به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج زنجان- دکتر محسن رفیعی: مبحث اعطای مجوز به موسیقی رپ و نام گذاری این موسیقی به نام گفتآواز، (در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت اعتدال) از جانب اهالی فرهنگ، خاصه اصحاب موسیقی با آرا و نقطه نظرات متفاوت، متضاد و متنافری مواجه گشته است.
مبرهن است، انطباق و همخوانی مولفه های موسیقی هر قوم یا ملتی با نهاده های زبانی ایشان امری بایا و ضروریست.
فروزه های گفتاری هر زبان یا گویشی، در لفافه لحن و آهنگ کلام است که قادر به انتقال موثر شمه سخن و هدف گفتار می شود. جانمایی الحان در بسترکلام و رعایت هجا و آواهای حروف، دستمایه خاص هر قومی در زبان محاوره و دیوانی اوست. گاه تغییری در نقطه گذاری آواها و یا عدم رعایت به عمد هجایی، موجبات تغییرات اساسی و دگرگونی معنایی کلام را فراهم می آورد. موسیقی که شکل تکامل یافته لحن است، از این هنجار تبعیت کرده و با کلام همسانی آوایی می کند. به عبارت دیگر، موسیقی هر قومی که ماحصل تاریخ فرهنگی و سیر تکامل یافتگی زبان اوست، در هنجاری ساختاری با زبان آن قوم عجین گشته و پرورانیده شده است. شاخصه های گفتاری زبان هر قومی، سازندگان الحان جاری و موسیقی ساری در کلام آن قوم است.
نبود یا عدم رعایت این هنجارمندی مسبب نقصی غیرقابل انکار در انتقال معنایی گفتاری است که به زبان موسیقی ارائه می شود. در نهایت، هر قومی، محتاج موسیقی منحصر به خویش است، تا قدرت انتقال موثر معنایی آشکار و نهان زبانش را در اختیار داشته باشد. مردم گیلک برای بیان مطلبی آوازی، لاجرم به استفاده از موسیقی گیلکی هستند. مردم عرب به جهت انتقال مفهوم در پیچش زبانی با ابزاری به غیر از موسیقی خویش، الکن و ناتوانند. این اصل، قانونی لایتغیر در مورد تمامی اقوام و ملل است. از مرحوم نورعلی برومند نقل می کنند که شاهد اجرای یکی از غزلیات حافظ با لحن اپرا بوده اند و ایشان در پایان اجرا با حالی غضبگون و گلایه مند می گویند: فکر نمی کنم که خود حافظ هم این غزل را بدین صورت ادا کرده باشد. که البته منظور مرحوم برومند، به عدم انطباق زبان فارسی با موسیقی اپرا دلالت دارد. به غایت گفتار، هر زبان، موسیقی ویژه خویش رامی طلبد. خواندن آثار شکسپیر در دستگاه ها و نغمه های موسیقی ملی، بی شک مضحک به نظر می آید. چون در ارائه معنی سترون و نارسا ست. استفاده از موسیقی های ملل دیگر در وادی آواز، بی شک به مثابه موسیقی سنتی کارکرد نداشته و مفهوم را ابتر می کنند. حال موسیقی رپ هم از این دست است. بیگانه ای که لحن سخن گفتن ما را نمی شناسد. رپ، قبای ناموزونی ست بر قامت رعنای زبان فارسی یا کردی یا ترکی یا هر زبان و گویش دیگری که در جغرافیای فرهنگی این سرزمین زیست می کند.
کوتاه سخن آنکه، نواختن سرنا از سر گشادش اگر عملی هم باشد، درست نیست. سزاست تا وزارت ارشاد، به جای تلاش برای بزک عروسی الکن و موجه ساختن حضور کج ثمرش، کمر همت را به غیرت بربندد و پذیرنده جوانانی باشد که رهروان راست قامت موسیقی اصیل و متین ایرانی اند. بد عادتی ست، نواختن فرزند بی هنر همسایه در برابر چشمان متوقع فرزند هنرافروز خانه. به جای این واردات، اذهان تشنه هنرمان در جای جای گیتی را سیراب کنیم. قلم فرسایی ذهن شاکی فدوی را با دیده پر مهر و اغماضگرتان بنگرید.
