به گزارش خبرگزاری بسیج از کرج، سيده زهرا فوج کارشناس ارشد رسانه و مدرس سواد دیجیتال، در یادداشتی نوشت: من که دیگه نمی‌توانم بدون گوشی باشم و کار‌های روزمره مثل کار‌های بانکی و غیره را بدون این ابزار الکترونیک انجام بدهم، شما چه طور؟
امروز داشتم به این فکر می‌کردم حدود دهه هشتاد و اوایل دهه نود که مردم برای همین کار‌های روزمره به ادارات، بانک‌ها و نهاد‌ها مراجعه می‌کردند، کار‌هایشان به چه صورتی پیش می‌رفت که الان در اوایل دهه یک قرن جدید دچار یک ترس جدید شده‌ایم و گونه‌ای از «نوموفوبیا» را همیشه همراه خود داریم، افرادی کمتر و افرادی بیشتر!
به نظرم اول باید این نوع ترس را بشناسیم پس سرآغاز این مقاله با ترس نبود گوشی همراه خواهد شد.
نوموفوبیا یک ترس درجه‌بندی شده است که با نبود گوشی در کنار فرد ترسو ایجاد می‌شود، این ترس به نظر روانشناسان و محققان از حدود سال ۲۰۱۰ رواج یافته است.
یاد روزی افتادم که گوشی‌ام را در خانه جا گذاشتم و کل مسیر سرکار، دانشگاه و غیره را همراه با یک حس دورنی نهفته گذراندم و بعد از رسیدن به گوشی (خانه) این حس به یک حس رضایت‌مندی تبدیل شد. من هم یک نوموفوبیا درجه یک هستم، اما صرفاً این ترس به این مقدار خلاصه نمی‌شود، در مراحل حساس، بیمار دچار تشنج و عصبی بودن شدید می‌شود.
ترس بدون گوشی ماندن، از نظر رواشناسان از نبود روابط حقیقی با افراد دیگر، عدم آسایش، و تأمین اطلاعات نشات می‌گیرد، سبک زندگی جدیدی که همه ما را با خود درگیر کرده است، به ما آموزش داده که اگر این ابزار الکترونیک در کنار ما نباشد به انزوا خواهیم رسید.
افرادی این ترس را به دلیل قطع شدن با دنیای پیرامون یک ترس حقیقی بیان می‌کنند، یعنی فردی که دچار این نوع ترس شده است، خود را یک بیمار و یا نزدیک به بیماری نمی‌بیند بلکه خود را کاملاً با آن هماهنگ می‌کند تا جایی که سبک زندگی‌اش می‌شود و تا رختخواب نیز با گوشی است.
به نظر شما چطور می‌توانیم این ترس را بعد از شناسایی رفع کنیم؟
اول، فرد بیمار باید بداند این نوع ترس یک روزه ایجاد نشده است و تأثیرات آن یک روزه خنثی نمی‌شود.
فرد نوموفوبیایی با ایجاد یک انگیزه ذهنی و یک بعد آرامشی در خود ترک این ترس را آغاز می‌کند و بعد از مراحلی خود را در یک بسته محدودیتی قرار می‌دهد، به طور مثال در ماه‌های اولیه، فرد یک روز در ماه بدون گوشی خود را در محیط‌های اجتماعی قرار می‌دهد و به مرور این مقدار تغییر می‌کند.
فرد نوموفوبیایی می‌آموزد که این ابزار فقط یک وسیله همانند دیگر تجهیزات و ابزارآلات است.
بدیهی است، که فرد نوموفوبیایی را یک بیمار و معتاد تلقی کنیم چراکه بار تأثیری خود این کلمات می‌تواند یک اراده راسخ را در فرد جهت دوری از این نوع ترس‌ها نوپدید شود اما در حال حاضر، راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم، نوموفوبیا را به عنوان یک اختلال واقعی به رسمیت نمی‌شناسد. با این حال، محققان در تلاش هستند تا نام نوموفوبیا را در دسته اختلالات اعتیادی ثبت کنند.
جامعه، خانواده و دوستان همه می‌توانند با ایجاد تیم‌های حمایتی و راهکار‌های رفتاری به یک فرد نوموفوبیایی کمک کنند تا دوبار به حیات حقیقی با حد و حدود استفاده از وسایل چه الکترونیک و یا غیر الکترونیک برسد.
