به گزارش خبرگزاری بسیج از مازندران، علی ابراهیمی گتابی-عرفه یک سرزمین به پهنای اشک است که به دامن آسمان میریزد!تو گویی این بار خلیل الله باید کعبه شش گوشه ای بنا کند در قتلگاه! و مَحرمان خلوت انس در حسینیه اباعبدالله مُحرم شوند! و هروله کنان به سمت نینوا با ندای «هیهات من الذله» رهسپار شوند! باید که مجلس بزم یزیدیان را در میدان رزم عاشورایی بهم بریزند و چراغ همیشه روشنی شوند در تاریک دنیای بشریت! تا که ناجی انسان ها باشند از دست بت ها و بت پرستان !
آنگاه که با نوای الرحیل قافله ،ستاره ها به شوق زیارت به عشق شهادت پا در مسیر ثارالله می گذارند، لبیک ملائکه در زمین و زمان می پیچید ! تا پا در رکابش باشند! پا در رکاب ابراهیم کربلا، که اسماعیل شش ماهه آورده با خود به قربانگاه !
تا دوباره قصه پر درد چاه و تنهاترین مولا را به یاد مردم بیاورد! از مکر خواص بنی ساعده بگوید و از بی وفایی عوام کوفه! چاهی که رازدارپهلوی شکسته است،در صحرای پر بلا زمزم جوشانی شود از خون آن «مفطع الاعضاء» ! در هنگامه سعی صفا و مروه اش از گودال تا تل زینبیه! دسته دسته خود را به «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه» برسانند! عطش زده! در علقمه! رجز بخوانند علمدار گونه«وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَميني، اِنّي اُحامي اَبَداً عَنْ ديني»! آتش بزنند به عالمی که آفتابش بر سر نخلی سوزان، تلاوت قران محمدی اش «إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدى» همچنان مظلومانه از ژرفای زمانه به گوش می رسد!
عرفه! شرحه شرحه درد فراق است که هر بندش تو را به لبیک فرامی خواند! به ندای «هل من ناصرا ینصرنی امام زمانت! که برای ظهورش در عرفاتی از جنس کربلا هم صدا با سوز ندبه های عاشقانه اباعبدالله، دل های بی قرارمان را به پنجره مناجاتش دخیل ببندیم تا از خود بگذریم! که اگر از خود بگذریم به کاروان ظهورش می رسیم! و پا در رکابش به خدا هم خواهیم رسید.
انتهای پیام/
