هیچ دانش آموز ایرانی نیست که داستان «دهقان فداکار» کتاب فارسی سوم دبستان و ماجرای نجات جان 800 مسافر قطار تبريز - تهران در يک شب سرد و بارانى پاييز سال 1339 را فراموش کند؛ اسمعیل شاه محمدی، روزنامه نگار و فعال رسانه ای نیز خاطره این مرد بزرگ را گرامی داشته و دل نوشته ای در رثای او تقدیم ریز علی ها کرده است:
نه شجاعتِ دور از وفاداری ارزشمند است، نه از وفای بدون شجاعت كاری ساخته است. راه فداكارى انسانهای مقاوم و نستوه و عهد شناس و وفادار ميطلبد.
میدانهای نبرد در هر سنگرى ؛ سلحشوری و شجاعتِ آمیخته به وفادارى را لازم دارد ،مردى از جنس فداكارى بى چشم داشت "آزبر على حاجوى " يا همان نام آشناى دوست داشتنى "ريز على خواجوى " كه شهامت ذاتى و شجاعت موروثى اش عجين دانش آموزان ما بوده است، زاييده ايمان و اعتقاد به هدف ملى گرايى و انسان دوستى بود كه او را شجاع نمود .
در آن شب سرد زمستانى كه دشت جولانگاه گرگ های گرسنه ای بود که به دنبال رمه اى بی چوپان مى گشتند و شمشیر بران سرما از برکشیده شده بود و شبى بود كه مي رفت تا صبحش به بسيارى ازقلب ها آتش زده و دل ها را خون آلود و صورت ها را سرخ و شرمگین نمايد، مرد جوانى با آن سیمای پر از شجاعت و دستانی بلند و قامتی همچون سرو پایدار، با پيراهن خود آتشى مى افروزد تا دلها را گرم نمايد نه خون كند ،از خود مى گذرد و گويى در آن شب سرد سهمگين؛ آفتاب، هم صدا با نفس های گرم ريز على خواجوى قدم برمی دارد .
ريز على خواجوى، در رثايت من چه بگویم ای مظهر ایثار، اگر امروز هر فداكارى، جامه ای از فخر می پوشد، تو اصل و نسل و ریشه و بنیاد از خود گذشتگى هستى، تو تجلى ايثار بى تمنا بودى و كردارت در آن زمان و هر زمانى رويش معطر جانفشانى براى هم ميهنان است؛ باشد كه در كوير سرد خودخواهى اين دوران، باز شاهد مردانى از جنس ريز على خواجوى باشيم كه با تكلم خاموش، هزاران گفتگو از عشق بر سجاده ميهن پرستى باشند و طراوات عشقشان و فداكاريشان به مام وطن و ملت شريف ايران، تكرار سبز فداكارى دهقان فداكار باشد .
