توافقنامه ی پاریس حاصل تغییر رویکرد جهانی در تعیین میزان اهداف کمی در خصوص نیل به کاهش جهانی انتشار گازهای گلخانه ای میباشد. بر اساس این توافقنامه، کشورها تعهد میکنند با توجه به برنامه ی مشارکت ملی خود در کاهش گازهای گلخانه ای انتشار دی اکسید کربن اقدام نمایند.
معاهده ی پاریس باهدف افزایش کمتر از 2 درجه سانتی گراد دمای اتمسفر، نسبت به قبل از انقلاب صنعتی تا پایان قرن جاری در 12 دسامبر2015 به تصویب رسید. این معاهده داری 29 بند و140 تصمیم بود و شرایط لازم الاجرا شدن آن نیز بدین نحو بود که توافقنامه از سوی حداقل 55 کشور که حداقل میزان 55 درصد انتشار گازهای گلخانه ای را بر عهده داشته باشند مورد تصویب قرار دهند. عدم حصول توافق برای تعیین میزان انتشار و مدت آن بعد از دورهی زمانی مقررشده در پروتکل کیوتو منجر به تغییر رویکرد کشورها در این خصوص گردید.
توافقنامه ی پاریس حاصل تغییر رویکرد جهانی در تعیین میزان اهداف کمی در خصوص نیل به کاهش جهانی انتشار گازهای گلخانه ای میباشد. بر اساس این توافقنامه، کشورها تعهد میکنند با توجه به برنامهی مشارکت ملی خود در کاهش گازهای گلخانه ای انتشار دی اکسید کربن اقدام نمایند.این توافقنامه، دارای محورهای مختلف است که ازجملهی این محورها میتوان به کاهش، انطباق، تأمین مالی، توسعه و انتقال فناوری، ظرفیت سازی و شفاف سازی اشاره کرد.
از مهمترین مسائلی که در محور تأمین مالی بیان شده است میتوان به این موارد اشاره کرد: تعهد کشورهای توسعه یافته جهت تأمین مالی طرح های زیست محیطی، تأمین اعتبار صندوق سبز اقلیم به میزان سالانه 100 میلیارد دلار، تقسیم منابع مالی میان بخشهای کاهش و انطباق به صورت برابر و اولویت کمک های مالی به کشورهای کوچک جزیره ای، آفریقایی و کمتر توسعه یافته.
مواردی که در محور توسعه و انتقال فناوری معاهده ی پاریس بدان اشاره شده است عبارتند از: کاهش انتشار گازهای گلخانه ای از طریق اشتراک فناوری، ارائه ی توانمندی های فناوری کشورهای توسعه یافته، ارائه ی نیازمندیهای فناوری کشورهای درحال توسعه.
در محور ظرفیت سازی معاهده ی آب و هوایی پاریس به مواردی همچون توانمندسازی کشورها جهت مقابله با تغییرات اقلیم از طریق آموزش، آگاه سازی، اطلاع رسانی، ارائه ی تجربیات سایر کشورها در مقابله با تغییرات اقلیم و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، پاسخگویی به نیازهای ملی کشورها و نیز ایجاد بسترهای لازم جهت دریافت کمک های بین المللی و توسعه ی آنها تأکید شده است.
کشور جمهوری اسلامی ایران نیز در زمان تصویب اولیه ی توافقنامه ی مذکور اقدام به اعلام موافقت خود نموده و نهایتاً در تاریخ بیست و سوم اردیبهشتماه 1395 برابر با 22 آوریل2016 همزمان با 170 کشور دیگر اقدام به امضای توافقنامه ی مذکور نمود.
البته فرایند الحاق رسمی به توافقنامه ی مذکور که متضمن تصویب در مجلس شورای اسلامی میباشد و نهایتاً در تاریخ 23 آبان ماه1395 برابر با 14 نوامبر2016 کلیات آن در صحن علنی مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید و بعد از مطرح شدن در شورای نگهبان، برای رفع ابهامات و اشکالات شورای نگهبان در حال حاضر مجدداً در مجلس شورای اسلامی در حال بررسی است.