دکتر مجید ابهری پژوهشگر و آسیب شناس اجتماعی در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری بسیج در واکنش به طرح عقیم سازی زنان کارتن خواب که از سوی برخی روشنفکران و مسئولان مطرح می شود اظهار داشت: معضل کارتن خوابی به عنوان یکی از آسیب های اجتماعی می تواند هم به جامعه و هم خود این افراد آسیب های غیر قابل جبرانی وارد کند.
وی افزود: در پدیده کارتن خوابی با دو گروه از افراد روبرو هستیم؛ گروه اول بی خانمان ها و کسانی که به هر دلیل غیر از اعتیاد، خانه و کاشانه خود را ترک کرده اند. و دومین گروه افراد معتاد و بیماران روانی مزمن هستند که بعد از اعتیاد دچار بیماری های مختلف روحی و جسمی شده اند.
پژوهشگر و آسیب شناس اجتماعی خاطر نشان کرد: متأسفانه آمار زنان کارتن خواب رو به افزایش بوده که عواقب بسیار زیانباری برای جامعه خواهد داشت. سن این زنان بین 25 تا 60 سال بوده و اکثریت آنها دارای اعتیاد و بیماری های جسمی و روحی هستند، اینگونه زنان در پاتوق ها که مراکز خرید و فروش و تجمع معتادان است شب و روز خود را سپری کرده و برخی از آنها به خاطر رفتار های پرخطر آلوده به ویروس ایدز هستند.
دکتر ابهری بیان داشت: با توجه به مطالعات 30 ساله اینجانب در زمینه آسیب های اجتماعی و آسیب شناسی اجتماعی، برخوردهای مقطعی و مسکّن وار چاره ساز نخواهد بود و باید با ایجاد زیر ساخت های سخت افزاری و فرهنگی به مقابله با این ناهنجاری رفت.
وی متذکر شد: اخیراً پیشنهاد شده که اینگونه زنان عقیم سازی شوند که باید بگوییم این حرکت نه تنها توهین به زنان جامعه و نوع زن می باشد بلکه به هیچ عنوان چاره کار نیست. در شرایطی که حیوانات خیابانی عقیم سازی می شوند آیا درست است که انسان چه زن و چه مرد را به این سرنوشت محکوم کرد؟! متأسفانه برخی افراد اعم از روشنفکران و دست اندرکاران برای سهولت کار خود همواره درصدد هستند که صورت مسئله را پاک کنند.
پژوهشگر و آسیب شناس اجتماعی عنوان کرد: شهرداری تهران گرم خانه زنانه و مددخانه ویژه بانوان را ایجاد کرده و مرکز آفتاب نیلوفری برای درمان اعتیاد زنان معتاد و نگهداری آنها است، چرا اینگونه حرکات الگو قرار نگیرد؟ و مسئله دیگر این است که بسیاری از این زنان باردار هستند عقیم سازی چه دردی از آنها درمان می کند؟
دکتر ابهری تصریح کرد: پیشگیری، کنترل و مقابله با بازگشت این زنان به چرخه اعتیاد، اشتغال زایی و کارآفرینی و کنترل بعد از درمان راه حل های اساسی و عملی این معضل هستند. در هیچ جای دنیا، جامعه و تشکل های مردمی اجازه چنین کاری را نمی دهند و امیدوارم که اینگونه طرح ها در حد شعار و حرف باقی بماند و نهادهای دولتی به جای پیگیری اینگونه نظریه ها به فکر راه حل اساسی برای مقابله با این بحران اجتماعی باشند.
