«شیدایی» برگزیده سومین سوگواره خمسه/ دید موزه‌ای به تعزیه آفت این نوع نمایش است
گروسی درباره این نمایش و سبک آن گفته است این تئاتر نجوای حربن‌یزید ریاحی با خودش است. این نمایش دیالوگ‌هایی را که حر قبل از پیوستن به سپاه امام حسین (ع) با خود دارد، نشان می‌دهد و به عبارتی این نمایش جنگ حربن‌یزید ریاحی با خویشتن خویش است.
به گفته گروسی این نمایش دو شخصیت دارد، این دو شخصیت حر یک و حر دو نام دارند و مکالمه‌ای با هم ندارند بلکه مونولوگ‌های آنها در مجاورت هم مکالمه را شکل می‌دهد.
آنطور که کارگردان شیدایی گفته است این نمایش حاصل یک ماه تمرین مداوم بوده و در آن تعزیه و نمایش شبیه‌خوانی با تئاتر مدرن در هم آمیخته به گونه‌ای که طراحی صحنه، نورپردازی و دیالوگ‌ها براساس تئاتر مدرن است.
وی با تشریح سابقه شبیه‌خوانی می‌گوید: شبیه‌خوانی در ایران مربوط به پیش از اسلام و داستان سیاوش (در شاهنامه فردوسی) است، پس از اسلام به دلیل شباهت داستان سیاوش و واقعه عاشورا این نوع نمایش برای بیان این واقعه به کار گرفته شد.
به گفته گروسی تا زمان قاجار این نوع نمایش پیشتاز در عرصه هنرهای نمایشی بوده است و میزان اهمیت و به روز بودن این نمایش در آن زمان به اندازه‌ای بود که ناصرالدین شاه کالسکه خود را برای انبیا‌خوانی به تکیه دولت، محل اجرای تعزیه، می‌بخشد.
کارگردان نمایش برگزیده سوگواره خمسه می‌گوید: پس از قاجار به مدت یک قرن تعزیه و شبیه‌خوانی کنار گذاشته شد و این امر سبب شد که در حال حاضر این نوع نمایش به هنر موزه‌ای تبدیل شود.
به باور وی دید موزه‌ای به تعزیه آفت اصلی این نوع نمایش است چراکه تعزیه و شبیه‌خوانی تنها نوع نمایشی است که در عرصه بین‌المللی ثبت شده و دیگر کشورها ایران را صاحب اصلی این هنر می‌دانند بنابراین باید این نمایش را احیا کرد.
آنطور که گروسی گفته است بسیاری از نمایش‌نامه‌نویسان غربی از جمله «برشت» از تعزیه گرته‌برداری کردند و وظیفه هنرمندان این است که با دانش و استفاده از هنر تئاتر مدرن زمینه پویایی و احیای این نمایش قدیمی ایرانی را به وجود آورند.
گروسی با باور به اینکه این نوع نمایش به ظرفیت زیادی دارد، می‌گوید: تعزیه تنها عزا نیست و پیوندش با ماه محرم با وجود حسن‌ها و امتیازات زیادی که دارد تنها یک بخش از این هنر است و باید دیگر وجوه این هنر احیا شود تا بتواند جریان‌سازی کند.
وی با بیان اینکه ممکن است برخی از تعزیه‌خوانان سنتی این نوع نگاه را نپسندند، می‌افزاید: پیوند تعزیه و شبیه‌خوانی با تئاتر مدرن با قصد اعتلای این هنر انجام می‌شود و در پویایی این هنر تاثیر دارد همانگونه که امروز در اروپا بسیاری از داستان‌های روز به شیوه اپرا اجرا می‌شود.
