پایگاه اطلاع رسانی سازمان بسیج فرهنگیان- سعید ساداتی: این روزها فضای مجازی را بی شک باید یکی از اصلی ترین دغدغه ها برشمرد. دغدغه ای که تقریبا همه ارکان جامعه را به خود مشغول کرده است؛ از نهاد خانواده گرفته تا عالم سیاست و نهادهای اجتماعی. یکبار با هم مرور کنیم اتفاقی که در بهمن سال57 رخ داد؛ چراغی که امام خمینی (ره) در مقابل امت گذاشت و مسیری که ملت قدرشناس طی کرد تا به فرجام دلخواه، یعنی جمهوری اسلامی ایران رسید. به راستی "انقلاب اسلامی" چگونه رقم خورد؟ فرض را بر این بگذارید که امام راحل و همراهانش پس از مذاکره چندین ماهه با خاندان پهلوی به این نتیجه می رسیدند که به ماه اجازه دهید در ایران کار خودمان را انجام دهیم، مسجد داشته باشیم، نماز بخوانیم، مراسم عزاداری محرم برگزار کنیم و ... اما همه اینها با اجازه شما! یعنی هروقت حکومت اجازه داد نماز بخوانیم و هر وقت که اراده کرد مساجد را تعطیل کند و ما هم حق هیچ اعتراضی نداشته باشیم! آیا چنین مسیری به جمهوری اسلامی منتج می شد؟! اصلا می شد به چنین نتیجه ای "انقلاب" اطلاق کرد؟ قطعا خیر؛ چنین شیوه و ادبیاتی نه تنها مورد پسند اما راحل نبود بلکه بسیار مضحک و خنده دار هم به نظر می رسید. بر همین اساس بود که تصمیم بر این شد که حالا کشور ایران به یک انقلاب نیاز دارد؛ به یک تحول اساسی و بنیادی نه بازی در زمین خاندان پهلوی. با این مقدمه کوتاه، بار دیگر اذهان را سوق می دهم به "فضای مجازی" امروز؛ بی تعارف از وایبر و وی چت و واتس آپ و تلگرام و اینستاگرام و ... نام می برم! به نظر شما زمین این بازی ها در دستان کیست؟ اصلا هدف جامعه جوان ما از حضور در این شبکه ها چیست؟! سرگرمی؟ جویا شدن حال دوستان و رفقا و بستگان و ...؟ یا انتشار اهداف اصیل انقلاب اسلامی در جامعه جهان و از بستر فضای مجازی؟ اگر به راستی اهدافی نظیر سرگرمی و ... مد نظر جامعه جوان قرار گرفته که همین هدف نیز در یک برنامه تمام ایرانی و ... قابل دستیابی است؛ چرا ما حال رفقا و دوستانمان را در یک نرم افزار و برنامه خارجی جویا شویم؟ اما اگر هدف انتشار و تبلیغ مبانی اسلامی در سراسر جهان است که بازهم می رسیم به همان مثالی که در مقدمه اشاره شد؛ اگر فلان روز مدیریت تلگرام یا اینستاگرام فلان صفحه مذهبی و انقلابی ما را به هر بهانه ای و یا حتی بدون هیچ بهانه ای بست و تعطیل کرد ما چه کاری می توانیم انجام دهیم؟! اصلا چه میزان قدرت و اختیار داریم برای فریاد شکیدن و معترض شدن؟! البته این بدان معنا نیست که دست روی دست گذاشته و هیچ اقدام عملی در این مسیر ترتیب ندهیم؛ نه! اما باید قبل از هر اقدامی زمین بازی را بشناسیم و ادبیات مربوط به آن را فرا گیریم. اما نکته قابل تاملی که در این مرقومه می خواهم بدان اشاره کنم این است که امروز جامعه جوان شایسته یک زمین بازی اختصاصی با خمیر مایه ایرانی است. این حق جوان ایرانی است که نظام جمهوری اسلامی بار دیگر دست به انقلاب بزند و ادبیات حاکمه بر فضای مجازی را تغییر دهد؛ همان کاری را که 38 سال قبل امام خمینی (ره) ترتیب داد و جهان و جهانیان را مات و مبهوت کرد؛ امروز باید در فضای مجازی به وقوع بپیوندد. البته نباید از این نکته غافل شد که برای انقلاب به زیرساخت هایی نیاز است اما کمتر کسی می تواند باور کند ذهن خلاق جوان ایرانی توانایی بسترسازی برای احداث این زیرساخت ها را نداشته باشد؛ همه چیز مهیاست اما یک اراده خمینی وار نیاز است تا بار دیگر همه جهان مبهوت جوان ایرانی شود. اینکه نزدیک به 20 سال است "شبکه ملی اطلاعات" فقط و فقط در حد همایش و میزگرد و گزارشات مکتوب و شفاهی و ... باقی مانده دلیلش این نیست که ایرانی نمی تواند؛ تنها دلیل این سکون 20 ساله، عدم اراده جدی برای تحقق این مهم است. و اینکه با تولد "شبکه ملی اطلاعات" "منافع" بسیاری کور خواهد شد و آنها تا آخرین "قطره منفعت" خود ار هیچ تلاشی برای متولد نشدن "شبکه ملی اطلاعات" دریغ نخواهند کرد.. دقیقا مانند روزهای انقلاب؛ چه بسیاری ایرانیانی که منفعتشان در وجود حکومت پهلوی بود و به خوش خدمتی برای آنان مشغول بودند اما تجربه ثابت کرده، اراده ملی بر منافع شخصی پیشی خواهد گرفت و سرانجام دیر یا زود باید شاهد این انقلاب عظیم در فضای مجازی باشیم. ان شاءالله.
انتهای پیام/
