به گزارش خبرگزاری بسیج، در سرمقاله روزنامه صبح نو آمده است:
جنبش دانشجویی معمولاً به واسطه تحرکات میدانی و مناظره‌های سیاسی درکانون توجه قرار می‌گیرد. یک جریان نیمه فعال و خفته که جز چند رویداد محدود، نمایی از آن وجود ندارد. آن قدر این فترت و حاشیه بودن عادی شده که حتی برخی تحلیلگران سیاسی، مناظره دو روز پیش دانشگاه صنعتی شریف را آن قدر بی سابقه می‌دانند که بگویند که دیگر کسی جرات رفتن به دانشگاه را نخواهد داشت؛ حال آنکه یک دهه قبل وقتی دانشگاه به گونه‌ای بود که رییس جمهور به معترضان گفت که از جلسه بیرون می‌اندازم تان یا در مورد رییس جمهوری دیگر، عکس او را جلوی رویش آتش زدند.
با این همه، اکنون با افراط در دو سوی جنبش مواجهیم؛ استحاله عمیق در یک سویه رمانتیک و خیالی که حتی باورهای ابتدایی و انقلابی در جنبش دانشجویی در سراسر دنیا مثل مخالفت با صهیونیسم را قبول ندارد و در اقدامی مسخره و احمقانه، تلاش کرده تا پرچم رژیم آدم کش اسرائیل را از زیر پای دانشجویان کنار بزند و در سویه‌ای دیگر، جریانی که عدالت طلبی را به کاسبی خویش مبدل ساخته و مایل است که یک جانبه همه انتقادهایش را مطرح کند و به هیچ کسی اجازه واکنش و پاسخ ندهد؛ آن‌هایی که می‌خواهند یک طرفه به قاضی بروند و معمولاً راضی بیرون بیایند. این دو خط افراطی در صورت قوت گرفتن، می‌توانند بدنه ضعیف این جنبش را به سوی انحطاط و ضعف پیش برانند.
