ریشه شعر انقلاب به سال 1342 بر می گردد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از آذربایجان شرقی، جلال محمدی به پیوند انقلاب اسلامی با شعر پرداخت و افزود: شعارهای انقلابی مردم و سرودن شعر توسط بعضی از مراجع عظام و حضرت امام خمینی(ره) بعنوان بنیانگذار نظام و انقلاب نشانگر پیوند ناگسستنی انقلاب با شعر است.
نویسنده کتاب«تیغ و تغزل» بیان کرد: در دوره پهلوی دست اندرکاران امور فرهنگی تلاش کردند جریان شعر، از لحاظ محتوا و ساختار از شعر فاخر سنتی ایران فاصله بگیرد و به نوعی شعر سنتی ایران تضعیف شود و در راستای تحقق این امر بواسطه جریان روشنفکری نهضت ترجمه آثار شاعران غربی بفور و بشدت فراوان در دستور کار قرار گرفت.
محمدی ادامه داد: این اثار شعرهایی با عنوان حجم، موج اول، موج دوم و سوم بودند، اگر حساب شعر نیمایی را از این جریان منفک کنیم که بنوعی ریشه در سنت های شعری داشته و به قول استاد شهریار با بحر طویل مرتبط است بقیه در تلاشند تا شعر معاصر از جریان شعر سنتی ایران فاصله بگیرد.
وی اضافه کرد: در اثر این تبلیغات ما می بینیم بعضی از شاعران در اول شعر خود نوشتن جمله ای از شاعران و نویسندگان غربی را به عنوان منبع الهام اشعار و نوشته های خود قرار می دهند و کمتر دیده می شود که شاعران در بالای اشعار خود به بیتی از نظامی و شاهنامه و شاعران بزرگ این دیار اشاره کنند و این شیوه به شدت توسط متولیان فرهنگی در زمان پهلوی ترویج و پیگیری می شد، حتی شعر عاشقانه هم تلاش می شد به شیوه ترجمه های وارداتی نوشته شود.
مولف کتاب «هبوط»، «ارمغان آفتاب» گفت: با وقوع انقلاب اسلامی تحولی عمیق و خاصی در همه عرصه ها رخ داد و آن جریان های روشنفکری و غربگرا در میان مردم و جامعه رنگ باخت و پس از مدتی تحت تاثیر جنگ تحمیلی شعر دفاع مقدس زیر شاخه شعر انقلاب بوجود می آید و این نشان دهنده این است که شعر انقلاب پویا و جاندار و پابه پای حوادث و اتفاقات حرکت می کند و وارد صحنه شده و کاملا در جبهه ها تاثیر دارد.
وی اظهار داشت: اگر به مطبوعات دوره جنگ نگاه کنیم می بینیم یکی از برکات جنگ فراگیر شدن همه جانبه شعر است و غیر از مطبوعات کمتر وصیت نامه ای از شهدا را می توان یافت که در آن یکی دو بیت شعر نباشدمخصوصا اشعاری از شعرای انقلاب و این نشان دهنده این بود که رزمندگان ما با شعر پیوند عاطفی و حماسی داشتند.
سراینده کتاب «آدین چیچکله نیر» تاکید کرد: پس از انقلاب جریان شعر سنتی ادبیات ایران که در دوره پهلویتلاش در تضعیف آن بود توسط شعرای سنت گرا ادامه می یابد و در بعد معنوی و محتوایی و مخصوصا نوگرایی زبان شعر که پیش از انقلاب مختص جریان روشنفکری بود تغییرات بوجود می آید و بعضی از قالب های کهن احیا و زبان شعر به زبان حماسی تبدیل می شود.
