در واقع در حالی که از لحاظ قانونی و عرفی دولت باید به تعهدات ارائه خدمات درمانی به این افراد و خانواده هایشان که 30 سال حق بیمه از حقوق ماهانه آنها کسر شده است، عمل کند؛ اما دولت از انجام این تعهد خود با بهانه خصوصی سازی شدن شرکت ذوب آهن اصفهان طفره می رود و چند هزار خانواده که سرپرست آنها بازنشسته رسمی کشوری در شرکت ذوب آهن اصفهان بوده، با مشکل در تأمین هزینه های درمانی خود مواجه اند؛ چرا که با عدم پوشش بیمه ای هزینه های درمان این بازنشستگان، آنها مجبور به پرداخت آزاد هزینه ها شده و این پرداخت ها از توان مالی آنها خارج است.
در ماههای گذشته تعداد متعددی از بازنشستگان ذوب آهن اصفهان و یا بیمارانی در خانواده های آنها به دیار باقی شتافته اند. اگرچه نمی توان به طور قطع پرداخت هزینه های آزاد و عدم مراجعه به موقع آنها به مراکز درمانی به خاطر هزینه های آزادی که قانوناً باید در پوشش درمانی بیمه بازنشستگی آنها باشد را دلیل تمامی فوتی ها دانست، اما مسلما این موضوع در بروز این وقایع بی تأثیر نبوده است.
در ماههای اخیر با پیگیری مجدانه خود بازنشستگان این شرکت، وضعیت پوشش خدمات درمانی آنها کم و بیش به حالت عادی بازگشته و پس از مدتها که مراکز درمانی طرف قرارداد با صندوق بازنشستگی فولاد از پذیرش خانواده بازنشستگان ذوب آهن به صورت بیمه ای ابا داشتند، در ماههای اخیر قبول کرده بودند تا این افراد را پذیرا باشند. اما گزارش های مردمی از صندوق بازنشستگی فولاد ایران حاکی از این است که خانواده های بازنشستگان ذوب آهن اصفهان که روز شنبه در مراجعه به درمانگاه این صندوق انتظار داشتند مثل چند ماه اخیر با پرداخت بخشی که به عنوان فرانشیز بیمار است، از پوشش بیمه برخوردار باشند، اما در کمال تعجب با درخواست پرداخت هزینه ها به صورت آزاد مواجه شده اند و به آنها عنوان شد که به علت عدم واریز مبالغی از سوی شرکت ذوب آهن اصفهان، بیمه آنها مجددا قطع شده است.
آنچه مسلم است و در طول 4 - 5 سال اخیر مرتب شاهد آن بوده ایم، این است که بازنشستگان، قربانی اختلافات مالی و غیرمالی شرکت ذوب آهن اصفهان و صندوق بازنشستگی فولاد شده اند و دولت نیز برای پایان دادن به این مسئله که علاوه بر قطع بیمه و عدم پوشش درمانی بازنشستگان، به تأخیر در پرداخت حقوق آنها نیز انجامیده است، هیچ ورود جدی نداشته و نسبت به انجام تعهدات خود به بازنشستگانی که 30 سال حق بیمه پرداخت کرده اند، گویا خود را موظف نمی بیند.
