حسن شکیب زاده:
به گزارش خبرگزاری بسیج در قزوین، سی و یک سال یعنی یک عمر. آن
هم عمری که هر ساعت و ثانیه‌اش سی و یک سال است. ثانیه‌هایی که یک مادر و یک پدر
درونشان را پر از آشوب کرده است. آشوبی که دغدغه‌های انتظار را معنی می‌کند.
علی که می‌دانست عملیات کربلای چهار، راه بی بازگشت و انتخابی آگاهانه و مسوولانه
است، به پایش که مصنوعی بود نه، بلکه باور سال‌ها انتظار پدر و مادر چشم انتظارش
را هم پشت سر گذاشت و به هیچ بهانه‌ای بها نداد تا رسیدن به آرزویی که هنوز هم پس
از سه دهه، آرزویش در دل بسیاری از رزمندگان جامانده از قافله‌ی مجنونان لیلی، مانده
است.
علی در کربلای چهار و با پای جامانده در غرب، به آب‌های گرم
جنوب زد. به اروند که میعادگان عاشقان بی‌نام و نشان امامشان بود. او می‌دانست که
راه راه بی‌برگشت است و انتظار برای منتظرانش، انتظاری سخت، اما دل را به دریا زده
و دریا را شرمنده‌ی قامت بلند ایستادگی‌اش ساخت.
علی که به آب زد، آب چشمان بی‌رمق پدر و مادرش تمام دجله و
کارون را شرمنده‌ی خود ساخت. زلال چشمانی که سی و یک سال جاری بود تا دلداگی ایستادگانی
را به تصویر بکشد که پای اعتقاد و ایمان خود ایستادند تا امروز شاهد ایستادگی ملت
بزرگ ایران در برابر همه‌ی نا عدالتی‌های زمانه‌شان باشند.
علی که رفت، اسلحه‌اش زمین نماند و حمید برادر پا به رکابش بود
که اسلحه‌ی او را برداشت تا ادامه دهنده‌ی راه پر فراز و نشیب او و مجری وصایایش
باشد.
حمید به آنچه که معنای عهد و وفاداری به برادر شهیدش و همه‌ی
شهدای سرزمینش بود پایبندی کرد و سرانجام نیز ندای زینبان زمانش را در پناهگاه
حضرت زینب(س)، این بانوی صبور تاریخ شیعه و سفیر آزادی آزادگان کربلای حسینی، پاسخ
گفت.
او که معنی انتظار و دغدغه‌های مادر و پدر، در فراق سی و یک
ساله‌ی فرزند دلبندشان را به خوبی لمس کرده بود، توان ماندن و دیدن ظلم‌های بی‌امان
دشمنان اسلام به حریم اسلام را نیاورد و پا در رکاب اندیشه‌های برگرفته از اسلام
ناب محمدی(ص) به جنگ تزویر و تحجر رفت.
حمید در کنار علی، همچون مردان مرد زمانه‌شان، صبورانه،
آگاهانه و دلیرانه ایستادند تا ملت بزرگ ایران برای همیشه‌ی تاریخ، ایستادگی را در
دستور کار مستمر خود قرار داده و آن را به جهانیان بیاموزند.
و امروز بر ماست که پاسداران واقعی خون‌هایی باشیم که به قیمت
استقلال و امنیت امروز ما به زمین ریخته شد تا صدای مظلومیت این ملت، همچنان در
جهان تنین انداز باشد.
یادشان پایدار و نامشان افتخار ایرانیان که نه، آزادگان جهان
باد.
1001/پ30/ب
