درختان با اولین باد پائیزی سقوط کرد اما خوشبختانه در آن لحظه هیچ عابری در محل حضور نداشت و فقط سه دستگاه خودروی شهروندان آسیب جدی دید و بی تفاوتی مسئولان مربوط مشکلات زیادی را برای این شهروندان بوجود آورد .
به نظر می رسد مسئولان از اینکه به بیت المال خسارت وارد شود احساس گناه نمی کنند. پرداخت خسارت این خودروها بر دوش سازمان بیمه افتاد؛ کاری که می شد به موقع و به سادگی انجام شود و گرهی که با دست باز می شد با جرثقیل انجام شد.
آقای شهردار به چه زبانی بگویم!
به جون مادرم! پیاده رو خیابان فروردین جنوبی فلکه اول دولت آباد مثل جیگر زلیخا شده؛ بعضی وقتا که برق کوچه می ره بعضی از مردم که اغلب ناتوان و سالمند یا خردسال هستند در این محل زمین خورده اند و دست و پایشان زخم شده ؛
به جون خودم! زبونم لال؛ دور از جون؛ یه بار شنیدم یکی شون یه حرف ناجوری زد ... از ما گفتن بود. شاید یه روزی سر پل صراط جلوتون رو گرفتن و گفتن : اگه شما این محله رو آسفالت می کردین من زمین نمی خوردم ، دستم یا پام زخمی نمی شد یا نمی شکست و .... اون وقت علاوه بر انگشتان و چشمان و کوچه ها؛ ما هم شهادت می دیم که گفتیم اما کسی گوش نکرد...
