فساد چند میلیارد هزار تومانی، خروج چندین میلیارد دلار پول از کشور، پرداخت نامتعارف به مدیران فلان نهاد، فروش هزاران متر زمین در بهترین نقطه شهر به مدیران بهمان اداره، گم شدن عمده تجهیزات سازمان... و ده‌ها خبر دیگر که نقطه مشترک همه آنها، القای دستبرد مدیران رده بالای کشور به بیت المال است.
البته کسی منکر فیش‌های نجومی و فساد سه هزار میلیاردی و چند اختلاس و فساد اقتصادی دیگر صورت گرفته نیست، اما یکی از بزرگترین اشتباهات قابل تصور در تحلیل بزهکاری‌های مالی فوق، تسویه حساب جناحی با آنهاست؛ چون افراد منتسب به اکثر این جناح‌ها، درگیر این موضوعات هستند و نمی‌توان یکی را کاملا مبرا و دیگری را کاملا مقصر در دانست.
وقتی به این خط خبری مورد اشاره نگاه دقیق‌تری می‌اندازیم، متوجه علت فراگیری و ازدیاد مطالب تولید شده در آن می‌شویم و آن اینکه، همیشه پای یک انتخابات در میان است.
از زمانی که اولین خبرهای مبارزه با مفاسد اقتصادی در رسانه‌ها منتشر شد، به جای اینکه کام مردم از به راه افتادن گفتمان عدالت خواهی در نظام اداری کشور شیرین شود، تلخ شد. چون عده‌ای از رجال سیاسی کشور با سوءاستفاده رسانه‌ای از اقدامات قضایی صورت گرفته، تلاش کردند در درون جناحهای سیاسی کشور دنبال مقصر بگردند و شروع به چپ و راست کردن افراد نمودند. چون می‌خواستند میوه این بذر کاشته شده را در زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری آتی بچینند.
تبلیغات انتخاباتی زودهنگامی که بارقه‌های آغاز آن را از دل همین برچسب زدن‌ها می‌توان دید. اینکه فلان جناح سیاسی کشور مظهر فساد و خیانت معرفی شود و متقابلا، با درز یک خبر دیگر از فسادهای اقتصادی لو رفته، جریان سیاسی رقیب شروع به جبران نموده و آن اولی را متهم به دزدی و دروغ کند. فضاحت کار جایی در می‌آید که این برچسب زدن‌ها آلوده به دروغ‌سازی و شایعه پراکنی می‌شود.
بازشدن پای دروغ و شایعه به بازی انتخاباتی این جریانات هم نتیجه‌ای جز هجمه سنگین اخبار فسادها در فضای جامعه ندارد. جامعه‌ای که برای زندگی عادی مردمانش و پیشرفت، نیازمند آرامش و اعتماد اجتماعی است، ناگهان در فضایی قرار می‌گیرد که مملو از شک و تردید و بی‌اعتمادی است. مثل فضایی که تقریبا در شرایط فعلی، اتمسفر اجتماعی را شکل داده است.
با کنار هم قرار دادن چند خبر صحیح در مورد فسادهای اقتصادی در کنار ده‌ها خبر دروغ و شایعه ساختگی در خصوص فساد مدیران نظام که اصلا روح این افراد، از چنین موضوعاتی نیز خبر ندارد، مهمترین سوالی که ذهن مردم ما را به خود درگیر کرده، این است که چگونه در جمهوری اسلامی، این سطح از فساد توسط مدیران دولتی و حکومتی اتفاق افتاده و هیچ نظارتی بر آنها وجود نداشته است؟!
به عبارت دیگر، آنانی که اینگونه دست به شیوع اخبار کذب و ترویج روحیه تردید در جامعه می‌زنند نمی‌دانند که در حال بریدن شاخه درختی هستند که خودشان روی آن نشسته‌اند. زیرا چنین کاری، علاوه بر اینکه یک خلاف آشکار بوده و تخریب رقبا در قالب تبلیغات زودهنگام انتخاباتی است، تخریب چهره نظام و از بین بردن اعتماد اجتماعی نسبت به آن را در پی دارد.
متاسفانه در چندین دوره انتخابات‌های گذشته رسم ناپسندی باب شده و آن، ساختن خانه خود بر روی ویرانه دیگران است. اینکه یک کاندیدا یا یک جریان سیاسی، به جای کار ایجابی لازم و معرفی خود و شرح برنامه‌ها و توانمندی‌هایش، دست به نابود کردن رقبا می‌زند و تا جای ممکن، عیب و ایراد – چه به حق و چه اکثرا به ناحق – به دیگران وارد می کند. در حالی که همه این افراد با هر کارنامه‌ای، جزو نیروهای نظام محسوب می‌شوند و تخریب مجموعه مدیران کشور، تخریب جمهوری اسلامی است.
به همبن جهت است که امام خامنه‌ای (مدظله) بارها به این مقوله هشدار داده‌اند و نامزدهای انتخابات‌های گوناگون را از انجام این کار اشتباه بر حذر داشته‌اند. به طور مثال ایشان در جایی می‌فرمایند: «گروههای مختلف، جناحهای مختلف، سیاستها و جهتگیریهای مختلف، در مقابله با دشمن، باید با هم باشند و کاری نکنند که دشمن سوء استفاده کند. اختلاف سیاسی مانعی ندارد؛ اختلاف نظر مانعی ندارد؛ مبارزات انتخاباتی به شکل سالم، مانعی ندارد؛ اما خراب کردن یکدیگر، خراب کردن چهره‌ی کشور اشکال دارد ... خراب کردن ذهن مردم و چهره‌ی مسؤولین دلسوز، اشکال دارد. ایجاد سؤال و ابهام در ذهن مردم، اشکال دارد. با وحدت و یکپارچگی، «کأنهم بنیان مرصوص»، مثل یک دژ پولادین، در مقابل دشمن بایستید.» (اینجا)
با این حساب، به راه افتادن جو مسمومی که رسانه‌های برخی جریانات سیاسی آن را ایجاد کرده‌اند، نهایتا نتیجه‌ای جز مخدوش شدن افکار عمومی از جمهوری اسلامی ندارد و این بلا، به اصلی‌ترین سرمایه هر نظام سیاسی یعنی اعتماد اجتماعی آن آسیب می‌زند. چه خوب است همه آنهایی که سودای حضور در انتخابات آتی را دارند، اولا فعالیت‌های آشکار و پنهان تبلیغاتی را به زمان خودش واگذار کنند و ثانیا در انجام این کار، تنها تا نوک بینی شان را نگاه نکنند. که هر چقدر حجم تخریب‌های امروز آنها بیشتر باشد، خانه‌ای که در آینده قرار است ایشان در آن مدیریت و ریاست کنند، ویرانه‌تر خواهد بود.
