حامل نامه امام رضا(ع) به شیعیان کیست؟

 به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان خبرگزاری بسیج، بررسی زندگینامه افرادی که در طول تاریخ اسلام مورد تایید ائمه اطهار(ع) قرار گرفته اند، نکات مشترکی از اخلاق و رفتاری را که یک مسلمان شیعه معتقد باید داشته باشد، نشان می دهد؛ یکی از این انسان های بزرگوار که شرف حضور چند امام همام(ع) را درک کرده و مورد تایید آن ها قرار گرفته است، حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) است.

روایت مشهوری در خصوص سفارش زیارت ایشان وجود دارد، ابن قولويه در کامل الزّيارات روايت کرده است: يکي از اهالي ري گفت بر حضرت امام هادي(ع) وارد شدم آن جناب از من پرسيد کجا بودي؟ عرض کردم به زيارت سيّد الشهدا(ع) رفته بودم، آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظيم حسني(ع) را که در نزد شماست زيارت کرده بودي مثل آنست که حضرت حسين ابن علي را در کربلا زيارت کرده باشي!

در بررسی ویژگی های شخصیتی و صفات رفتاری ایشان که محور تمام آن ها دینداری است، چند مورد بیش از بقیه توجه را جلب می کند،  یکی از آن ها مقام عبادت و بندگی است که بر اساس آثاری که در مورد ایشان منتشر شده است، می توان دریافت در زمانی که ایشان در شهر ری بودند، روزها را روزه و شب ها را به عبادت و نماز سپری می کردند و ایامی که در عراق بودند نیز در کار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره در حال ذکر، نماز، دعا و عبادت بودند.

بخشندگی اموال شان به فقرا و ادب ویژگی های دیگر این بزرگوار است، به طوری که به گفته حجت الاسلام رفیعی، یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می دادند. عده ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم می دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می کند؟ متاسفانه بعضی ها حسادت  دارند و نمی توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند؛ روز دیگر تا عبدالعظیم حسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده و حالا جلوی کفش‌کن بنشینم؟ همانجا نشست، ادب و احترام کرد.

در کنار این صفات، جامعیت شخصیت این بزرگوار نیز جلب توجه می کند، این شخصیت بنا به ضرورت آنجا که لازم بود عبادت می کرد و آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه های امیر المومنین(ع) را نوشته و منتشر کردند و در جایی دیگر هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است که به ضرورت تشخیص دادند و زندگی در شهر اجدادی خود را ترک کردند.

اما به نظر می رسد که اگر کسی زمانی به مجموعه توفقات ائمه(ع) نگاه کند، پی به مقام ایشان می برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را زیارت اما حسین(ع) برابر کرد که همانا ولایت و تسلیم بودنشان است.

حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عنوان یکی از محدثین موثق در تاریخ تشیع چهره شناخته شده ای است که در حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است، همچنین حماد رازی از اهالی ری در کتاب مستدرك الوسائل ، ج ۱۷ ، ص ۳۲۱ نیز در خصوص فضیلت مقام ایشان و مورد وثوق بودن حضرت عبدالعظیم(ع) روایتی نقل می کند که در آن امام هادی(ع) در پاسخ به حماد در مورد رفع سوالات شرعی سفارش کردند که «هرگاه در قلمرو خود در كار دين به مشكلي دچار شدي، آن را با عبد العظيم حسني در ميان بگذار»

احادیث مختلفی به واسطه ایشان از ائمه اطهار(ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیث که دل ها را به امام رضا(ع) پیوند می زند و چون نامه دلگشا و فرح بخشی از جانب معشوق به عاشق، به جان های شیفته تازگی می بخشد، نامه حضرت رضا(ع) به تمام شیعیان است که سید الکریم(ع) آن را نقل می کند.

روایت این چنین است: روزی حضرت امام رضا(ع) رو به حضرت عبدالعظیم(ع) فرمود: ای عبدالعظیم، سلام مرا به دوستان برسان و به آنها بگو: شیطان را به دلهای خویش راه ندهند. در گفتار خویش، راستگو باشند و امانت را ادا کنند. از جدال و نزاع بیهوده ای که سودی برایشان ندارد دوری کنند و خاموشی را پیشه خود سازند، به همدیگر روی آورند و به دیدار و ملاقات هم بروند «فان ذلک قربه الیَّ» زیرا اینکار موجب نزدیکی به من است .

آنان خود را به دشمنی و بدگویی با یکدیگر مشغول نسازند، زیرا با خود عهد کرده ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند یا به خشم آورد، خداوند را بخوانم تا او را در دنیا با شدیدترین عذابها مجازات کند و در آن سرا نیز از زیانکاران خواهد بود.

به ایشان بگو: همانا پروردگار نیکوکارانشان را آمرزیده و از خطای گنهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده، یا کینه آنها را با دل بگیرد. بدرستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خویش دست بکشد، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا را شامل خود گردانیده است وگرنه، روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از ولایت ما خارج گشته است و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد «و اعوذبک من ذلک»

به قلم: زهرا باقری