به‌گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی؛ «رجب» نام نهری در بهشت است که از شیر سفیدتر و از عسل شیرین‌تر توصیف شده و به روزه‌داران این ماه وعده داده شده است.
میلاد امام محمد باقر(ع) در شهر مدینه، در اول رجب سال 57 هجری قمری دیده به جهان گشود. او اولین فرزند در خاندان علوی بود که از نسل دو امام (حسن و حسین علیهما السلام) متولد شد.
پدر بزرگوار ایشان امام سجاد(ع) و مادرش فاطمه دختر امام حسن(ع) است. نامش محمد و لقبش باقر، شاکر، هادی، امین کنیه آن حضرت ابوجعفر است. بعد از شهادت پدرش امام سجاد(ع) از محرم سال 95 هجری قمری کشتی هدایت امت را در میان طوفان‌های حوادث تا ذیالحجه 114 به مدت 19 سال راهبری کرد.
در برابر یک دوره خاموش فقه و حدیث؛ خیزش علمی اهل سنت در مرحله بعد، امام باقر(ع) به دو کار عمده دست زد؛ ایجاد جنبش علمی شیعی در فقه، تفسیر، حدیث، اخلاق و دیگری تلاش برای زدودن تحریف‌های ناشی از اقدامات علمی اهل سنت.
درخشش امام(ع) در هر‌دو جبهه احیای ارزش‌های نبوی، به‌گونه ای بود که عبدالله بن عطاء مکی می‌گفت: علما را در محضر کسی کوچک ندیدم جز در حضور امام محمد باقر(ع) چنانکه حکم بن عیینه با تمام عظمت علمی‌اش میان مردم در برابر او، مانند بچه ای مقابل معلم خود بود.
در مورد ایجاد جنبش عظیم علمی امام، همین قدر کافی است که بدانیم امام باقر(ع) و فرزندش امام صادق(ع) در سایه بحران‌های درونی نظام اموی که آنها را مشغول خود ساخته بود، موفق به تأسیس حوزه‌های بزرگ درسی و علمی شدند و بیشترین آرای فقهی، تفسیری و اخلاقی را از خود در کتب مربوطه به جای گذاشتند، به‌گونه‌ای که تنها یکی از شاگردان امام باقر(ع) یعنی محمد بن مسلم، 30 هزار روایت از حضرت و شخصی مانند جابر جعفی 70 هزار روایت نقل می‌کند و شیخ طوسی شاگردان حضرت را 462 نفر می‌داند.
جامعه اسلامی در دوران امام پنجم شیعیان(ع) در شرایط خاصی قرار داشت و دشمن با ایجاد افکار و نحله‌های انحرافی و نفوذ در بنیان‌های فکری و عقیدتی سعی داشت در پی ایجاد انحراف در اسلام بود و آن حضرت با درایت خویش به‌موقع توانستند علاوه بر کنترل هجمه‌ها و ضربه‌های دشمنان علیه دین اسلام با یک رویکرد علمی مقابل حرکت دشمنان ایستادگی کرده و پاسخی علمی و قانع کننده به مروجین افکار انحرافی ارائه دهند.
تاسیس مکتب‌خانه‌ها و تربیت شاگرادانی ممتاز و مسلط، روشنی‌بخشی و شناسایی معارف دین از ابعاد مختلف آغاز حرکت علمی و فرهنگی ایشان در برابر افکار و عقاید انحرافی به‌شمار می‌روند.
پیامبراکرم(ص) در رابطه با وی فرمودند: «هرگاه حسین رحلت کند، قائم به امر بعد از او، پسرش علی است و او حجت خدا و امام است خداوند سبحان از صلب علی، فرزندی متولد کند که هم‌نام و شبیه‌ترین مردم به من باشد، علم او علم من و حکم او حکم من است و امام وحجت بعد از پدرش است».
امام محمدباقر(ع) در عصر خود به‌عنوان یک شخصیت علمی زبردست زبانزد خاص و عام بودند، ایشان یکی‌از چهره‌هایی بودند که در تاریخ اسلام مهندسی علمی (حوزه‌های علمیه) را بنا نهادند و با انقلاب فرهنگی خود توانستند در دوران خلفا و تاکنون هدایت علما و فرهنگ جهان اسلام را طراحی کنند.
امروز حوزه‌های علمیه ریزه‌خوار سفره امام باقر(ع) هستند به‌طوری‌که بیشتر علمای اسلام از روایات و احادیثی استفاده می‌کنند که توسط امام محمدباقر(ع) و امام صادق(ع) نقل شده‌اند.
حضرت امام محمد باقر(ع)، 19 سال و ده ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام زین العابدین(ع) زندگى کرد و در تمام این مدت به انجام دادن وظایف خطیر امامت، نشر و تبلیغ فرهنگ اسلامى, تعلیم شاگردان, رهبرى اصحاب و مردم, اجرا کردن سنت هاى جد بزرگوارش در میان خلق، متوجه کردن دستگاه غاصب حکومت به خط صحیح رهبرى و راه نمودن به مردم برای شناخت رهبر واقعى و امام معصوم ـ که تنها خلیفه راستین خدا و رسول(ص) در زمین است ـ پرداخت و لحظه‌اى از این وظیفه غفلت نکردند.
امام پنجم ما شیعیان، سرانجام در هفتم ذیالحجه سال 114 هجرى در سن 57 سالگى، در شهر پیامبر(ص)، مدینه منوره به وسیله «هشام بن عبد الملک» مسموم و به شهادت رسید و پیکر پاک ایشان در قبرستان بقیع مدفون شده است.
انتهای پیام/
