پنجم فروردین پایان ماموریت ما از جنوب بود که پس از زیارت دانیال نبی در شوش با صرف شام به سمت اندیمشک و پادگان دوکوهه حرکت کردیم.
تصمیم دوستان مبنی بر ادامه حرکت به قزوین سبب شد، به مسیر ادامه دهیم.
باران شدید موجب محدودیت دید و سرعت شده بود و انتظار رگبار پراکنده اصرار بر ادامه مسیر توسط خبرنگار صدا و سیما سایرین را با خود همراه کرد.
باران یکنواخت و با شدت تمام رحمت الهی را بر پهنه زاگرس می ریخت تا نوید سالی پر بارش را بدهد.
چند ساعتی را در سه راهی اندیمشک به خرم آباد استراحت کردیم اما باران شدت بیشتری داشت.
نماز صبح را نرسیده به بروجرد خواندیم.شدت بارش ها پس از ۴ساعت شدت بیشتری پیدا کرد.
نرسیده به بروجرد، سنگ بزرگی وسط اتوبان غلطیده بود که ال۹۰سفید رنگ به وی برخورد کرده بود. اما خبری از پلیس راه و ماموران راه و شهرسازی نبود.
مراتب را به پلیس راه خبردادیم که گفتند؛ قبل از شما اطلاع دادند.
اما تنها چیزی که مهم نبود، جان مردم در به بحران پیش آمده بر اثر ریزش کوه بود.
نزدیک تر که رسیدیم ورودی بروجرد و خرم آباد طغیان رودخانه ها و سیل های وحشتناک میان اتوبان و کمربندی شهر واضح و اما کندی در رسیدگی به وضعیت کاملا پیدا بود.
چند ساعت اتوبان به خاطر ریزش سنگ مسدود و تاریکی مطلق اما خبری از نهادهای مسئول نبود.
تنها مردم به صورت خودجوش مسافران را از خطرات سیل آگاه می کردند.
بسیاری از مشکلات سیل و بحران ناشی از
مدیریت غلط و کندی در عملیات پیشگیری است.
سیلابهای اخیر نشان داد که مدیریت بحران در کشور باید پیشگیری را سرلوحه کار خود قرار دهد و برای کارهای اجرایی و خدماتی سازمان های چابک با نیروی جوان نیاز است.
۱۰۰۲/ت۳۰/ب
