عمدتا هنگام تصویر کردن نئاندرتال ها (Homo neanderthalensis) آنها را با قفسه سینه کوچک و گوژ پشت نمایش می‌دهند، اما بازبینی‌ها دقیق از فسیل‌های به دست آمده از آنها داستان متفاوتی را روایت می‌کند.
به گزارش خبرگزاری بسیج به نقل از خبرگزاری علم و فناوری، برای نخستین بار یک تیم بین‌المللی از محققان قفسه دنده‌ها و بخش بالایی ستون مهره یک انسان نئاندرتال که حدودا 60 هزار سال پیش مرده است را بازسازی کردند. یافته‌های آنها از تصویر مرسومی که از انسان‌های نخستین داریم بسیار تفاوت دارد. بر اساس مطالعات این تیم تحقیقاتی بین‌المللی انسان‌های نخستین متعلق به دوران باستان آن زمان یک ستون مهره صاف و قفسه سینه‌ای مشابه انسان‌های مدرن امروزی داشته‌اند.
پاتریشیا کرامر (Patricia Kramer) یکی از محققان این تیم است. او که انسان شناس و متخصص مهندسی حرکت از دانشگاه واشنگتن است، در این خصوص می‌گوید : "نئاندرتال‌هایی که نسبت نزدیکی به ما دارند به سبب دارا بودن سازگاری‌های تربیتی پیچیده به انسان های مدرن امروزی شباهت بسیاری دارند. اما شکل فیزیکی آنها از چندین جهت با اهمیت نسبت به فیزیک انسان مدرن تفاوت دارد. فهم بیشتر در خصوص سازگاری‌های آنها به ما این امکان را می‌دهد تا مسیر تکاملی خود را بهتر بشناسیم."
این تیم مطالعاتی پژوهش خود را بر روی بخش مرکزی بدن (Thorax) انسان‌های نخستین متمرکز کرده بودند. به عبارت بهتر آنها تمرکز خود را به قفسه سینه، ستون فقرات و حفره قلب و شش معطوف کرده‌اند. این ناحیه از بدن اهمیت ویژه‌ای دارد چرا که می‌تواند اطلاعات ارزشمندی در خصوص نحوه تنفس و حفظ تعادل آنها در اختیار ما قرار دهد."
برای نخستین بار حدود 150 سال پیش بود که باقی مانده‌های نئاندرتاله‌ها یافت شد. از آن زمان تاکنون دانشمندان بر روی شکل و اندازه توراکس این موجودات بحث‌های فراوانی کرده‌اند. اما از آن زمان تاکنون به دلیل کم اقبالی محققان هیچ فسیل نئاندرتالی کشف نشده که ستون مهره یا قفسه سینه‌اش حفظ شده باشد.
فسیل جدید که محققان دانشگاه واشنگتن کشف کرده اند یکی از کامل‌ترین اسکلت‌های نئاندرتالی است که تاکنون استخراج شده است. این فسیل تحت عنوان "کبرای 2" یا موشه (Moshe) شناخته می‌شود.
این فسیل نئاندرتال در حدود سال 1983 در ناحیه کوه کارمل در سرزمین‌های اشغالی کشف شده است و مححققان بر اساس آن تلاش کردند تا مدل خود را شکل دهند.
در حالت عادی به دلیل اینکه نئاندرتال‌های قفسه سینه و شش‌های بزرگتری دارند، باید اینگونه فرض کنیم که نسبت به انسان‌ها امروزی جثه بزرگتری داشته باشند. اما این تحقیق جدید نشان می‌دهد که قفسه سینه، ستون مهره و حفره شکمی این انسان‌های نخستین تقریبا در اندازه انسان‌های مدرن امروزی بوده است.
الا بین (Ella Been) یکی از نویسندگان این تحقیق می‌گوید : "جهت گیری افقی قفسه سینه و اندازه مساوی این ناحیه در نئاندرتال‌ها با انسان‌های امروزی منجر می‌شود که دیافراگم آنها فعالیت وسیع‌تر و این موجودات تنفس‌های عمیق‌تری داشته باشد."
