فرهنگ و اخلاق این روزها چقدر بی در و پیکر شده !!

کلون های در با صدای زیر و بم

قدیم ها هر وقت مردی قصد ورود حتی به خانه خود را داشت با کلمه یاالله یالله اهل خانه را خبر می کرد تا اگر احیانا وضع ظاهر حتی محارم مناسب نبود پوشش خود را در حد مطلوب درست کنند؛ چه رسد به اینکه اگر وارد خانه ای غریب می شدند. هر چند در آن زمان افراد بی قید و بند هم وجود داشتند اما تا حدود زیادی اینگونه مسائل رعایت می شد. حتی اگر به درهای چوبی قدیمی دقت کرده باشید دو عدد کلون برای کوبیدن در نصب می کردند؛ یکی کلون کوچک با صدای زیر و ضعیف که نشان می داد یک خانم پشت در است و یکی کلون سنگین تر با صدای بم که با کوبیده شدن آن اهل خانه می دانستند یک مرد پشت در ایستاده است. اینها بی حکمت نبود و هدف از نصب چنین کلون هایی برای حفظ حرمت خانواده و رعایت شئونات اسلامی و اخلاقی بود تا اگر زننان یا دختران برای باز کردن در به حیاط خانه می رفتند ظاهر و حجاب خود را کامل کنند اما متاسفانه این روزها خانم ها پشت فرمان حجاب از سر می اندازند.

هر گاه منکری در سطح جامعه می افتد به محض اینکه تذکر می دهیم، با این واژه تکراری مواجه می شویم که: « ای بابا! همه چیزمان درست شده که این یکی ایراد دارد؟ گرانی درست شده ؟ حقوقهای نجومی درست شده؟ اختلاس ها درست شده ؟ رانت خواری درست شده؟ آقا زاده ها درست شده؟ فقط حجاب مان ایراد دارد؟!» و به گونه ای طلبکارانه موضع گیری می کنند که انسان از مطرح کردن آن پشیمان می شود.

اجازه از شوهر برای چشم چرانی از همسر

یک روز در بازار تهران دعوای لفظی بین یک مرد رهگذر و مرد دیگری که همراه همسرش برای خرید به بازار آمده بودند بوجود آمد. ماجرا از این قرار بود که مردی در حدود سن بالای میانسال خطاب به مردی که همسرش ظاهر مناسبی نداشت حرفی زد که شوهر آن زن ناگهان برافروخته شد و یقه مرد را گرفت.اما مرد میانسال چیزی گفت که شوهر آن زن سرش را پایین انداخت و با همسرش از محل دور شدند. 

 از مرد میانسال پرسیدم چه شد که آن مرد با توپ پر قصد کت زدن شما را داشت اما به یکباره صحنه را خالی کرد؟ مرد میانسال گفت: من به او گفتم:« اجازه می دهید من به همسر شما چشم چرانی کنم؟ که به یکباره مرد آشفته شد؛ اما قبل از اینکه از کوره در برود و مرا کتک بزند گفتم: همسر شما آرایش غلیظی دارد، روسری اش آنقدر عقب رفته که گردن و گوش و گوشواره اش پیداست؛ مانتوی جلو باز و شلوار تنگ و پیراهن کوتاه و پیدا بودن قسمتی از بین پیرهن و شلوار او باعث شده است که همه مردان بدون اجازه از شما ناموستان را با چشمهاشان بدرند؛ من دیدم شرط مردانگی نیست بدون اجازه یک مرد در کنار همسرش از همسر او چشم چرانی کنم! نمی دانم این برخورد من درست بود یا نه، حتی بعد از بیان این صحبت پشیمان شدم صد البته راه های بهتری برای تذکر و ارشاد اینگونه مردانی که تعصبی نسبت به ظاهر ناموس خود ندارند وجود دارد؛ فکر می کنم این نوع برخورد برای اولین بار اتفاق افتاده باشد؛ آن مرد هم پاسخی برای حرف من  نداشت شاید هم در دلش حق را به من داد که دیگر بحث را ادامه نداد و از محل دور شد.  

قطعا کسی به دنبال درد سر برای خودش نمی گردد. اغلب مردم با خود می گویند مردی که با اجازه و میل خودش ناموسش را به حراج می گذارد چرا ما کاسه داغ تر از آش بشویم؟ و سری که درد نمی کند دستمال نمی بندند. سالهای نه چندان دور اگر یک پسر غریبه مزاحم دختری می شد پسرهای آن محل غیرتی می شدند و انگار کسی مزاحم خواهر خودشان شده بود و یک جنگ تمام عیار راه می انداختند؛ این در حالی است که این روزها مرد در کنار همسرش در حالی در کوچه و خیابان راه می رود که در حضور خود او همسرش مورد تهاجم پیکان های زهر آلود و سمی چشمان شیطانی قرار می گیرد اما ظاهرا تبلیغات مسموم فضای مجازی اثر خودش را گذاشته و آزاد گذاشتن زن را یکی از نمادهای تمدن می دانند.

حجاب و پوشش فقط مخصوص زنان است

همیشه هر وقت صحبت از حجاب می شود؛ تمام افکار به سمت زنان می رود و اینگونه جا افتاده است که زن باید روسری داشته باشد؛ مانتوی آستین کوتاه نداشته باشد؛ فقط گردی صورتش پیدا بوده و از مچ دست به بالا پوشیده باشد. اگر چادر داشته باشد که نور علی نور است. در گرمای طاقت فرسا و 50 درجه تابستان هم باید چادر چاقچول کند و اگر گرمای دنیا را تحمل نکند باید گرمای هزار درجه جهنم را تجربه کند. اما اگر مردان لباس چسبان بپوشند، پیرهن آستین حلقه ای بر تن کنند، یقه شان تا ناف باز باشد، با شلوارک برای خرید تا در مغازه بیایند و با شلوار اسلش چسبان  بیرون بیایند ایرادی ندارد. 

تصویر تمام نمای بدن یک مرد فقط با یک حوله کوچک

چند روز پیش یک بنر تبریک حاوی تصویر بزرگ از پیکر لخت یک ورزشکار که فقط با یک حوله بخشی از بدن او پوشیده شده بود در خیابان شهید علی نواز شهرری   توجه مرا به خود جلب کرد. پیام تبریک به ورزشکاری که در مسابقات فیزیک کشوری( پرورش اندام) به مقام نایب قهرمانی دست یافته و به تیم ملی و مسابقات آسیایی مغولستان راه یافته بود. حال این سئوال مطرح است که برای نصب تبلیغات و مشخصا اینگونه تصاویر در معابر آیا نباید از سازمان یا ادارات ذیربط مجوز دریافت شود؟ و آیا نصب تبلیغات و اعلامیه ها در سطح شهر دارای ضوابط و قوانین مدنی و اسلامی هست یا نیست؟ نصب تصویر برهنه یک ورزشکار در کنار تابلوی شهید؛ پیام های زیادی دارد. جوانانی که از جان خود برای حفظ ناموس کشور گذشتند، اما حالا ناموس مردم باید بدن برهنه یک ورزشکار را که پهلوانی باید مرام او باشد قهرمانی برایش مهم تر  است. علی رغم اینکه دوستان او این پیام تبریک را برایش نصب کرده اند اما این قهرمان هم بدش نمی آید که هیبت او در معرض دید زن و مرد قرار بگیرد.

 تصویر زنان بر روی سنگ قبر

با کمی قدم زدن در فضای قطعات بهشت زهرای تهران شاهد سنگ های قبر عجیب و غریب و حتی هنری خواهید بود که برخی از این سنگ ها به نحوی حکاکی و طراحی شده که شهروندان گاهی با آن عکس سلفی می گیرند.

  اساسا بهشت زهرا اجازه نصب سنگ قبرهای متفاوت را نمی دهد، اما کسانی که مایل به نصب این نوع سنگ ها هستند ، سنگ خود را نصب می کنند.

 نگرانی از این‌ که آیا حک کردن تصویر زنان بر روی سنگ قبر ممکن است با قوانین شرع هم‌خوانی نداشته باشد باعث شده است برخی سراغ مراجع تقلید بروند و از آنها سوال کنند.

 دفتر آیت الله نوری همدانی در پاسخ به این سوال که آیا می‌توان تصویر زن فوت شده را در اگهی تسلیت یا ترحیم یا سنگ قبر وی چاپ کرد یا خیر، اعلام کرده که " اگر مفسده داشته باشد، جائز نیست."

دفتر آیت الله موسوی اردبیلی هم در پاسخ به همین سوال نوشته:" اگر تصویر بانوی فوت شده با حجاب اسلامی باشد و مفسده‌ای هم نداشته باشد، اشکال ندارد.".

دفتر آیت الله سیستانی در پاسخ به این پرسش که حکم حک کردن تصویر زن بر روی سنگ قبر از نظر شرع مقدس را چیست اعلام کردن که "به احتیاط واجب جایز نیست."

حضرت آیت الله العظمی هاشمی شاهرودی نیز درباره پاسخ به سوال ؛ حک تصویر بانوان بر روی سنگ مزار ، چه حکمی دارد " حک تصویر بانوان بر روی سنگ مزار نیز فی نفسه اشکال ندارد، به شرط آنکه مفسده ای بر آن مترتب نشود"

 آیت الله العظمی مکارم شیرازی نیز در پاسخ به این سوال حکّاکی عکس زن بر روی سنگ قبر یا استعمال سنگ قبرهای گران قیمت چه حکمی دارد؟ "پاسخ داده اند: هیچ کدام مناسب نیست."

اما هر روز شاهد گسترش و توسعه این فرهنگ در سطح جامعه هستیم و نگاه چشم و هم چشمی به گونه ای در خانواده ها رسوخ پیدا کرده است که اگر کسی تصویر اموات خود را بر روی سنگ قبر حک نکند نشان از عقب ماندگی، فقر، یا بی اهمیت بودن فرد فوت شده در نظر خانواده اش است. حتی نگارنده بارها در خانواده خودم اظهار کرده ام که بعد از مرگ من همان سنگ قبر 50 سانتی متری را که سازمان بهشت زهرا(س) پول آن را هم دریافت کرده است روی مزارم نصب کنند و هزینه ی بالغ بر یک میلیون تومانی را که می خواهند صرف خرید سنگ قیمتی و حکاکی تصویرم بر آن کنند صرف ایتام و نیازمندان کنند. اما با وجود وصیت نامه ی کتبی و شفاهی ام خانواده در برابر این عقیده مقاومت می کنند.

علی اشرف خانلری