حال البته این فرار از پاسخگویی شیوه‌های مختلفی دارد. گاهی به سبک عباس آخوندی و با توجه به چارچوب‌های شخصیتی او برخوردی از جنس آنچه با خبرنگار زن صداوسیما صورت گرفت و گاهی مانند محمود واعظی با برچسب‌زنی به برنامه‌های تلویزیونی که آنها را «ساختگی» می‌داند!
محمود واعظی، وزیر ارتباطات دولت یازدهم که همزمان کار حزبی و انتخاباتی هم
می‌کند و برخی گمانه‌زنی‌ها از کاندیداتوری‌اش به عنوان «کاندیدای
ضربه‌گیر» در کنار حسن روحانی در اردیبهشت 96 حکایت می‌کند، اینگونه به
مناظرات نیم‌بند تلویزیون حمله می‌کند که می‌تواند موید مطلب بالا باشد.
جالب اینجاست که جناب محمود واعظی، عضو حزب اعتدال و توسعه که سکاندار
وزارتخانه‌ای با امکانات عجیب و غریب در حوزه زیرساخت‌ها در فضای مجازی و
ساماندهی افکار عمومی هم هست و پیش‌تر هم در اظهاراتی بشدت استالین‌وار
اعلام کرده بود هر کس با هر انگیزه‌ای در انتخابات ریاست‌جمهوری کاندیدا
شود هدفش تخریب دولت روحانی است، این بار حتی مناظره‌هایی را که حامیانی از
دولت حضور دارند که در آن براحتی می‌توانند به آیت‌الله العظمی
جوادی‌آملی هم حمله کنند نیز تاب نمی‌آورد.
شاید سوال از اینجا به بعد این باشد: دولت جناب روحانی چه مدلی از تعامل
رسانه‌ها با خود را می‌پسندد؟ آیا تجربه تاریخی خاصی را در ذهن دارد و باب
طبعش است که هر چقدر هم رسانه ملی تریبون‌های یک‌طرفه در اختیار آنها
می‌گذارد راضی‌شان نمی‌کند؟
به نظر
می‌رسد مدل مطلوب دولت برای تعامل با صداوسیما در بحث انتخابات مدل سال 72 و
سال‌های ریاست محمد هاشمی است. احمد توکلی، رقیب انتخاباتی مرحوم
هاشمی‌رفسنجانی درباره انتخابات آن سال می‌گوید: «وقتی نخستین نطق تبلیغاتی
تلویزیونی من پخش شد، انتقادات من به عملکرد دولت، کارگزاران دولتی را
عصبانی کرد. آقای کرباسچی علیه نطق تلویزیونی من بیانیه داد و آقای محمد
هاشمی، رئیس وقت صداوسیما این بیانیه را از تلویزیون پخش کرد. این کار او
غیرقانونی بود. با این رفتار حدس می‌زدم نطق دوم تبلیغاتی من به مشکل
بخورد، زیرا در نطق دوم انتقادات من به دولت آقای هاشمی و شخص ایشان صریح و
بی‌پروا شده بود. ساعت دو بعدازظهر روزی که قرار بود شبش نطق دوم من از
تلویزیون پخش شود، آقای محمد هاشمی فاکسی به ستاد من فرستاد که در آن نوشته
شده بود نطق انتخاباتی شما خلاف مصالح ملی است! و صداوسیما از پخش این نطق
معذور است لذا باید تغییراتی در این نطق ایجاد شود.
من در پاسخ، فاکسی برای رئیس صداوسیما فرستادم و نوشتم تشخیص محتوای برنامه تبلیغاتی تلویزیونی نامزدها برعهده شما نیست و شما یک عضو از کمیسیون تبلیغات هستید که تنها وظیفه‌تان تنظیم برنامه و توزیع وقت برابر میان نامزدهاست، نه نظارت بر محتوای نطق انتخاباتی آنها. اما محمد هاشمی زیر بار نرفت و تاکید داشت این نطق را به دلیل غیرقانونی بودن پخش نخواهد کرد. به آقای ابوالفضل موسوی‌تبریزی، دادستان کل کشور و عضو کمیسیون تبلیغات انتخابات تلفن کردم و موضوع را گفتم. ایشان هم حق را به من می‌داد اما عذر می‌آورد و می‌گفت آقای محمد هاشمی سرخود چنین تصمیمی گرفته است».
خود مرحوم هاشمی‌رفسنجانی هم در خاطرات خود در خرداد 92 می‌گوید: «وزیر
کشور اطلاع داد نطق آقای توکلی برای تلویزیون اشکال مقرراتی دارد و کسب
تکلیف کرد! گفتم سعی کنند حل و پخش شود. در راه خانه از تلویزیون ماشین
دیدم که وزارت کشور اعلان کرده نطق با قانون منطبق نیست و برای اصلاح پخش
نمی‌شود».
احتمالا نزدیکان جناب
روحانی در دولت یازدهم هم چنین صداوسیمایی را می‌پسندند؛ رسانه‌ای که در
انتخابات دربست در اختیار دولت باشد و حتی برای پخش نطق انتخاباتی رقبا هم
از رئیس دولت کسب تکلیف کند و اگر دید اوضاع انتخاباتی خراب است حتی نطق
کاندیداهای رقیب را پخش هم نکند. خب! با داشتن چنین چارچوب ذهنی و با این
سطح از توقعات حتما دولت از عملکرد رسانه ملی راضی نیست و تلاش می‌کند به
عنوان یک راهبرد انتخاباتی مهم ضمن بهره‌گیری حداکثری از منافع رسانه ملی،
ژست منتقد و خارج سیستم بودن هم بگیرد، حتی اگر رسانه ملی میانگین روزی 6
ساعت از آنتن خود را در اختیار وزرای دولت داده باشد تا دستاوردهای‌شان را
بیان و عملکرد دولت را تشریح کنند!
البته دولت و تیم عملیات روانی آن برای جا انداختن چنین حسی در جامعه کار
ساده‌ای پیش رو ندارد؛ دولت قبل از ورود به این مسائل و تلاش برای
اپوزیسیون‌نمایی باید به این سوال پاسخ دهد که چگونه با وجود بهره بردن از
رانت حاکمیتی بزرگ در سیاست خارجی و اجازه مذاکره با آمریکا دستاوردی
تقریبا هیچ در حوزه معیشتی داشته است؟
