به گزارش سرویس بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت خبرگزاری بسیج، به نقل از دفاع پرس، مردم خداجو و گرفتارمانده ایران در بند طاغوت پهلوی، بارقه‌های امید و رهایی را در منابر حضرت آیت‌الله‌العظمی خمینی (ره) مرجع خود می‌دیدند که پس از مرحوم آیت‌الله بروجردی (ره) سکان مرجعیت شیعی را در دست داشتند و از این رو هر آنچه که ایشان در سخنرانی‌هایش فریاد می‌زدند با گوش جان شنیده و با قلب آماده بهره‌مندی از آن می‌شدند. مردمی که سایه سنگین طواغیت را بر سر خود حس کرده و می‌دیدند؛ فرصتی طلایی برای کنار زدن آن یافته بودند و با عمل به فرامین اسلامی و بهره‌گیری از آموزه‌های دینی، حرکت در مسیر رهایی و آزادی را آغاز کردند و نهالی را با عزت و سربلندی، ولی در فضایی سرشار از بیم و خفقان، غرس کردند که بهمن ۵۷ میوه پرثمری را به مردم ایران زمین هدیه و ارزانی داد.
قیامی خون‌رنگ و خدایی برای رهایی مرجع بزرگ مردم از زندان طاغوت، در حال پایه‌ریزی و شکل‌گیری بود که دلایل دیگری نیز در کنار خود می‌دید؛ ولی شاه بیت آن همین فشار مردمی و برآمده از احساس دینی و انسانیت مومنان و مقلدان برای آزادی و رهایی امام خمینی (ره) از بند اسارت پهلوی بود؛ هرچند که تصویب نامه انجمن‌های ایالتی و ولایتی، انقلاب سفید، حادثه غمبار مدرسه فیضیه و سخنرانی امام خمینی (ره) در روز عاشورا از جمله دیگر عوامل شکل‌گیری و موثر در قیام مردم سراسر کشور در ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ بود.
میدان بارفروشان تهران نخستین کانون اجتماع مردم ایران در این روز بود که افراد پرشماری خبر دستگیری امام را در اقصی نقاط ایران به مردم رسانده بودند تا مردم به جوش آمده از وضعیت آن زمان کشور، خروش کرده و به خیابان‌ها بریزند. شهرهای بزرگ و کوچکی چون شیراز، قم، مشهد، کاشان و ... شاهد این حمایت مردمی از عالم دینی بزرگی چون امام خمینی (ره) شد؛ در شهر کوچکی چون پیشوا که مدفن برادر تنی امام رضا (ع) و فرزند بدون واسطه امام کاظم (ع) بود و فاصله زمانی یک ساعته‌ای با تهران داشت؛ اما روحیه بالای مذهبی و آمادگی برای دفاع از مقام مرجعیت، مزید جرقه‌ای پرصلابت و شروع قیامی مردمی با مشخصه‌های ذکر شده در بالا شد.
دارا بودن شم و ادراک بالای سیاسی مردم پیشوا در روزهای منتهی به ۱۵ خرداد که مصادف با ۱۲ محرم آن سال بود به خوبی در نوع نوحه‌های مرثیه سرایان و مداحان و شیوه عزادار‌ی‌ها، مشهود و ملموس بود که در حرکتی بزرگ و بدون ترس از حاکمیت، علی‌رغم وجود جو رعب‌انگیز و وحشت پدید آمده، سازمان یافته بود؛ به طوری که عزادارانی که در صبح ۱۲ محرم برای مشارکت در اجرای تعزیه سیار و تاریخی بنی اسد به صحن مطهر امامزاده جعفر (ع) آمده بودند فقط با چند جمله، آگاه شده و ضمیر هوشیارشان پذیرایی حرف حق و استقلال شد و خود را برای رساندن به جمع تظاهرکنندگان در تهران با پای پیاده مهیا کردند و تا باقرآباد قرچک حرکت کردند که دژخیم پلید، خون سرخ ایشان را در خیابان‌ها سرازیر و علی‌رغم خواست حکومت و فقط به مدد پروردگار باریتعالی، نامشان را تا همیشه تاریخ پرآوازه و ماندگار کرد.
پیشینیان و نیاکان ما در آن فضای بسته سیاسی، قیام انقلاب آفرینی چون ۱۵ خرداد را با همه ویژگی‌های خاص و منحصر بفرد خود آفریده و خلق کردند و اینک این مائیم که رسالتی عظیم در حفظ و استمرار بزرگ دستاورد آن که همان انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی است و دیگر رهاوردهای در سایه و تلالوی آن، باید با صرف فعل خواستن و به کار بستن همه توان با همتی سترگ و مردانه، در همه ابعاد به تبیین و واکاویی آن روز با عظمت پرداخته و در صیانت از دستاوردهایش پیشقدم مردم کشور باشیم تا شرمنده شهدا و جانبازان آن روز نشویم؛ مردم جنوب تهران در پی ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ در حکومت پهلوی مورد بی‌مهری و ظلم واقع شده و حتی از استان تهران اخراج شدند و جالب که از نظر تقسیمات جغرافیایی این منطقه را به استان سمنان الحاق کردند تا حتی مراجعات اداری مردم این خطه به مرکز حکومت صورت نگیرد که پس از پیروزی انقلاب اسلامی دوباره به استان تهران بازگشتند!
نگاه جمهوری اسلامی به دیار ۱۵ خرداد در سال‌های پس از انقلاب اسلامی لازم بود؛ ولی هیچگاه و به رغم تلاش‌های انجام شده، کافی نبوده است و حق مطلب برای پدیدآورندگان انقلاب اسلامی و ریل گذاران حرکت توفنده مردم در ضدیت و مبارزه با نظام شاهنشاهی ادا نشد که می‌طلبد مدیران اجرایی و ارشد کشور در همه سطوح، زنگار غربت و عقب ماندگی را از چهره این قسمت بزرگ و موثر از حاکمیت معنوی جمهوری اسلامی بزدایند و حقوق حداقلی این مردم را سامان بخشند.
زدودن چهره فقر، ایجاد مسیرهای بزرگ مواصلاتی در همه ابعاد بزرگراه، مترو، ایجاد و توسعه کارخانجات و اعمال حقیقی اصل ۴۴ قانون اساسی در خصوصی‌سازی، حمایت‌های همه‌جانبه از کشاورزی و دام‌پروری که مشاغل اصلی مردم این دیارند، توسعه بخش بهداشت و درمان و توسعه سیاسی منطقه از جمله خواسته‌های بزرگ و قابل اعمال مردم جنوب تهران است که نگارنده امیدوار است با تکیه بر همت مدیران جمهوری اسلامی به‌ویژه مدیران بومی منطقه که در جای جای حاکمیت، صاحب منصب و نفوذ می‌باشند، شاهد اتفاقات مطلوب و خوشایندی در مسیر خدمت به یادگاران و وارثان قیام ۱۵ خرداد باشیم تا ریشه‌های جمهوری اسلامی تناورتر و تنومندتر ازپیش گشته و آفرینندگان آن، سهم بزرگ و به یاد ماندنی خود در بقای آن را خاطرنشان کرده و ایفا کند.
