به بهانه فضای مجازی و تنهایی انسان ها در آن؛
دلتنگی هایم را کنار هم ردیف می کنم، کنار پنجره می ایستم، از پشت پنجره به خوبی می توان هوای ملس پاییز را حس کرد به یکباره مصرع «دل تنگی ام را از غزل، این یار دیرینم بپرسید» از استاد بهمنی بر لبانم جاری می شود.
کد خبر: ۹۰۷۴۴۲۲
|
۱۴ آبان ۱۳۹۷ - ۰۸:۳۳

به گزارش خبرگزاری بسیج از آذربایجان شرقی، دلتنگی؛ دنیای متفاوتی که روزگاری به عنوان تقویمی عاشقانه یادآور لحظه های شیرین زندگی بود و مرور آن حلاوتی دلپذیر داشت ولی امروزه مفهوم این دلتنگی با پیدایش فضای مجازی که همه با آن به نوعی درگیر هستند رنگ باخته و انسان ها جدا از یکدیگر در این عالم سر درگریبان تنهایی خویش فرو برده اند.

دنیایی که ره آورد پیشرفت تکنولوژی های نوین ارتباطی بوده و سریع تر از سرعت نور مرزها را درنوردیده است به طوری که به گفته مارشال مک لوهان همه در آن واحد در یک دهکده جهانی باهم ارتباط دارند.

فضایی که ارتباط آسان، دسترسی سریع به اطلاعات و ... با وجودی که فرصت های مهمی با آن برای افراد بوده ولی جامعه را خواسته و ناخواسته دستخوش تهدیدهای خود قرار داده و متاسفانه فضای سمی آن، فضای ذهنی و معنوی انسان ها را پر مخاطره کرده است.

آیا هرگز متولیان فرهنگی و رسانه ای فکر نکرده اند که چگونه می توان از تهدیدهای این تکنولوژی نوین و همگانی پیشگیری کرد، تهدیدهایی که خطرناک تر و کشنده تر از هوای آلوده کلان شهرهاست که داد همه مسئولان را برای هشدار به یکدیگر در می آورد.

رئیس مرکز تشخیص و پیشگیری جرائم سایبری فتا ناجا در این خصوص می گوید: متأسفانه در ایران مردم اغلب با کاربرد نرم‌افزارهای گوشی خود آشنایی ندارند و طبق نظریه تحلیل‌گرهایی آمریکایی 2500 اپلیکیشن پر کاربرد در بازار وجود دارد که 37 پسورد غیرمرتبط با خودشان را در شبکه ارسال می‌کنند و 250 اپلیکیشن توانایی اخذ اطلاعات مکانی فرد را بدون آگاهی فرد دارد.

علی نیک نفس بیان می کند: در فضای مجازی استحاله فرهنگی در حال رواج است و مردم نیز با ارسال، لایک و اظهار نظر بر روی اکاذیب، جوک‌ها و کاریکاتور این پیشرفت را به حالت تصاعدی بالا می‌برند و اگر سواد رسانه‌ای گسترش یابد می‌توانیم با نحوه استفاده درست از این فضا، فریب نخوریم.

سخت در خودم فرو رفته ام، با حیرت خود از این همه هیاهو، مصرع «همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم» را با خودم مرور می کنم، مصرعی که مفهوم آن این روزها واقعیت تلخی است برای بسیاری از ما بی آنکه بدانیم بی توجه به آن زندگی را نفس می کشیم.

واقعیت تلخی که با غرق کردن خود در دنیای مجازی با وجود کنار هم بودن در کانون خانه، با همدیگر بیگانه هستیم چنانکه حتی از حال واقعی خود نیز بی خبر بوده و فرسنگ ها فاصله داریم.

یکی از کارشناسان ارشد روانشناسی دانشگاه علوم پزشکی تبریز از فضای مجازی به عنوان قاره هفتم یاد می کند و می گوید: اگر برای ورود و استفاده از این فضا مردم آگاهی عمومی نداشته باشند نه تنها از فرصت ایجاد شده آن برخورردار نخواهند شد بلکه مورد تهدیدات آن نیز قرار خواهند گرفت.

زهرا کوهی با تاکید به اینکه این تکنولوژی به خودی خود بد نیست بلکه محتوایی که دارد مهم است، اظهار می کند: آنچه جامعه را تهدید می کند محتوای بی ارزشی و هجمه هایی است که در این فضا به سرعت منتشر می شود.

دلتنگی تقویمی که در دهکده جهانی گم شد

وی با اشاره به استفاده برخی از افراد در خصوص سلفی گرفتن، این نوع عکس گرفتن بیش از حد را نوعی اختلال روانی می داند که انسان را به سمت بی محتوا بودن سوق داده و موجب ناتعادلی رفتار اجتماعی در ابعاد مختلف می شود.

این مشاوره خانواده استفاده بی رویه از فضای مجازی در کانون خانواده را موجب بیگانگی افراد خانواده با یکدیگر عنوان کرده و یادآور می شود: با این اختلال در درون خانواده نقش والدین و همسر بودن نامحسوس از بین رفته و متاسفانه در برخی خانواده ها رفتار فرازناشویی(ارتباط با دیگری) نیز دیده می شود.

به راستی که این فضای پیچیده و عجیب چنان گنگ و مبهم است که گاهی حضور در آن بی آنکه بدانی ساعت ها از عمر انسان را پشت سر می نهد و چنان غرق در خود می کند که فرد شبیه انسان ماشینی تنها حضور فیزیکی در خانه و جمع خانواده خود دارد و تداعی این مصرع «باور ندارم از خود این تسلیم بی چون و چرا را» است.

حال با این توصیف از فضای مجازی که همه کم و بیش با تهدیدهای مختلف آن آشنا هستیم و یکی از خطرات آن اتلاف وقت و فاصله گرفتن از جمع خانواده و حتی فراموش کردن خود است، چرا باز در آن جولان می دهیم.

ناگفته پیداست که چنین فضاهایی با رنگ و لعاب خاص و جلوه های بصری و ترفندهای رسانه ای برنامه ریزی شده ای که دارد همه ما را خواه ناخواه به سمت خود می کشد ولی کاش فرهنگ عمومی جامعه تا جایی ارتقا یابد که کاربران آن به نحو مطلوب از آن استفاده کرده و نقش آفرینی کنند.

فضایی که بنا به فرموده رهبر فرزانه انقلاب یکی از جبهه های مهمی است که باید با مسلح شدن به علم استفاده از آن خاکریزهای دشمن را یکی پس از دیگری تسخیر کرد چراکه دشمن تا جایی در این فضا پیش روی کرده است که با سرگرم کردن مردم موجب بیگانگی افراد در کانون خانواده ها و با پررنگ کردن برخی از اتفاقات جامعه موجب تشویش اذهان عمومی می شود.

کانون خانواده ای که باید اعضای آن با عاطفه و دلبستگی به هم فردای روشنی را برای کشورمان رقم بزنند در حالی که با گسست عاطفی و بی توجهی به هم روز به روز شاهد بسیاری از ناهنجاری های فردی و به تبع آن اجتماعی هستیم.

کنار پنجره با همه دلتنگی هایی که سراغم آمده اند سراغ مجموعه شعر استاد بهمنی می روم و با ورق زدن آن مصرع «در من غزلی اینک دنبال تو می گردد» هوای ملس پاییز را در من حلاوتی دیگر می بخشد.

 

رقیه غلامی

ارسال نظرات