دوکوهه نام منطقه و پادگانی است در 4کیلومتری شمال غربی شهر اندیمشک و در مجاورت جاده اندیمشک به خرم‌آباد و شهرک دوکوهه در شرق جاده و پادگان دوکوهه در غرب جاده واقع شده است.
علت نامگذاری این منطقه به این نام، وجود دو ارتفاع 316 و 288 متری در کنار یکدیگر و در این منطقه با فاصله کمتر از 1 کیلومتر بوده که مانند دوکوه دوقلو در این منطقه مسطح خودنمایی می‌کنند.
این پادگان از شرق به جاده خرم‌آباد ــ اندیمشک و از شمال و از غرب به رودخانه فصلی بالارود منتهی می‌شود، بخش جنوبی آن توسط فنس‌ها و عوارض مصنوعی محدود شده است. مساحت این پادگان با حواشی آن 15 کیلومترمربع که وسعت بخش اصلی آن کمتر از 5 کیلومترمربع است.
بخش اصلی پادگان که شامل ساختمان‌های گردان‌ها، ساختمان‌های اداری، دژبانی و انبار و ادوات و همچنین زمین صبحگاه در کنار یکدیگر و در نزدیک جاده قرار دارند اما دوکوهه امروز حالتی دوبخشی پیدا کرده که با فنس و دیوار از هم جدا شده‌اند و بخش شرقی آن در اختیار لشگر 27 حضرت محمد رسول الله(ص) قرار دارد، این بخش بیشتر حالت یادمانی دارد و یکی از محل‌های بازدید کاروان‌های راهیان نور است.
این پادگان، قبل از انقلاب به‌عنوان یک پادگان پشتیبانی برای لشگر 92 اهواز و مقرهای نظامی جنوب غربی کشور تعبیه شده بود، همچنین ساختمان‌هایی برای نظامیان خدمت کننده در پایگاه شکاری به‌صورت نیمه‌ساز در این پادگان وجود داشت.اما بعد از انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی در شهریورماه ۱۳۵۹ و در نتیجه افزایش تعداد یگانهای نظامی سپاه، با توجه به موقعیت مناسب آن مورد توجه مسئولین نظامی قرار گرفت و اولین بار به صورت جدی قبل از عملیات فتح المبین به عنوان عقبه نیروها مورد توجه قرار گرفت و به ترتیب تیپهای هفت ولی عصر(عج)، تیپ۱۴ امام حسین(ع)، تیپ تازه تاسیس محمد رسول الله (ص) و چند روز بعد تیپهای۱۷ قم و هشت نجف اشرف در آن مستقر شدند.
اولین اعزام در اسفندماه ۱۳۶۰ به دنبال حمله ارتش عراق به چزّابه از دوکوهه صورت گرفت. حاج احمد متوسلیان، حاج ابراهیم همت، رضا چراغی، عباس کریمی، رضا دستواره، مهدی زین الدین، حاج حسین خرازی، حاج احمد کاظمی، عمو حسن، ساختمان گردانهای مالک، مقداد، سلمان نام هایی هستند که دوکوهه هیچگاه آنها را از یاد نمی برد.
اگر چه پادگان دوکوهه به نوعی با نام لشکر ۲۷ محمد رسول الله(ص) گره خورده است، اما این پادگان به عنوان یکی از پادگانهای مهم دوران دفاع مقدس که محل آموزش، سازماندهی و اعزام نیروها بوده است. با توجه به ظرفیت های مهمی که در خود داشته است نماد پادگانهای دوران دفاع مقدس است که الهام بخش آمادگی و در واقع نماد انتظار مقدسی است که نیروهای جهادگر امام زمان(عج) باید داشته باشند و در یک کلام نماد پادگان آرمانی است که سید شهیدان اهل قلم سیدمرتضی آوینی خطاب به آن گفت: دوکوهه! آیا دوست داری که پادگان یاران مهدی(عج) نیز باشی؟ پس منتظر باش.
دوکوهه با ساختمان های نیمه خراب شده اش، دست نوشته ها و یادگاری های شهدا را ثبت کرده و نگه داشته است. مکان دوستان خدا، دانشگاه قرب الهی و فارغ تحصیلانش مدال شهادت برگردن آویخته اند. دوکوهه با قبور شهدای گمنامش، با سقاخانه ساده و بی آلایش خود ماندگار شده و با تمام زیبایی ها و شهدایت که در مکتب سرخ حسینی مدال آور و افتخار آفرین شدند برای تاریخ مقاومت(سال های دفاع مقدس) ماندگار شده ای.
دوکوهه مکانی است که در دوران دفاع مقدس شاهد بسیاری نجواهای عاشقانه و امضاء شهادت نامه هاشهدا بوده است، آنها که مرد عمل بوده اند شهدا در محراب عبادت بندگی و در میدان عمل جنگاور و در میدان اخلاص ممتاز شدند.دوکوهه مکان پیوند نسلهای گذشته،حال و آینده است،همه می آیند تا توشه ای از این چشمه زلال بردارند و با ره توشه ای ،رهسپار دیار خویش شوند.شهدامردم ایران به امیدی می آیند که با شما پیمان بندیم که ماهم خواستار حضور در پایگاه سربازان امام عصر (عج) هستیم.شما واسطه ما و خدا شوید برایمان دعا کنید تا از غافله عشق عقب افتادیم جا نمانیم.
