به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج در آذربایجان شرقی، کاظم حبیبی ادامه می دهد: سنگيني شرايط دشوار پس از عمليات کربلاي 4 فرماندهان را بر آن داشت که با طراحی عملیات دیگری طعم شکست را بار دیگر بر دشمن بچشانند، منطقه ایی که انتخاب شد، شلمچه بود.
وی در ادامه با اشاره به دلیل انتخاب این منطقه برای عملیات بیان می کند: محور «شلمچه» از همه محورها مهم‌تر بود، چون شلمچه دروازه بصره به حساب می آمد و یکی از نقاطی بود که نیروها می توانستند به دشمن نفوذ كنند.
حبیبی خاطر نشان می کند: ولی دشمن چون از این منطقه نگران بود محكم‌ترین مواضع و موانع ایجاد کرده بود به شکلی که خط اولش، دژ محكمی بود با سنگرهای بتونی. پشت آن تانك‌ها مستقر بودند و به خوبی بر منطقه اشراف داشتند. خط دوم و سوم كه كانال بود، خط چهارمش هم پشت نهر دوعیجی بود. خط پنجم هم قرارگاه تاكتیكی دشمن و مركز توپخانه بود و تازه این، همه ماجرا نبود.
وی ادامه می دهد: ولی با همه این تفاسیر در 19 دی ماه ۱۳۶۵ ساعت یك و نیم شب رمز «یا زهرا (س)» کار خودش را کرد و دشمن به هوای اینکه فعلا ایران پس از عملیات ناموفق كربلای چهار، قادر به انجام عملیات جدیدی نیست، نیروهای خود را به سمت فاو که از دست رفته بود و باید آنجا را باز پس می گرفت انتقال داده بود غافلگیر شد.
حبیبی اضافه می کند: شكست‌های متعدد، دشمن را به این نتیجه رسانده بود كه به جای حالت تهاجمی، حالت تدافعی بگیرد. به همین علت موانع وسیعی به شكل «ن» ساخته بود كه دهانه باز آنها به عرض سیصد متر به طرف ایران قرار داشت و ارتفاع این موانع، به هفت متر می‌رسید. و همین امر کار را خیلی سخت می کرد چون دید عراق ها از اطراف این گودال به رزمنده‌های ایرانی امكان هر تحركی را از آنها می‌گرفت و این موجب شد برای فتح هر یک از این موانع شهدای بسیاری جان خود را تقدیم کنند اما بالاخره ایمان و اراده رزمندگان از سد تمامی موانع گذشت.
