در «دایان»،برخلاف تصور آنچنان هم ردپای کارگردانی ایرانی حس نمی‌شود، زاویه دید به درون مردمی می‌رود که انگار واقعا زخم دیده‌اند.
به گزارش خبرگزاری بسیج، پانزدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم مقاومت این روز‌ها در سراسر کشور در حال برگزاری است و گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجوبه همین بهانه با انتشار گزارش‌های اختصاصی به معرفی آثار پخش شده در سینما‌های جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت پرداخته است که در ادامه از نظرتان میگذرد:
«دایان» به کارگردانی بهروز نورانی پور
ساخت برخی فیلم‌ها بیش از انکه جسارت بخواهد، به شکل وافری سخت است و دغدغه جدیمی‌طلبد. پدیده‌هایی هستند که بالاخره باید در قاب هنر و سینما هم دیده شوند؛ همانند پدیده عجیب داعش که فجایعش به یکیدو تا فیلم خلاصه نخواهدشد. جای این سوال وجود دارد که اصلا مگر می‌شود آنچه آنان کرده اند را بی‌پروا و رک در فرم سینما به رخ کشید و آیا سینما چنین ظرفیتی را مگر داست!
متاسفانه باید اینقدر دم از این سبک فیلم‌ها زد، و مدام ساخت و روی پرده آورد، تا نمایی از ردپا و خوی آنان را به تصویر کشید. «دایان»؛ نه اولین فیلم بلکه از اولین تولیدات سینمایی است که سراغ حکایتگری فجایع این گروهک تروریستی می‌رود. فیلمی ساده و مهجور از امکانات، که با بکار گرفتن بازیگرانی کردزبان، تلاشمی‌کند نماییسیاه ازاقداماتگروهتروریستیداعشدرکردستان و جز آن را نماسازی کند.
بهروز نورانی پور، داستانی کوچک و موجز را به دست گرفته کهشاید در قامت بسیاری از فیلم‌های خوب سینمای ایران نباشد، ولی حاصل نتیجه‌ای قابل احترام نسبت به عملکرد اوست.
«دایان» فیلمی حکایتگر بر زندگی مردی ظلم دیده از افراطی گری، با اطرافیانی گرفتار در دست داعش و هر آنچه که موثر از خرابه‌های آنان است ... قصه، اما فقط درون خرابه‌ها که با طراحی صحنه امکان پذیر است جا خوش نمیکند بلکهسراسر صحنه‌هایی سخت است تا ماجرای ضخم و واقعیآن را به چشم مخاطب بچسباند.
قطعا فیلمساز، باید اینقدر عشق به موضوع و تعهد داشته باشد که فیلمی هرچند میانه در کارگردانی و ساده در فیلمنامه، اما درون لوکیشن‌هایی سخت کوهستانی و برفی بسازد؛ بنابراین تولید اینجور فیلم‌ها کار هرفیلمسازی نیست هرچند اینجاست که عیار فیلمساز مشخص خواهد شد که چقدر تکنیک و فرم را می‌شناسد.
در «دایان»، برخلاف تصور آنچنان هم ردپای کارگردانی ایرانی حس نمی‌شود. زاویه دید به درون مردمی می‌رود که انگار واقعا زخم دیده اند و نه مایی که صرفا خبرخوانیم و پیگیر ماجرا. البته قصه پر زدو خورد درون لوکینش‌هایی که طبیعی اند و پر از برف و بوران دشواری مضاعفی دارد که لااقل این فیلم با بضاعت در امکانات مثل بازیگران و طراحی‌های دیگر از پس آن برنخواهد آمد. اما همین قصه کوچک درون میزانسن بندی‌های عادی نیز، گوشه چشمی از ماجرای مخوف داعش را تذکر می‌دهد.
هرچند که واقعا بازی‌ها نیز بد نیستند و کارکتر‌ها تعریف شده و زیادی هم بازی شان به چشم می‌آید. به نظر فیلمی است که هم قرار نیستنمودی شاخص در سینمای ایران باشد، اما اینقدر‌ها هم بدسیما نیست که از پس حوصله بیننده سینما خارج باشد و آن را پس بزند.
«دایان» فیلمی است هرچند به لحاظ سینمایی متوسط و تعریف با عیاری بالا هم از سینما ندارد، اما عاری از سادگی است و در فضاسازی طبیعی کوهستان و طراحی‌های سنگین قابل دیدن است خصوصا اینکه در حد تلنگر برای ورود به این نوع قصه‌ها کار خودش را می‌کند.
«دایان» به کارگردانی بهروز نورانی پور
ساخت برخی فیلم‌ها بیش از انکه جسارت بخواهد، به شکل وافری سخت است و دغدغه جدیمی‌طلبد. پدیده‌هایی هستند که بالاخره باید در قاب هنر و سینما هم دیده شوند؛ همانند پدیده عجیب داعش که فجایعش به یکیدو تا فیلم خلاصه نخواهدشد. جای این سوال وجود دارد که اصلا مگر می‌شود آنچه آنان کرده اند را بی‌پروا و رک در فرم سینما به رخ کشید و آیا سینما چنین ظرفیتی را مگر داست!
متاسفانه باید اینقدر دم از این سبک فیلم‌ها زد، و مدام ساخت و روی پرده آورد، تا نمایی از ردپا و خوی آنان را به تصویر کشید. «دایان»؛ نه اولین فیلم بلکه از اولین تولیدات سینمایی است که سراغ حکایتگری فجایع این گروهک تروریستی می‌رود. فیلمی ساده و مهجور از امکانات، که با بکار گرفتن بازیگرانی کردزبان، تلاشمی‌کند نماییسیاه ازاقداماتگروهتروریستیداعشدرکردستان و جز آن را نماسازی کند.
بهروز نورانی پور، داستانی کوچک و موجز را به دست گرفته کهشاید در قامت بسیاری از فیلم‌های خوب سینمای ایران نباشد، ولی حاصل نتیجه‌ای قابل احترام نسبت به عملکرد اوست.
«دایان» فیلمی حکایتگر بر زندگی مردی ظلم دیده از افراطی گری، با اطرافیانی گرفتار در دست داعش و هر آنچه که موثر از خرابه‌های آنان است ... قصه، اما فقط درون خرابه‌ها که با طراحی صحنه امکان پذیر است جا خوش نمیکند بلکهسراسر صحنه‌هایی سخت است تا ماجرای ضخم و واقعیآن را به چشم مخاطب بچسباند.
قطعا فیلمساز، باید اینقدر عشق به موضوع و تعهد داشته باشد که فیلمی هرچند میانه در کارگردانی و ساده در فیلمنامه، اما درون لوکیشن‌هایی سخت کوهستانی و برفی بسازد؛ بنابراین تولید اینجور فیلم‌ها کار هرفیلمسازی نیست هرچند اینجاست که عیار فیلمساز مشخص خواهد شد که چقدر تکنیک و فرم را می‌شناسد.
در «دایان»، برخلاف تصور آنچنان هم ردپای کارگردانی ایرانی حس نمی‌شود. زاویه دید به درون مردمی می‌رود که انگار واقعا زخم دیده اند و نه مایی که صرفا خبرخوانیم و پیگیر ماجرا. البته قصه پر زدو خورد درون لوکینش‌هایی که طبیعی اند و پر از برف و بوران دشواری مضاعفی دارد که لااقل این فیلم با بضاعت در امکانات مثل بازیگران و طراحی‌های دیگر از پس آن برنخواهد آمد. اما همین قصه کوچک درون میزانسن بندی‌های عادی نیز، گوشه چشمی از ماجرای مخوف داعش را تذکر می‌دهد.
هرچند که واقعا بازی‌ها نیز بد نیستند و کارکتر‌ها تعریف شده و زیادی هم بازی شان به چشم می‌آید. به نظر فیلمی است که هم قرار نیستنمودی شاخص در سینمای ایران باشد، اما اینقدر‌ها هم بدسیما نیست که از پس حوصله بیننده سینما خارج باشد و آن را پس بزند.
«دایان» فیلمی است هرچند به لحاظ سینمایی متوسط و تعریف با عیاری بالا هم از سینما ندارد، اما عاری از سادگی است و در فضاسازی طبیعی کوهستان و طراحی‌های سنگین قابل دیدن است خصوصا اینکه در حد تلنگر برای ورود به این نوع قصه‌ها کار خودش را می‌کند.
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
