به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج، یکی از آرزوهای اکثر دانشجویان تحصیل و سپس پژوهش و تدریس در بزرگترین و مطرح ترین دانشگاه هاست و این برای عده ای کمال محسوب می شود؛ اگر این امکان به همراه بورسیه همراه باشد و به ظاهر با کمترین هزینه فرد بتواند به همه آرزوهایش برسد و تنها نیاز باشد که تابعیت آن کشور را قبول کند، عده زیادی هستند که این شرایط را قبول می کنند و با روی باز آن پیشنهاد را می پذیرند.
مریم میرزاخانی، ریاضی‌دان ایرانی و استاد دانشگاه استنفورد یکی از همین نخبگان است. او اولین دختری بود که در المپیاد ریاضی ایران طلا گرفت. وی اولین کسی بود که دو سال مدال طلا گرفت و اولین فردی بود که در آزمون المپیاد ریاضی نمره کامل گرفت. او دورهٔ لیسانس و فوق لیسانس ریاضی در دانشگاه صنعتی شریف طی کرد و در سال ۲۰۰۴ با اخذ مدرک دکترای دانشگاه هاروارد به سرپرستی کورتیس مک‌مولن، از برندگان جایزه فیلدز، در دانشگاه‌های پرینستون و استنفورد به تدریس مشغول شد.
یک سال بعد در سال ۲۰۰۵ نشریه پاپیولار ساینس آمریکا او را به عنوان یکی از ۱۰ ذهنِ جوان جهان برگزید و تجلیل کرد، وی مدتی در پرینستون درس می‌داد ولی بعد به استنفورد رفت و کار تدریس و پژوهش را در آنجا پی گرفت و در شهریور ۱۳۸۷ (اول سپتامبر ۲۰۰۸) و در ۳۱ سالگی به درجه استادی و این دانشگاه رسید.
احمد میرزاخانی، پدر وی در خصوص انگیزه ادامه تحصیل مریم در گفت و گویی گفت: "رفت دانشگاه شریف و شد دانشجوی ریاضی محض شریف. لیسانس اش را که گرفت، تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل برود دانشگاه هاروارد؛ «مریم رفت آنجا چون رشته تحصیلی اش را بهتر می توانست ادامه بدهد. امکان رشدش بیشتر بود. وقتی در این سطح می روی حتما امکانات بیشتری هم داری.»"
اما تمام ماجرا این نیست، این نخبه ایرانی که حدود پنج سال پيش همراه همسرش به آمريكا مهاجرت كرده بود، 2 سال قبل متوجه سرطان مي‌شود، به گفته یکی از دانشجویان ایرانی که در کانال تلگرامی «دانشجویان ایرانی از قلب جامعه امریکا»، در شرح حال وی نوشت: " در روش نخبه پروري ايالات متحده همين بس كه از يك سال و نيم پيش كه حال خانم ميرزاخاني به وخامت گراييد، تا همين اواخر به پدر و مادر ايشان ويزا نداد تا يكسال و اندي در حسرت ديدن دخترشان بسوزند و وقتي اجازه دادند كه رمقي در پيكر نمانده بود و پزشكان قطع اميد كرده بودند."
این در حالی بود که این نخبه ایرانی، هیچ خانواده ای در آمریکا نداشت، یعنی کمترین حق هر انسانی که در لحظات سخت نیاز به همراهی والدین خود دارد را از وی دریغ کردند.
اما نخبه پروری آمریکا به اینجا ختم نمی شود، نابغه ایرانی که تابعیت آمریکا را پذیرفته بود، تحت پوشش هیچ بیمه درمانی در آن کشور نبود که برای درمان بیماری سخت سرطان، او و همسرش زیر قرض زیادی رفتند و فشار هزینه ها به حدی بود که برای درمان وی کمپین «مریم» به راه افتاد.
این کمپین به ابتکار مركز تندرستي و حقوق بشر آغاز شده بود تا برای کمک به تامین هزینه های درمانی این تبعه آمریکایی تا در کنار آگاهی عمومی در مورد سرطان و راه های مبارزه با آن، از مردم خواسته شده بود که برای کمک به هزینه های بالای درمانی وی کمک کنند.
شاید همین بی رحمی های آمریکایی ها باعث شده بود که نخبه ایرانی تابعه آمریکا سعی کند که برای تنها فرزندش تابعیت ایرانی بگیرد، مریم وصیت کرده بود که برای دخترش، آناهیتا، تابعیت ایرانی بگیرند و و تنها فرزندش در این کشور بزرگ شود.
این بی رحمی های مالی و عاطفی در حق نخبه هایی که برای پیشرفت خود و البته کشوری که تابعیت آن را می پذیرند، در سکوت رسانه ای غربی ها اتفاق می افتد که اگر قوانینی در جهت حمایت از حقوق نخبگان برای نگه داشتن در کشور ایجاد شود بسیار موثر است زیرا برخی از نخبگان به دلیل بی مهری های دستگاه ها در جذب این افراد و حمایت در جهت پروژه های تحقیقاتی آن ها، به غرب جذب می شوند.
اتفاقات این چنینی روی دیگر کشورهای مدعی حمایت از نخبگان را هم نشان می دهد، اساتیدی که بورسیه شدن و اقامت در این کشورها را به عنوان افتخار برای دانشجویان خود می بینند پس چه زمانی آگاه خواهند شد که چه خیانتی را در حق کشورمان و جوانان آن رقم می زنند.
دانشگاه‌های آمریکا، از بهترین دانشگاه‌های دنیا و به طور کامل در خدمت نظام این کشور هستند و کاری جز حل مسائل کشورشان ندارند و به جرات می‌توان گفت یک عامل اصلی قدرت ایالات متحده، دانشگاه‌های این کشور هستند، در حالی که این توقع از دانشگاه های ایران هم می رود و امیدواریم با بازنگری جذب نخبگان در دستگاه های کشور به زودی شاهد رقم خوردن اتفاقات علمی خوب در کشور خودمان باشیم.
