به گزارش خبرگزاری بسیج، علی نصیریان در ابتدای نشست ضمن ابراز خوشحالی از دیدار با اهالی هنر و به ویژه جوانان و ارزشمندی این جلسات عنوان داشت: من در اواخر دهه ۲۰ و در سال ۱۳۲۹ وارد اولین کلاس تئاتر شدم، در این دوره اطلاعات، کتاب ها و دیدنی ها قابل دسترس است و انقلابی که در ارتباط مجازی و اینترنت به وجود آمده قابل قیاس با گذشته نیست.حتی در حال حاضر رفت و آمد به غرب همانند گذشته نیست و ارتباطات بیشتر شده است. نصیریان در ادامه گفت: شاید بسیاری از جوانان در کار هنر به تمرین و استمرار اهمیت ندهند در حالی که بخشی از هنر استعداد ذاتی و کسب فرهنگ و تحصیل است اما بحث مهم هنر تمرین است.
وی گفت: همان گونه که در موسیقی ساز و وسیله نواختن دارید، در سینما ساز بدن، تنفس، صدا، بیان، تخیل و خلاقیت شما است و همه این ها وسایلی است که شما باید با آن کار و تمرین کنید. بخشی از یادگیری تمرین با خود است که شما را غنی خواهد کرد. بازیگر فیلم سینمایی گاو گفت: بازیگر باید براساس متن که به او داده می شود شخصیت را بسازد، در دنیا بازیگری که کار ندارد در ورک شاپ ها شرکت می کند تا از فرم ، خلاقیت، تجسم و شخصیت خارج نشود. اگر مدتی با صدا و بدن کار نکنید درست عمل نخواهد کرد.دوره های آکادمیک کافی نیست و نمی تواند فرد را به هنرمند تبدیل کند بلکه مقدمات کار است و باید کار و تمرین و شرکت در ورک شاپ ها را داشته باشد. نکته دیگر آن که در دوره ما محافل و جمع های هنری برگزار می شد و در آن بحث و گفتگو هایی صورت می گرفت که بسیار مهم بود. در واقع مجموعه اطلاعات در دسترس در زمینه ادب و هنر و ادبیات بخش مهمی از پشتوانه فرهنگی هنرمند تئاتر و سینما است. او افزود: شناخت و خواندن شعر و رمان نیز اهمیت دارد چون تخیل شما را بیدار می کند.
نصیریان در خصوص باری گرفتن کارگردان از بازیگران بیان داشت: کارگردان نباید از بازیگران بازی ی گیرد، چون بازیگر خود یک فرد خلاق است که مسئولیت کاری را که به عهده او گذاشته شده با توجه به ریتم کار بر عهده گیرد،باید کارگردان و بازیگر با هم گفتگو کنند و هماهنگ باشند ولی بازی در محدوده خلاقیت بازیگر است. بازیگر وسیله دست کارگردان نیست.
وی در پاسخ به سوال بازی تکراری بازیگران گفت: این ها حاشیه کار ما است و اگر بازیگری خود را تکرار کند به ضعف بازیگری و یا انتخاب های او بستگی دارد. بازیگر خلاق خود یک نویسنده و خالق شخصیت است.
بازیگر فیلم سینمایی بوی پیراهن یوسف درباره ارتباط حس بازیگر با فیلم نامه بیان داشت: هرکسی به گونه ای است و من زمانی که فیلمنامه را می خوانم حس می کنم که آیا می توانم این کار را انجام دهم یا خیر و سپس مطالعات به من کمک می کند که آیا تصمیم بگیرم و یا دچار تردید شوم.
او در ادامه افزود: در گذشته سبک ها و شیوه کاری خیلی خط کشی می شد در حالی که باید دید متن به دنبال بیان چیست تا آن را هدایت کنید. به نظرم پایبند شیوه خاصی شدن خیلی مطلوب نیست، آنتوان چخوف نویسنده رئالیست است اما گاهی در متن هایش سوررئال و سبک های دیگر هم دیده می شود. در این روزگار در یک سبک ماندن ماندگار نیست و خلاقیت و نوآوری باید وجود داشته باشد چون کار خلاقه می تواند کار را از حالت رئال در بیاورد و یا برعکس. اصولاً در کار هنوز ی همانند علم فرمول فیکس شده وجود ندارد و بیشتر جنبه خلاقه داریم که هنرمند باید آن را کشف کند.
نصیریان درباره روش های بازیگری که گفته می شود کهنه شده توضیح داد: همه این روش ها برای ارائه بهتر است تا با تماشاگر ارتباط بهتر داشته باشید، در زمانه ای زیست نمی کنیم که بازیگر خود را در یک چارچوب قرار دهد.
وی افزود: در دوره ما روی صحنه صحبت کردن عادی بین دو نفر غیر قابل قبول بود و باید اکت و درام های درون دو نفر اتفاق می افتاد که از لحاظ حسی ارائه می شد و بسیار جذاب بود و گیرایی نمایش به آن بود. باید با توجه به متنی که در اختیار دارید ببینید از شما چه می خواهد و با آن شم خلاق و تخیل این صحنه را چگونه باید بازی کرد، امروز و به ویژه در هنر دنیای سرسپردن به موضوع و کسی نیست چون هنر در حال تحول است و هیچ چیز پایدار نیست
