به گزارش خبرگزاری بسیج، شرق از جمله روزنامه‌های زنجیره‌ای است که بارها پوست خربزه زیرپای دولت گذاشت و ضعف‌ها و خطاهای آن را نقطه قوت جلوه داد. به همین دلیل هم به مفهوم واقعی کلمه، «اعتماد به دشمن» را بزک کرد و حتی مدیرمسئول آن در گفت‌وگو با حسین دهباشی اظهار داشت که شرق مجبور به بزک کردن و اغراق درباره برجام برای قبولاندن آن شده است.
شرق اکنون در سرمقاله خود می‌نویسد: انتقادات از دولت روحانی به‌تازگی به اوج خود رسیده است. اگر تا دیروز فقط اصولگرایان بی‌پروا به روحانی حمله می‌کردند، اینک کار چنان بالا گرفته که دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی که خود، مشی اعتدالی و محافظه‌کار دارد، با الفاظی تند از رئیس‌جمهور سخن می‌گوید: «خواب روحانی سنگین است».
اگرچه این جمله شاه‌بیت تمام سخنان غلامحسین کرباسچی است؛ اما او به همین بسنده نمی‌کند و در یک کلان‌نگری به نقد عملکرد روحانی می‌پردازد و او را فاقد توانایی در مدیریت اجرائی می‌داند. کرباسچی و اطرافیانش درست یا نادرست بر این باورند که او مدیر اجرائی توانایی نیست و بی‌دلیل نیست که کرباسچی از این موضع به نقد روحانی می‌پردازد. همان‌گونه که تئوریسین‌های اصلاح‌طلب با تأکید بر مفهومِ امر سیاسی، روحانی را به نقد می‌کشند. اصولگرایان انتظار دارند روحانی دشمن‌ستیزی پیشه کند و با شرایط جنگ اقتصادی به مصاف دشمن برود...
بر کسی پوشیده نیست که دولت روحانی شرایط دشواری پیش‌رو دارد و باید با آن دست‌وپنجه نرم کند و باز بر کسی پوشیده نیست که دولت روحانی آن دولتی نشد که همگان انتظارش را داشتند. اینک کمتر جناح سیاسی‌ای است که لب به انتقاد از دولت روحانی نگشوده باشد. بخشی از این انتقادات به ضعف و انفعالِ دولت برمی‌گردد و بخشی از آن خواسته یا ناخواسته زمینه‌ای است برای منفعت‌طلبی و مشروعیت‌طلبی. مهم‌تر اینکه شرایط کنونی به قربانی‌شدن دولت روحانی می‌انجامد. این گفته او که تخریب دولت کسی را پیروز انتخابات ۱۴۰۰ نخواهد کرد، سطرهای پنهان بسیاری دارد که خطابش بیش از آنکه اصولگرایان باشد، به جناح‌های خودی است. این حجم از انتقادات نتایج خسارت‌باری دارد؛ به‌ویژه برای اصلاح‌طلبان. در برخی موارد انتقادنکردن دشوارتر از انتقادکردن است.
شرق، انتقادات اصلاح‌طلبان را «سودای مشروعیت‌طلبی و منفعت» خواند و نوشت: حامیان دولت روحانی با انتقادات مکرر خود به‌ظاهر درصدد تحرک‌بخشیدن به دولت هستند؛ اما انگار هَم‌وغم‌شان بیشتر جدایی از سرنوشت محتوم روحانی است. این رویکرد اصالت داشته باشد یا نه، تنهایی آزاردهنده‌ای را به روحانی تحمیل می‌کند؛ تنهایی‌ای که او را وامی‌دارد تا بیش‌ازپیش به حلقه نزدیکان خود پناه ببرد.
اشاره اخیر شرق به اعضای حزب اعتدال و توسعه (کسانی چون واعظی و نوبخت و...) است که بیش از هر کس دیگر در دولت، مورد اعتراض اصلاح‌طلبان قرار دارند.
