بشردوستانه های سیاه

به گزارش خبرگزاری بسیج، صادق عابدینی در یادداشتی نوشت: طی روزهای اخیر شاهد اغتشاشاتی در کشور ونزوئلا هستیم که نحوه عمل آن در برخی از جهات شبیه نوشتشات سال 1388 در ایران است . اغتشاشاتی که با هدایت غرب ، از طرف جریانی خاص با هدف تضعیف حاکمیت و زیر سوال بردن مشروعیت نظام صورت گرفت ولی با درایت و بینش عمیق سیاسی و فرهنگی مردم جمهوری اسلامی ناکام ماند.
ونزوئلا کشوری است که با داشتن ذخایر بزرگ انرژی ، دارای پتانسیل بالای ثروت است ولی به دلیل تحریم های سیاسی و اقتصادی عملاً توانایی بهره مندی کمی از آن دارد.
طی دهه های گذشته شاهدیم کشورهای غربی و ایالات متحده ، تحریم های اقتصادی را به عنوان ابزاری برای ناتوان کردن دولت ها در مدیریت اقتصادی و اعمال فشار بر مردم کشورهایی به کار گرفته اند که ماهیت دیدگاهی غیر از آنها دارند. نتانیاهو در سال 1378 از این سناریو به عنوان انفجار از درون و از شوروی به عنوان مدل یاد می کند.
اما از دیگر سو شاهدیم همین کشورهای تحریم کننده و ایجادگر سختی در معیشت عمومی مردم ، دقیقاً در زمان اعتراضات عمومی اقدام به ارسال کمک های انسان دوستانه دولتی و غیر دولتی به کشورهای هدف می کنند. بسیاری از تحلیل گران در نگاه اولیه می گویند که هدف از ارائه این کمک ها جلب اعتماد مردم و ایجاد پیوند عاطفی با مسببین این تحریم هاست ولی باید گفت که این تحلیل فقط متعلق به قسمت بیرونی یک کوه یخی است و بخش بزرگتر این کوه در دید نیست.
در آغاز کشور های عامل نارضایتی یعنی آمریکایی ها و غربی ها، به حکومت ها پیشنهاد می کنند کمک های خیریه از جانب سازمان های غیر دولتی در زمینه های آموزش ، بهداشت ، فرهنگ و ... را بپذیرند . سپس این سازمان ها به مرور زمان به مراکز اعمال نفوذ و تأثیرگذاری تبدیل شده و آنها نیروهای ناراضی و مخالف را از راه رساندن کمک های مالی سخاوتمندانه ، به لطمه وارد کردن به مبانی ایدئولوژیکی حکومت ها در زیر پرچم مبارزه به خاطر دموکراسی و حقوق بشر تشویق می کنند . در ادامه سفارتخانه ها و کنسولگری های آمریکا و برخی کشورهای غربی نیز به این فعالیت می پیوندند . آنها به گروه های ناراضی کمک مالی می رسانند و به اصطلاح به رژیم نامساعد از نظر خودشان ، فشار وارد می کنند و در نهایت گروه های ناراضی و اپوزیسیون به اجرای حرکات اعتراضی تحریک می شود .
دلیل عدم پذیرش کمک های به ظاهر بشر دوستانه آمریکایی ها از طرف دولت نیکولاس مادورو را دقیقاً در همین چارچوب می توان تحلیل کرد.
البته لازم به ذکر است که این روش نفوذ در قالب گروه های خیریه و بشردوستانه فقط در زمان بحران سیاسی رخ نمی دهد . حرکت خزنده آن نیز از مدت ها قبل و به صورت کاملاً پنهانی آغاز می شود که با توجه در رفتارها و ارتباطات موسسات خیریه ، سازمان های مردم نهاد و انجمن های بشردوستانه بین المللی ، شاید بتوان برای ایشان نیز نمونه هایی در ایران یافت.
به طور مثال برخی از انجمن های حمایتی در کشور فعال هستند که علاوه بر دریافت کمک های مالی از داخل کشور ، از خارج از کشور نیز تأمین مالی می گردند که منشأ آن جای سؤال دارد ! در برخی از خیریه ها و نهادهای بشردوستانه فعال در کشور ، شاهد نقش "مشاوره ای" برای دستگاه های بین المللی هستیم . یعنی همان زیر مجموعه های سازمان مللی که در حال سیاه نمایی از وضعیت حقوق بشر داخل کشور است.
لازم به یادآوری است که ارتباط با سازمان های بین المللی و دریافت مساعدت از جهان به خودی خود بد نیست ولی نظارت صحیح و مداوم بر فعالیت های این قبیل گروه ها ، انجمن ها و سمن ها در زمان های عادی از سوی دستگاه های ذی ربط ، می تواند علاوه بر رفع شبهه ها و واکسینه ماندن ایشان ، به جلوگیری از شکل گیری بسترهای تفرقه آفرینی دشمنان داخلی و خارجی نیز منتج شود.