یادداشت//
رسانههای خارجی بخصوص بنگاههای خبرپراکنی فارسی زبان خبر از بخش سانسور شدهای از کلام معظم له را میدهند که در نهایت خود بصورت سازماندهی شده و هماهنگ تحریف کرده و با شیطنت خاصی بازتاب میدهند.
به گزارش خبرگزاری بسیج از خراسان رضوی؛ سخنرانی اخیر حضرت امام خامنهای (مدظله العالی) در دیدار با هزاران نفر از اقشار مختلف مردم و بیانات گهربار حضرتشان بازتاب گستردهای در رسانههای داخلی و خارجی داشته است. رسانههای داخلی از اشراف کامل ایشان مبنی بر شرایط حاکم بر جامعه و صحبتهای مقتدرانه معظم له علی الخصوص دو جمله کوتاه «جنگ نخواهد شد و مذاکره نخواهیم کرد»، که مغز اصلی بیاناتشان بود خبر دادند. نکته قابل توجه دیگر که با موشکافی خبرنگاران برجسته همراه بود، تفسیر کلمه «صبر انقلابی» از آیه ۱۲۰ سوره مبارکه آل عمران است که در این دیدار و در بالای سر حضرت نصب شد: «اگر (در برابرشان) استقامت و پرهیزگاری پیشه کنید، نقشههای (خائنانه) آنان، به شما زیانی نمیرساند.».
اما این دیدار حواشیای هم داشت که یادداشت ما اشاره به همین موضوع دارد؛ خبرگزاری دولتی ایرنا بلافاصله پس از سخنرانی متن کامل آن را منتشر و پس از ساعاتی بخشی از آن را حذف میکند. سایت دفتر حفظ و نشر هم متن و صوت این دیدار را بارگزاری میکند. اما رسانههای خارجی بخصوص بنگاههای خبر پراکنی فارسی زبان خبر از بخش سانسور شدهای از کلام معظم له را میدهند که در نهایت خود بصورت سازماندهی شده و هماهنگ تحریف کرده و با شیطنت خاصی بازتاب میدهند؛ «مذاکرات برجام اشتباه بود. در موضوع مذاکرات بنده اشتباه کردم و به اصرار آقایان اجازه تجربه را دادم که البته از خطوط قرمز معین شده هم عبور کردند.».
اما اصل این جمله پس از چند روز و با رد نشریه خط حزب الله منتشر میشود. جملهای مبنی بر اینکه معظمله نسبت به «اجازهی مذاکره وزیر امور خارجه با آمریکا در خلال برجام» ابراز پشیمانی کردند و درمورد کلیت برجام نبوده است: «در قضیهی برجام بنده اشتباه کردم اجازه دادم که وزیر خارجهی ما با آنها صحبت کند؛ ضرر کردیم.»
حال سوال اینجاست که چرا وقتی معظمله در دیدار عمومی حرفی میزنند سانسور میشود و برای نظام و رهبری «هزینه سازی» میکنند؟! قطعا ایشان با دلیل و منطق و اطلاع قبلی و نه بصورت سهوی و خطا چنین جملهای را بکار بردند.
اقرار به اشتباه در طول تاریخ و برای معصومین ما هم پیش آمده و این هوشمندانه عمل کردن و «مسوولیت پذیری» این بزرگواران را میرساند.
در آیه ۴۳ سوره مبارکه توبه ظاهرا خداوند متعال با لحنی عتاب آمیز پیامبر (ص) را متوجه اشتباهش میکند که چرا اجازه تخلف از جهاد را به برخی از اصحاب غیر انقلابی دادی؟! هرچند بنا به تفسیر امام رئوف (ع) از این آیه، باطنا با مخاطب قرار گرفتن حضرت رسول (ص) «توبیخ امت» مدنظر بوده است (عیون اخبار الرضا، ج. ۱، ص. ۲۰۲)
در مسئله جنگ صفین هم که مالک اشتر در چند قدمی چادر معاویه بود و کشتن وی به پیروزی مسلمانان ختم میشد با اصرار برخی اصحاب، حضرت علی (ع) تحت فشار قرار گرفته و با حَکَم قرار دادن ابوموسی اشعری و در نهایت شکست خوردن این حَکَمیت انگشت اشاره به سمت مولا میرود.
در عصر حاضر هم حضرت امام (ره) در «مسامحه با مفسدین اقتصادی» و با «سپردن مسوولیت به بازرگان» و «تایید بنی صدر» و «قائممقامی منتظری» به اشتباه خود اعتراف نمودند. با این وجود میتوان اذعان کرد بکار بردن چنین کلمهای توسط معظم له در شرایط کنونی که از زبان به اصطلاح روشنفکران و دایههای بهتر از مادر زمزمهی «مذاکرهی بدون پیش شرط» با آمریکا به گوش میرسد، کاملا هوشمندانه بوده و معظمله با بیان این کلمه و با یادآوری تجربه برجام مردم و خواص را خطاب قرار میدهند که در واقع شما اشتباه کردید اجازه تخلف از اصول را از بنده خواستید و ازین پس اجازه چنین مذاکراتی را نخواهم داد. از طرفی دولت اعتدال همچنان به اقتدار خود در مذاکرات برجامی و بازخورد تقریبا هیچش افتخار میکند و ایشان اشتباه دولت را بعهده میگیرند و این درس مهمی است برای مسوولین ما که در قبال تصمیمات خود متعهد و مسوولیت پذیر بوده و به مردم پاسخگو و «صادق» باشند.
از طرفی این شبههی رسانههای خارجی مبنی بر اینکه ذوب شدگانِ در ولایت به ایشان مقام «عصمت» نسبت میدهند، با این اقرار اثبات میشود که ایشان به لحاظ تقوا و احاطهای که بر تمام مسائل دارند، دچار اشتباهات کمتری میشوند و این دلیل بر عصمت این، ولی خدا نیست.
از طرفی اعتراف به اشتباه در اجازهی مذاکره با آمریکا بنا به اصرار خواص دلیل بر تایید این شبهه نمیشود که ممکن است معظم له در آینده نسبت به حضور در سوریه یا تقابل مستمر با آمریکا و حمایتهای مداوم از دولتهایی که روی کار آمدند، به اشتباه خود اعتراف کنند یا شخصیتی لرزان و مردد تصور شوند. بلکه وقتی ایشان با شهامت از اشتباه خود حرف میزنند باعث میشود مردم مطمئن شوند سیاست درستی در پیش گرفتند و اگر مشکلی هم پیش بیاید مسوولیت پذیری و صداقت حضرتشان قابل تصور است. ضمن آنکه معظم له تاکنون فقط در دو مورد «کنترل جمعیت» و «اجازه مذاکره با آمریکا» اقرار به اشتباه نمودند. پس قطعا اعتماد به چنین رهبر شجاع و صادق و دور اندیشی دور از انتظار نیست و با «مقبولیت» آحاد مردم مواجه میشود.
در پایان پیشنهاد میشود آیه ۴۳ از سوره مبارکه توبه (که در بالا اشاره شد) و تفسیر آن و آیات بعد از آن را با دقت بیشتری مطالعه کرد. لحن عتاب آمیز ظاهری خداوند با پیامبر (ص) درادامهی آیات با تحسین «سعه صدر» حضرت همراه است و «مذمت و توبیخ» افراد به ظاهر نخبه آن روز را در پی دارد و این موضوع با شرایط کنونی جامعه ما و حوادثی که آبستن آن است، تناسب دارد و مطالعهی آن قطعا راه گشاست.
به قلم امین کوهرو
اما این دیدار حواشیای هم داشت که یادداشت ما اشاره به همین موضوع دارد؛ خبرگزاری دولتی ایرنا بلافاصله پس از سخنرانی متن کامل آن را منتشر و پس از ساعاتی بخشی از آن را حذف میکند. سایت دفتر حفظ و نشر هم متن و صوت این دیدار را بارگزاری میکند. اما رسانههای خارجی بخصوص بنگاههای خبر پراکنی فارسی زبان خبر از بخش سانسور شدهای از کلام معظم له را میدهند که در نهایت خود بصورت سازماندهی شده و هماهنگ تحریف کرده و با شیطنت خاصی بازتاب میدهند؛ «مذاکرات برجام اشتباه بود. در موضوع مذاکرات بنده اشتباه کردم و به اصرار آقایان اجازه تجربه را دادم که البته از خطوط قرمز معین شده هم عبور کردند.».
اما اصل این جمله پس از چند روز و با رد نشریه خط حزب الله منتشر میشود. جملهای مبنی بر اینکه معظمله نسبت به «اجازهی مذاکره وزیر امور خارجه با آمریکا در خلال برجام» ابراز پشیمانی کردند و درمورد کلیت برجام نبوده است: «در قضیهی برجام بنده اشتباه کردم اجازه دادم که وزیر خارجهی ما با آنها صحبت کند؛ ضرر کردیم.»
حال سوال اینجاست که چرا وقتی معظمله در دیدار عمومی حرفی میزنند سانسور میشود و برای نظام و رهبری «هزینه سازی» میکنند؟! قطعا ایشان با دلیل و منطق و اطلاع قبلی و نه بصورت سهوی و خطا چنین جملهای را بکار بردند.
اقرار به اشتباه در طول تاریخ و برای معصومین ما هم پیش آمده و این هوشمندانه عمل کردن و «مسوولیت پذیری» این بزرگواران را میرساند.
در آیه ۴۳ سوره مبارکه توبه ظاهرا خداوند متعال با لحنی عتاب آمیز پیامبر (ص) را متوجه اشتباهش میکند که چرا اجازه تخلف از جهاد را به برخی از اصحاب غیر انقلابی دادی؟! هرچند بنا به تفسیر امام رئوف (ع) از این آیه، باطنا با مخاطب قرار گرفتن حضرت رسول (ص) «توبیخ امت» مدنظر بوده است (عیون اخبار الرضا، ج. ۱، ص. ۲۰۲)
در مسئله جنگ صفین هم که مالک اشتر در چند قدمی چادر معاویه بود و کشتن وی به پیروزی مسلمانان ختم میشد با اصرار برخی اصحاب، حضرت علی (ع) تحت فشار قرار گرفته و با حَکَم قرار دادن ابوموسی اشعری و در نهایت شکست خوردن این حَکَمیت انگشت اشاره به سمت مولا میرود.
در عصر حاضر هم حضرت امام (ره) در «مسامحه با مفسدین اقتصادی» و با «سپردن مسوولیت به بازرگان» و «تایید بنی صدر» و «قائممقامی منتظری» به اشتباه خود اعتراف نمودند. با این وجود میتوان اذعان کرد بکار بردن چنین کلمهای توسط معظم له در شرایط کنونی که از زبان به اصطلاح روشنفکران و دایههای بهتر از مادر زمزمهی «مذاکرهی بدون پیش شرط» با آمریکا به گوش میرسد، کاملا هوشمندانه بوده و معظمله با بیان این کلمه و با یادآوری تجربه برجام مردم و خواص را خطاب قرار میدهند که در واقع شما اشتباه کردید اجازه تخلف از اصول را از بنده خواستید و ازین پس اجازه چنین مذاکراتی را نخواهم داد. از طرفی دولت اعتدال همچنان به اقتدار خود در مذاکرات برجامی و بازخورد تقریبا هیچش افتخار میکند و ایشان اشتباه دولت را بعهده میگیرند و این درس مهمی است برای مسوولین ما که در قبال تصمیمات خود متعهد و مسوولیت پذیر بوده و به مردم پاسخگو و «صادق» باشند.
از طرفی این شبههی رسانههای خارجی مبنی بر اینکه ذوب شدگانِ در ولایت به ایشان مقام «عصمت» نسبت میدهند، با این اقرار اثبات میشود که ایشان به لحاظ تقوا و احاطهای که بر تمام مسائل دارند، دچار اشتباهات کمتری میشوند و این دلیل بر عصمت این، ولی خدا نیست.
از طرفی اعتراف به اشتباه در اجازهی مذاکره با آمریکا بنا به اصرار خواص دلیل بر تایید این شبهه نمیشود که ممکن است معظم له در آینده نسبت به حضور در سوریه یا تقابل مستمر با آمریکا و حمایتهای مداوم از دولتهایی که روی کار آمدند، به اشتباه خود اعتراف کنند یا شخصیتی لرزان و مردد تصور شوند. بلکه وقتی ایشان با شهامت از اشتباه خود حرف میزنند باعث میشود مردم مطمئن شوند سیاست درستی در پیش گرفتند و اگر مشکلی هم پیش بیاید مسوولیت پذیری و صداقت حضرتشان قابل تصور است. ضمن آنکه معظم له تاکنون فقط در دو مورد «کنترل جمعیت» و «اجازه مذاکره با آمریکا» اقرار به اشتباه نمودند. پس قطعا اعتماد به چنین رهبر شجاع و صادق و دور اندیشی دور از انتظار نیست و با «مقبولیت» آحاد مردم مواجه میشود.
در پایان پیشنهاد میشود آیه ۴۳ از سوره مبارکه توبه (که در بالا اشاره شد) و تفسیر آن و آیات بعد از آن را با دقت بیشتری مطالعه کرد. لحن عتاب آمیز ظاهری خداوند با پیامبر (ص) درادامهی آیات با تحسین «سعه صدر» حضرت همراه است و «مذمت و توبیخ» افراد به ظاهر نخبه آن روز را در پی دارد و این موضوع با شرایط کنونی جامعه ما و حوادثی که آبستن آن است، تناسب دارد و مطالعهی آن قطعا راه گشاست.
به قلم امین کوهرو
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها