روزی نیست که در حاشیه اطراف شهرستان ری، ستونی از دود غلیظ و سیاه حاصل از آتش زدن لاستیک به آسمان بلند نشود که علت آن دور بودن این مناطق از مرکز شهرستان بوده و نظارت کمتری از سوی ادارات و ارگان های ذیربط بر این مناطق صورت می گیرد.
متاسفانه به دلیل نبود گاردریل و عدم نظارت بر تخلیه نخاله های ساختمانی در حاشیه جاده ها و روستاهای شهرستان ری، بسیاری از این اماکن به محل دپوی نخاله های ساختمانی و زباله تبدیل شده است و رانندگان خاطی کامیون ها و وانت بارها بدون توجه به حق الناس و محلی که نخاله های ساختمانی و زباله را کمپرس می کنند، شانه خاکی جاده برای توقف خودرو ها و نیز اراضی کشاورزی مردم است، حجم زیادی خاک و خاشاک، بتون، مصالح تخریبی ساختمانی و سایر زباله ها و لاستیک و غیره را حتی در وسط جاده های فرعی تخلیه و فرار می کنند.
در این میان بسیاری از معتادان لاستیک های فرسوده خودروها را در بیابان های نزدیک روستا و شهرک های اطراف ری، آتش زده و محل را برای ساعت ها ترک می کنند تا کسی آنها را هنگام ارتکاب جرم مشاهده نکند؛ سپس بعد از سوختن لاستیک ها به محل بر می گردند و سیم های لایه میانی لاستیک را جمع کرده و برای فروش به مکان های خرید ضایعات فلزی می برند.
در دومین روز از نوروز سال 97 برای چندمین بار، در ضلع جنوب کارخانه سیمان تهران، باز هم شاهد آتش زدن لاستیک در حاشیه خیابان بودم اما خوشبختانه ماموران ایستگاه آتش نشانی کارخانه سیمان تهران به داد هوای شهر رسید و اقدام به اطفای حریق ناشی از سوختن لاستیک ها کرد.
مامور آتش نشانی کارخانه سیمان تهران با بیان اینکه دود ناشی از سوختن لاستیک بسیار سمی است، خاطر نشان کرد: شاخص آلایندگی در محدوده محلی که لاستیک خودرو را آتش می زنند بسیار بالا و خطرناک است و در مقابل این همه زیانی که به محیط زیست وارد می آید، میزان سیم های فولادی که از لاستیک های سوخته به دست می آیند ارزش زیادی ندارد و ضرورت دارد که مسئولان ذیربط نسبت به پیامدهای زیست محیطی این اقدام معتادان آگاهی بخشی و اطلاع رسانی کنند.
لازم به ذکر است که برای مقاوم سازی لاستیک در قسمت لایه میانی تایر ها سیم های فولادی مخصوص به کار می رود اما در لایه میانی لاستیک بعضی از خودروهای سواری سیم وجود ندارد و نخ های ابریشمی محکمی به کار رفته است که از آتش زدن این لاستیک ها فقط دود و آلودگی نصیب شهروندان می شود و معتادان هم از سیم داخل آن بی بهره می مانند.
نویسنده: علی اشرف خانلری
