اینجا بخشی از بزرگراه امام علی در محدوده منطقه 20 و در حوالی روستای عمادآور است. متاسفانه چند مغازه مکانیکی، صافکاری و نقاشی در حاشیه بزرگراه قرار دارند که در مقابل مغازه خود و در حاشیه بزرگراه اقدام به آتش زدن زباله کرده و هر چه مقوا، لاستیک و پسماند دم دست داشته اند روی هم کپّه کرده و با یک حرکت کبریک از شر آن خلاص شده اند. بدون اینکه از این حرکت منکر احساس ندامت و گناه کرده باشند.
حتی هنگام تصویر گرفتن نگارنده از صحنه آتش و دود، فقط تماشاچی بودند که برای آن هم چند حالت می توان متصور بود؛ یا می ترسیدند مامور سازمان محیط زیست یا شهرداری باشم و ورود یا دخالت هر کدام از مغازه داران دلالت بر عامل بودن او داشته ؛ یا اینکه برای آنها اهمیتی نداشته که زباله ها جلوی مغازه آنها آتش گرفته و دود آن به هوا بلند شده در غیر این صورت مداخله می کردند و برای خاموش کردن آتش حداقل اقدام می کردند که در این صورت جای بسی تاسف است که شهروندان نسبت به ایجاد آلودگی هوا آن هم در مقابل محل زندگی و کار خود بی تفاوت باشند.
اما آنچه مسلم است اینکه همه ما در یک کشتی زندگی می کنیم که اگر روزنه ای در بدنه آن ایجاد شود همه مان با هم دچار حادثه می شویم و مرگ گریبان همه مان را می گیرد.
حافظ گویا 700 سال پیش وضع آلودگی هوا را پیش بینی می کرده و می دانسته است که در ماه های آخر سال وقتی وارونگی هوا اتفاق می افتد مسئولان چند هفته ای به تکاپو می افتند و در اظهار نظرهای کارشناسانه شان، خودروها، خودروسازها، سوخت و عوامل دیگری را باعث ایجاد آلودگی و وارونگی هوا معرفی می کنند؛ دست آخر این باد است که به داد مردم می رسد و عامل نجات دهنده ما از شر این معضل همیشگی باد است.
اینجاست که حافظ می فرماید:
من از بیگانگان دیگر ننالم
که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
گر از سلطان طمع کردم خطا بود
ور از دلبر وفا جستم جفا کرد
خوشش باد آن نسیم صبحگاهی
که درد شب نشینان را دوا کرد
حضرت حافظ کاملا درست تشخیص داده بود: عامل ایجاد آلودگی هوا بیگانگان نیستند کسی از پاکستان و افغانستان هوای ما را آلوده نمی کند بلکه این خودمان هستیم که مشکلات را برای خودمان ایجاد می کنیم و در آخر نسیم صبحگاهی را بشارت داده است که درد شب نشینان(شب نشینی کنایه از سیاهی روز مثل شب ناشی از دود و آلودگی هوا) را دوا کند.
علی اشرف خانلری
