سینمای ایران در جشنواره مقاومت -۵؛
بهرام توکلی در «تنگه ابوقریب» کاری کرد که کمتری کسی جرأتش را دارد. از این جهت اگر قصه و بهتر است بگوییم «سوژه» را خراب می‌کرد؛ چه بسا مسیر سینمایی‌اش را بایددر همان فیلم‌های اجتماعی ساکت و تکراری ادامه می‌داد.
به گزارش خبرگزاری بسیج، پانزدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم مقاومت این روز‌ها در سراسر کشور در حال برگزاری است و گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجوبه همین بهانه با انتشار گزارش‌های اختصاصی به معرفی آثار پخش شده در سینما‌های جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت پرداخته است که در ادامه از نظرتان میگذرد:
«تنگه ابوقریب» به کارگردانی بهرام توکلی
توقع زیاد از حدی است از برخی فیلمسازان خودی، که به یکباره مسیر فیلمسازی‌شان را در فرم و بویژه محتوا تغییر دهند و به سمتی بروند که زیادی هم خطرناک است؛ خطرناک نه از بابت ممیزی و خودسانسوری و چنین اصطلاحاتی! بلکه از باب پذیرش مخاطب، آنهم مخاطبی که دیگر منتظر دیدن چندبازیگر خوش بر و رو روی پرده سینما و یا قاب دوربین نیستند بلکه فیلمی را میخواهد که اتفاقا پراز قصه و تکنیک مهیج باشد.
بهرام توکلی در «تنگه ابوقریب» کاری کرد که کمتری کسی جرأتش را دارد. از این جهت اگر قصه و بهتر است بگوییم «سوژه» را خراب می‌کرد؛ چه بسا مسیر سینمایی‌اش را باید همچنان در همان فیلم‌های اجتماعی ساکت و تکراری ادامه می‌داد. همان مسیری که این روز‌ها هر فیلم‌اولی و دومی و ...ای دلش به آن خوش است بی‌انکه مخاطب برایش غش کند!
ژانر سرسخت دفاع مقدس و فیلمی پر تحرک و نفس‌گیر همانند «تنگه ابوقریب»؛ مصداق سالم و اعجوبه‌ای از سینماست. با هر نگاه و جبهه‌گیری فکری هم نمی‌توان منکر تأثیرگذارآن در روند سینمای ایران و نه تنها دفاع مقدس شد، چنانکه به طریقی دلپذیر قصه بازهزمانی کوتاه و خاص را روایتگری میکند.
اثر بهرام توکلی فیلمی به سبک بسیاری از فیلم‌های خوش‌ساخت جنگ است که خوشبختانه بویی از اغراق و شعارهای سطحی و بی رمق ندارد؛ جذاب است و با روایتی درست از ماوقع دوران جنگ که از پس نگاه دقیق و بدپسند مخاطب امروز برآمده است.
سینمای دفاع مقدس و به طور کلی فیلم‌های جنگ، منتظر چنین آثاری است که متمرکز بر فیلمنامه‌ای باشد که داستانش را در میزانسن‌های باجذبه و با دیالوگهای عینی و خطی، و به دور از شعار دنبال کند. البته این تنها کافی نیست، چه‌بسا تا تکنولوژی نباشد، هر فیلم پر زد و خورد جنگی هم به گِل می‌نشیند.
«تنگه ابوقریب» با دوربین لرزانِ جذاب، روایتگری‌اش را با شمایلی شکیل، به خورد مخاطب می‌دهد، بی‌آنکه نیت یا سوءنیتی داشته باشد. سینمای جنگ در مسیر چنین اثار فاخری است، تا با طراحی صحنه رئال و دوربین عینی، و همچنین کنش‌های جذاب با داستانی پر از حادثه، لااقل به اندازه دو ساعت مخاطب را درگیر کند.
سینمای دفاع مقدس چه بسا اگر سوزه محور باشد و در حکایت نیز کمی جسارت به خرج دهد، همهجوره جور سینمای یکدست و منفعل امروز را خواهد کشید. منتها اگر کارگردانی ان مثل همین «تنگه ابوقریب» صاحب نگاه شخصی و پخته باشد.
«تنگه ابوقریب» به کارگردانی بهرام توکلی
توقع زیاد از حدی است از برخی فیلمسازان خودی، که به یکباره مسیر فیلمسازی‌شان را در فرم و بویژه محتوا تغییر دهند و به سمتی بروند که زیادی هم خطرناک است؛ خطرناک نه از بابت ممیزی و خودسانسوری و چنین اصطلاحاتی! بلکه از باب پذیرش مخاطب، آنهم مخاطبی که دیگر منتظر دیدن چندبازیگر خوش بر و رو روی پرده سینما و یا قاب دوربین نیستند بلکه فیلمی را میخواهد که اتفاقا پراز قصه و تکنیک مهیج باشد.
بهرام توکلی در «تنگه ابوقریب» کاری کرد که کمتری کسی جرأتش را دارد. از این جهت اگر قصه و بهتر است بگوییم «سوژه» را خراب می‌کرد؛ چه بسا مسیر سینمایی‌اش را باید همچنان در همان فیلم‌های اجتماعی ساکت و تکراری ادامه می‌داد. همان مسیری که این روز‌ها هر فیلم‌اولی و دومی و ...ای دلش به آن خوش است بی‌انکه مخاطب برایش غش کند!
ژانر سرسخت دفاع مقدس و فیلمی پر تحرک و نفس‌گیر همانند «تنگه ابوقریب»؛ مصداق سالم و اعجوبه‌ای از سینماست. با هر نگاه و جبهه‌گیری فکری هم نمی‌توان منکر تأثیرگذارآن در روند سینمای ایران و نه تنها دفاع مقدس شد، چنانکه به طریقی دلپذیر قصه بازهزمانی کوتاه و خاص را روایتگری میکند.
اثر بهرام توکلی فیلمی به سبک بسیاری از فیلم‌های خوش‌ساخت جنگ است که خوشبختانه بویی از اغراق و شعارهای سطحی و بی رمق ندارد؛ جذاب است و با روایتی درست از ماوقع دوران جنگ که از پس نگاه دقیق و بدپسند مخاطب امروز برآمده است.
سینمای دفاع مقدس و به طور کلی فیلم‌های جنگ، منتظر چنین آثاری است که متمرکز بر فیلمنامه‌ای باشد که داستانش را در میزانسن‌های باجذبه و با دیالوگهای عینی و خطی، و به دور از شعار دنبال کند. البته این تنها کافی نیست، چه‌بسا تا تکنولوژی نباشد، هر فیلم پر زد و خورد جنگی هم به گِل می‌نشیند.
«تنگه ابوقریب» با دوربین لرزانِ جذاب، روایتگری‌اش را با شمایلی شکیل، به خورد مخاطب می‌دهد، بی‌آنکه نیت یا سوءنیتی داشته باشد. سینمای جنگ در مسیر چنین اثار فاخری است، تا با طراحی صحنه رئال و دوربین عینی، و همچنین کنش‌های جذاب با داستانی پر از حادثه، لااقل به اندازه دو ساعت مخاطب را درگیر کند.
سینمای دفاع مقدس چه بسا اگر سوزه محور باشد و در حکایت نیز کمی جسارت به خرج دهد، همهجوره جور سینمای یکدست و منفعل امروز را خواهد کشید. منتها اگر کارگردانی ان مثل همین «تنگه ابوقریب» صاحب نگاه شخصی و پخته باشد.
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
