پس از گذشت ۱۰ سال از آن ماجرا تبعات اتفاقات بعد از انتخابات شیرینی حضور حداکثری مردم در پای صندوق ها را به کام ملت تلخ کرد و ایران اسلامی که می توانست با این پشتوانه در عرصه جهانی با اقتدار حاضر شود ، دچار فتنه ای شد که شاید به ظاهر هشت ماه طول کشید اما پیامد های آن تا زمان حال ادامه دارد.
تحلیلگران در علت پیش آمدن این اتفاق دیدگاه های متفاوتی را بیان می کنند. از جمله آن ها می توان به ضعف قوانین انتخاباتی اشاره کرد. با فرض وجود ضعف قانونی به واکاوی آن وقایع می پردازیم.
دوگانه اعتماد و حمایت ؟!
بخشی از شرکت کنندگان در انتخابات سیستم مردم سالاری دینی را قبول ندارند اما با شرکت در انتخابات به دنبال رای دادن به افرادی هستند تا با اصلاح قانون یا عملکرد خود سیستم را تغییر دهند یا به مرور اصلاحات مدنظرشان در سیستم حکومتی رقم بخورد ، اما نکته اساسی اینجاست که به همین سیستم و نظامی که شاید از نظر کارآمدی اعتقاد ندارند ، اعتماد دارند وگرنه رای دادن در سیستمی که ممکن است رای شما را صیانت نکند چه معنایی می تواند داشته باشد.
با همین استدلال نامزد های انتخاباتی نیز وارد کارزار انتخاب می شوند و با پذیرش قواعد و قوانین حاکم بر انتخابات با یکدیگر به رقابت می پردازند.
آنچه بحث مورد نظر یادداشت پیش روست مربوط به زدن زیر میز بازیست که توسط دو تن از کاندیداهای انتخاباتی در آن سال رقم خورد و بازخوانی آن از جهت اهمیت نقش قانون در جلوگیری از هرج و مرج و آشوب است.
مرور سخنران آقای موسوی پیش از ۲۲ خرداد ۸۸ نشان می دهد که ایشان تا چه اندازه خود را مقید به قانون و پیرو ولی فقیه و حامی رهبری می داند که ذکر یک مورد آن نمایان گر این مدعاست : « ما بدون اصل ولایت فقیه در ۳۰ سال گذشته در برابر تهدیدات آسیب پذیر بودیم و هر لحظه ممکن بود که کشور به وضعیت گذشته برگردد. باید توجه داشت که اصل ولایت فقیه مارا در مقابل کودتاها ، حفظ کرده است ، بنده با اعتقاد به مسئله ولایت فقیه وارد عرصه انتخابات ریاست جمهوری دهم شده ام » اما چه می شود که پس از انتخابات با خروج از مجاری قانونی ، کشور را درگیر فتنه ای می کند که تبعات آن هنوز دامن گیر نظام اسلامی است.
سوال اساسی این است که آقایان موسوی و کروبی با سوابق خدمتی که در طول عمر انقلاب اسلامی داشته اند با قوانین آشنایی نداشته اند که بعد از انتخابات آن را قبول نکردند یا اینکه با علم به قوانین انتخاباتی دست به شورش و آشوب زدند؟!
ممکن است این سوال مطرح باشد این اقدام به آشوب جهت اصلاح قانون و ایجاد تغییر بوده است. در همه دموکراسی ها و نظام ها دو نوع اصلاح وجود دارد اصلاح از مجاری قانونی یا رودرویی با قانون جهت اصلاح که به براندازی معروف است .
اگر آقایان با هدف اصلاح و تغییر از نوع استفاده از مجاری قانونی وارد انتخابات شده اند پس چرا تا به آخر در مسیر قانون عمل نکردند ؟ و اگر به اصلاحات از نوع براندازی معتقد بودند و با شعار انتخابات بهانه است اصل نظام نشانه است همراه بوده اند چه جای گلایه برای خودشان و حامیان سیاسی اشان باقی است که نظام نباید با آن ها برخورد کند.
هر نظامی از خود دفاع می کند و با براندازان شدید ترین نوع برخورد را دارد ، پس زمزمه های گاه بی گاه برای برگشت این صحنه گردانان فتنه در سال ۸۸ به قطار انقلاب خواست بجایی نیست ، و نحوه رسیدیگی به جرائمی که مرتکب شدند مجال دیگری می طلبد.
رهبر معظم انقلاب در ارتباط با اهمیت احترام به قانون فصل الخطاب بودن آن در خطبه های ۲۹ خرداد ۸۸ که به خطبه فصل الخطاب معروف است چنین بیان فرمودند:« می خواهند اعتماد را بگیرند ، تا مشروعیت را از جمهوری اسلامی بگیرند . این ضررش به مراتب از آتش زدن بانک و سوزاندن اتوبوس بیشتر است، این آن چیزی است که با هیچ خسارت دیگری قابل مقایسه نیست.
بنده زیر بار بدعت های غیر قانونی نخواهم رفت، امروز اگر چهارچوب های قانونی شکسته شد، در آینده هیچ انتخاباتی، دیگر مصونیت نخواهد داشت ، قانون فصل الخطاب است ، اگر نخبگان سیاسی بخواهند قانون را زیر پا بگذارند، یا برای اصلاح ابرو ، چشم را کور کنند، چه بخواهند ، چه نخواهند ، مسئول خون ها، خشونت ها و هرج و مرج آن هایند .»
