به‌گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی؛ به نقل از دیار آفتاب ،خسته و ناامید روی صندلی کناری ام می نشیند و سرش را میان دستانش محکم می فشارد، نفس های سنگین و آه های پی در پی اش خبر از غمی دارد که روحش را می آزارد. سختی دوران را اگر از لابلای موهای جوگندمی اش نتوان دریافت، از چشمان کم رمق اش به خوبی هویداست. دوست ندارد کسی از وضع زندگی اش با خبر شود به سختی سر صحبت را با او باز می کنم. اما با ناباوری سفره دلش را که پر از سختی و ناراحتی است، برایم می گشاید. انگار سنگ صبوری یافته که می تواند دردهایش را بشنود تا زخم دلش التیام یابد.
۵۰ سال سن دارد و دو بچه معلول. ۲۴ سال است که در شرکت آونگان کار می کند که اگر آن اتفاق نمی افتاد سال دیگر به خوبی و خوشی باز نشسته می شد. قسمتی از هزینه های بالای درمان دو فرزند معلولش هم از همین بیمه ۲۴ ساله اش تامین می شود. برای هر دور مصرف داروهای فرزندانش با دفترچه بیمه، ۶۰۰ هزار تومان هزینه می کند.
آقا محمدی می گوید: با اینکه ۲۷ ماه است که حقوق دریافت نکرده ام، اما هنوز در این کارخانه به عنوان نگهبان مشغول به کار هستم.
دفترچه های بیمه خود و خانواده اش را از جیب پلیورش بیرون می کشد و صفحه اولش را باز می کند: دفترچه های ما تا ۲۴ اسفند ماه همین سال اعتبار دارد و با اینکه اکنون نیز مشغول به کار هستم اما دیروز که برای دریافت دارو به داروخانه هلال احمر مراجعه کردم، متصدی داروخانه گفت جلوی دفترچه شما بسته شده است. وقتی علت را بررسی کردم متوجه شدم که این کارخانه به دلیل مشکلاتی که دارد، در توقیف دادگستری است و دادگستری قبل از این که شرکت را پلمب کنند، اول آبان ماه به تامین اجتماعی نامه زده است که جلوی بیمه کارگران بسته شود درحالی که بنده به عنوان نگهبان در شرکت مشغول به کار هستم.
بدهی کارخانه آونگان به دستگاه های خدمات رسان؛ علت اصلی توقیف
ادامه می دهد: هزینه داروها برای فرزندان معلولم با دفترچه ۶۰۰ هزار تومان است و اکنون در شرایطی که ۲۷ ماه حقوق نگرفته ام چگونه می توانم این داروها را تهیه کنم در حالی که حتما باید این داروها را تهیه کنم وگرنه برای فرزندان معلولم مشکل به وجود می آید.
اما بعد از همه این ها، از انتشار این خبر خودداری کرد و با اصرار فراوان راضی شد تنها بخشی از سخنانش را منتقل کنیم. او می گوید حتی همسایه ها نیز از زندگی ما خبر ندارند و با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته ایم.
البته بهزیستی چند ماهی است که برای درمان دو فرزند معلولش کمک می کند اما هزینه های یک میلیونی درمان و بدون حقوق بودن اش همچنان ساز ناکوک می زند.
این تنها برشی از زندگی یکی از کارگران صنایع بحران زده استان مرکزی است. کارگران اولین و آخرین قشری هستند که در جریان مشکلات اقتصادی صنایع دچار بحران های جدی می شود. شرکت آونگان اراک در سال ۵۵ تاسیس و در سال ۸۳ به مبلغ ۱۲۰ میلیارد ریال به طور اقساط به بخش خصوصی واگذار شد. اما پس از مدتی این کارخانه به دلیل بدهکاربودن به بانک های عامل، تامین اجتماعی، دارایی، امور مالیاتی و دستگاه های خدمات رسان فعلا با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کند و توقیف است. این شرکت به عنوان بزرگترین تولید کننده دکل های انتقال برق در خاورمیانه ظرفیت تولید ۳۵ هزار تن نبشی را در سال دارد.
در حالیکه وعده هایی از رشد و توسعه اقتصادی داده می شود اما مردم از جمله کارگران شرکت آونگان نمی توانند نتایج این رشد و توسعه را در زندگی خود لمس کنند و حتی با مشکلات جدیدتر هم مواجه شدند و بر مشکلاتشان گره کوری افتاده که بازکردن آن کمک دولت و دیگر مسئولان را می طلبد.
انتهای پیام/
