به طور مثال شبکه سه که جزو شبکه های پر مخاطب تلویزیون بوده از دیرباز برنامه های تلویزیونی جذابی را روی آنتن می فرستاد که همواره مخاطبان پر شماری داشت. از پنجره با اجرای محمدرضا حسینیان تا کوله پشتی با اجرای فرزاد حسنی و حتی همین الان که ماه عسل و سه ستاره با اجرای احسان علیخانی جزو پربیننده ترین برنامه های تلویزیون است. یا مثلا کمی قدیم تر ها که جِنگ شبانه شب بخیر تهران و مسابقه بزرگ سیمرغ و جشن رمضان که با نام شبکه پنج سیما ممزوج شده بودند. تمام اینها مصادیقی هستند بر اهمیت برنامه های ترکیبی در تلویزیون ایران؛ برنامه هایی که بخش اعظم آنها بر چشم و دل مخاطب نیز می نشیند و در جذب مخاطب نیز به موفقیت دست می یابند. نظیر اتفاقی که بر سر شبکه نسیم آمد و این کانال که مدتی از فعالیت خود را می گذراند ولی به مخاطب قابل اعتنایی دست نیافته بود، ناگاه با «خندوانه» خوش درخشید و بعد هم محبوبیت عمومی خود را با دورهمی تثبیت کرد.
در این میان تلویزیون دولتی ایران از ابتدای انقلاب و از زمانی که به پختگی نسبی در خصوص برنامه سازی دست یافت همواره در گیر و دار تولید برنامه های دینی بوده است. برنامه هایی که به وضوح دغدغه های دینی و مذهبی را پیگیری می کنند و به دنبال افزایش نفوذ اجتماعی دین در بدنه اجتماع هستند. ولی پدیده مهم آن است که قریب به اتفاق این برنامه ها نتوانستند چنان که باید در جذب مخاطب موفق باشند و خیلی زود به ورطه تکرار و کلیشه افتادند. چنان که افراط در این موضوع کم کم کار را به جایی رساند که جوانانی که مخاطب تلویزیون بودند از دیدن صبغه های افراطی دین در برنامه های تلویزیونی زده شدند و بروز اجتماعی این موضوع را می توانیم در شوخی های فیلم سینمایی مارمولک با روحانیون در تلویزیون ببینیم. واقعیت آن است که کلیشه، تکرار، اصرار بر قضاوت مستقیم و صدالبته عدم توجه به مسائل فنی تکنیکی و بصری در ساخت برنامه های تلویزیونی کاری کرد که کمتر برنامه ای با کیفیت و محتوا قابل اعتنا ساخته شود و بتواند بر مخاطب عمومی به خصوص جوانان تاثیر بگذارد.
در هفته های اخیر برنامه ای روی آنتن شبکه سه سیما رفته که هر چند صراحتا اعلام می کند که یک برنامه دینی است، ولی از نام کنجکاوی برانگیز آن تا موضوعات آن و نحوه نگرش به مسائل اجتماعی با عینک دین، اتفاقی به حساب می آید که مدت ها نظیر ان را روی آنتن تلویزیون شاهد نبوده ایم. «دین دات آی آر» با آیتم های گوناگون سعی می کند که مسائلی بپردازد که جزو مسائل مهم اجتماعی روز به حساب می آیند و جوانان تا حد زیادی با آنها روبرو هستند. روابط زن و مرد، ازدواج، بانکداری، شادی و... مسائلی هستند که در دین دات آی آر به آنها پرداخته می شود و سعی برنامه ساز بر این قرار گرفته که بتواند حرفهای جدیدی را درباره این مسائل خط قرمزی روی آنتن شبکه جوان تلویزیون ببرد.
البته هر چند که می شود به وضوح تلاش گروه برنامه ساز «دین دات آی آر» در مواجهه مستقیم و بی پیرایه با این مسائل را درک کرد، اما از طرفی نیز مشخص است که ظرفیت این برنامه چنان که باید نتوانسته خط قرمزهای خود ساخته صدا و سیما در پاسخ به شبهات را بشکند و همچنان در همان فضایی سخن می گوید که سایر برنامه های دینی. هر چند با رنگ و لعاب بیشتر و جلوه های بصری فرمالیستی تر. شاید بهتر بود مسئولان شبکه سه سیما کمی در پرداخت به موضوعات در دین دات آی آر جسورانه تر عمل می کردند تا این برنامه که به وضوح به دنبال پاسخ به شبهات است، اسیر خط قرمزهای خودساخته صدا و سیما نمی‌شد.
ولی علیرغم ضعفهایی که می توان به محتوای برنامه وارد دانست که به نظر می رسد عمده این ایرادات محتوایی به محافظه کاری مسئولان شبکه سه برمیگردد، بهرحال چشم بر نقاط قوت دین دات آر بست. برنامه عصرهای جمعه شبکه سه هرچند به لحاظ محتوا و فرم هیچ ارتباطی به عصرهای جمعه ندارد ولی بهرحال دارای فرمی سرحال و روان است، ریتمی بسیار سریع و جذاب دارد و جزو معدود برنامه هایی است که می تواند یک مخاطب جوان را تا انتها با خود همراه کند. از طرفی گفتگو با کارگردان های بنام کشور درباره موضوع برنامه هم به جذابیت‌های عمومی کار افزوده تا بتوان این نتیجه را گرفت که اگرچه زمان پخش و خط قرمزهای محتوایی یا شاید هم خودسانسوری گروه برنامه ساز، دین دات آی آر را به شیری خسته بدل کرده ولی نباید فراموش کنیم که تجربه برنامه سازی این چنینی در حوزه برنامه های معارفی، گرانبها و قابل احترام است و چه بسا بتوان با بعضی اصلاحات فرمی و محتوایی، دین دات آی آر را به یک برنامه جدی در حوزه پاسخ به شبهات ویژه جوانان بدل کرد.