به گزارش روابط عمومی سازمان بسیج ورزشکاران، استان ایلام یکی از استان‌های خط مقدم دفاع مقدس بوده است، که بیشترین حملات هوایی و بمباران خفاشان عراقی را به خود دیده است، استانی که هم در دفاع مقدس در میدان رزم و لجمن جبهه‌های نبرد ، هم در پشت جبهه زیر حمله سنگین خفاشان شب‌پرست عراقی فرزندان غیور خود را غرقه‌به‌خون دیده است ،ولی از مقاومت و پایداری لحظه‌ای غفلت نکرده است، اما آنچه برای مردمان این دیار غم‌انگیزترین لحظه تاریخ ورزش ایران وجهان است.
بمباران هوایی ورزشگاه زمین فوتبال چوار در 23 بهمن 65 است. در این روز که جوانان دهه 50 و60 هم رزمنده میدان جنگ بودند و هم در سخت‌ترین شرایط برای حفظ روحیه و نشاط ، به‌رغم آواره گی، ترک شهرها وزیر بمباران‌های هوایی،زش را فراموش نمی‌کردند و به مناسبت هفتمین سال پیروزی انقلاب اسلامی و برای فضای ایجاد نشاط و شادابی در بین مردم استان ایلام،مسابقه‌ای بین تیم‌های فوتبال منتخب چوار و جوانان استان ایلام برگزار کردند و هنوز ده دقیقه از نیمه دوم گذشته بود و همه به انتظار نواختن کرنر بودند، که به ناگاه به‌جای توپ فوتبال، هواپیماهای عراق گلوله‌های بمب بر زمین سبز نشاندند و دروازه سیز را با خون قرمز کردند.
دراین حادثه 10 فوتبالیست، سه کودک و یک داور و یک تماشا چی آسمانی شدند کشیدند.
پدر شهید خلیل مظفری یکی از شهدای زمین فوتبال چوار در سال 1365 در ایلام اظهار داشت: پسرمن نوجوانی بود، عاشق فوتبال که در کلاس سوم دبستان درس می خواند و چون مسابقه در استادیوم کنار خانه بود، به تماشای فوتبال رفته بود. که به شهادت رسید. و ما که از حضور او در این محل بی خبر بودیم بعد از دو روز متوجه شدیم که فرزندمان شهید شده است.
وی بیان داشت: عکسی از فرزندم نداشتیم و به همین دلیل یک گل به‌جای عکس پسرم در یادبود شهدای چوار گذاشته‌شده است.
مظفری می‌گوید: در زمان حادثه در خانه بودم و بعد از ظهر که صدای موشک‌ها را شنیدم به بیرون خانه رفتم و متوجه شدم در زمین خاکی چوار اتقاقی افتاده است و وقتی به آنجا رسیدم با زمینی غرق در خون مواجه شدم.
وی ادامه داد: همه در حال بردن اجساد بودند. به خانه که بازگشتم، از اهل خانه حال خلیل را جویا شدم اما اثری از او نیافتم.
مظفری بیان داشت: به‌طور اتفاقی فرزند من و یک شهید دیگر روی‌هم افتاده بودند و کسی متوجه نشده بود که در نهایت دو روز بعد و در هنگام دفن شهدا متوجه شدیم که فرزند ما نیز در این بمباران به شهادت رسیده است.
«حمید حیاتی» از امدادگران بخش چوار در ایلام اظهار داشت: صبح روز 23 بهمن 65 شهید هزاوه به مرکز بهداشت شهر چوار امدتا هم سرکشی کرده باشد و هم یکی از بازیکنان را برای آمادگی در فوتبال بعداز ظهر مداوا و آماده نماید.
وی ادامه داد شهید هزاوه که هم بخشدار چواربود و هم مربی تیم فوتبال را به عهده داشت،در حین صحبت‌هایش گفت: امروز مسابقه‌ای مهم با تیم منتخب ایلام داریم. «مجتبی ناصری» هم کمی مصدوم است و از ناحیه انگشت دست آسیب‌دیده او را برای مسابقه مداوا کنید. چند ساعتی نگذشته بود مجتبی ناصری آمد و انگشتش را مداوا کردم.
حیاتی در ادامه می گوید به او گفتم: شما قهرمان واقعی هستید اما امروز روز حساسی است و وضعیت منطقه خیلی اضطراری است. از صبح بارها آژیر خطر به صدا درامده است، به آقای بخشدار بگویید اگر امکان دارد این بازی را به‌روز دیگری موکول کند. مجتبی در جوابم گفت: ما همه باهم هستیم و با هم تا قهرمان شدن خواهیم جنگید و هر چی خواست خدا باشد اتفاق می‌افتد.
حیاتی در ادامه ازآن روز چنین روایت می‌کند که: دقایقی از رفتن مجتبی ناصری نگذشته بود که آژیر قرمز به صدا درآمد و دود سیاهی تمام فضای شهر چوار را فراگرفت. مردم هول‌شده بودند و هرکسی به طرفی می‌دوید. بعضی هم به‌طرف زمین فوتبال شتافتند. ما هم سریع به اتفاق امدادگران دیگر بر سر حادثه حاضر شدیم و کربلایی دیدیم. بدن‌های پاره‌پاره،ترکش‌هایی بر بدن شهید هزاوه،سر از تن جدا شده مجتبی ناصری و بدن‌های در خون تپیده‌ی شهید تلوکی، زارعی، کمالوند،مهدیه،رضایتی، شهیدان مظفری،امجد حیدری، علی نجات کرمی،شهید آذرخش، علی عباسی،جهانگیر کاوه و مجروحان زیادی که در گوشه و اطراف افتاده بودند مواجه شدیم. در آن لحظه به یاد صحبت شهید ناصری افتادم که گفت: ما همه با هم هستیم، آری با هم بودند تا پر کشیدند.
رهبر معظم انقلاب نیز در تاریخ 30 آبان 1400 در دیدار دست‌اندرکاران کنگره شهدای ایلام درباره این شهدای مظلوم فرمودند: «حوادث کم‌نظیری در استان ایلام به وقوع پیوست که متأسّفانه مردمِ خودمان هم خبر ندارند، چه برسد به دیگران و خارج و ملّتهای دیگری که مشتاقند حوادث کشور ما را بدانند؛ آنها که هیچ، حتّی مردمِ خودمان هم از خیلی از این قضایا خبر ندارند. یکی همین قضیّه‌ی بمباران مسابقه‌ی فوتبال بچّه‌ها است در سال ۶۵ -بیست‌وسوّم بهمن ۶۵- که این جوانهای ایلامی، دو تیم ایلامی برای بزرگداشت و به یادبود هفتمین سال پیروزی انقلاب، یک مسابقه‌ای به این عنوان درست کردند و تعدادی از مردم هم جمع شدند، تماشا میکردند؛ هواپیمای عراقی آمد بالای سر، از نزدیک یعنی با توجّه به اینکه اینجا چه [برنامه‌ای] هست -نه اینکه همین طور بمب بیندازند و تصادفاً بخورد به زمین فوتبال؛ نه، با توجّه- اینجا را زد و ده بازیکن شهید شدند، داور شهید شد، چند بچّه شهید شدند، بعضی از تماشاچیان شهید شدند؛ این حادثه‌ی کوچکی نیست، این حادثه‌ی بزرگی است؛ جا دارد که این جور حوادث در ابعاد جهانی شناخته بشود، گفته بشود، تکرار بشود. این پیامِ مظلومیّتِ شهدای ورزشکار ما است؛ جرمشان این بوده است که برای [سالگرد پیروزی] جمهوری اسلامی و برای انقلاب، مسابقه تشکیل دادند.»
سازمان بسیج ورزشکاران یاد و خاطره آن شهیدان عزیر و خانواده‌های محترم آنان را گرامی می‌دارد.
