یادبود بزرگان
آیت الله حیدرعلی مدرسی از استادان مشهور حوزه علمیه قم است، شخصیتی که وقتی از افغانستان به ایران آمد، در مسجد مدرسه فیضیه به تدریس مشغول شد و طلاب فراوانی از محضرش فیض می‌بردند.
به گزارش خبرگزاری بسیج از قم، آیت الله حیدرعلی مدرسی در سال 1312 در روستایی از منطقه بهسود افغانستان دیده به جهان گشود.
در همان کودکی، تحصیلات خود را در مکتبخانه روستا آغاز کرد و البته این توفیق را یافت تا در همان جا از محضر یکی از علمای هم روزگار خود به نام حاج سید حسینعلی حسینی بهره مند شود.
از نوجوانی و برای ادامه تحصیلات به کابل رفت و محضر استادانی مانند آیات سید میرعلی احمد حجت کابلی و شیخ عزیزالله غزنوی را درک کرد.
همچنین دو تن دیگر از استادان وی یعنی آیات سید سرور واعظ بهسودی و سید احمد عالم بهسودی از جمله دیگر استادان او بودند که بعدها در مبارزات مردم افغانستان علیه استعمارگران، شربت شهادت نوشیدند.
شیخ حیدرعلی مدرسی در 20 سالگی راه مشهد مقدس را در پیش گرفت و اقامتی 6 ساله در کنار مضجع نورانی امام علی بن موسی الرضا (ع) داشت و محضر استادانی مانند آیت الله محمدتقی ادیب نیشابوری تلمذ کرد.
اکنون نوبت عزیمت به نجف اشرف بود. شیخ حیدرعلی در نجف، کفایه و مکاسب را در محضر آیت الله شیخ صدرا بادکوبه‌ای و رسائل را نزد آیت الله شیخ حسن لبنانی آموخت. وی همچنین برای درس خارج اصول به محضر آیات میرزا باقر زنجانی و سید محمدباقر صدر مشرّف شد و آنگاه خارج فقه را از امام خمینی و آیت الله خوئی فرا گرفت.
او از این دوران – که تدریس را هم آغاز کرده بود - و به‌ویژه از تحصیل در نزد امام خاطره‌ها دارد و البته این جمله امام همیشه در ذهن او نقش بسته بود که فرمود:
«مدرسی! به تحقیق و تدریس ادامه بده»
او علاوه بر این استادان، این توفیق را هم یافت تا تفسیر قرآن را در محضر آیت الله سید مصطفی خمینی فرا گیرد. در عین حال استادان او در حکمت و فلسفه هم آیات شیخ صدرا بادکوبه‌ای، شیخ عباس قوچانی و سید عباس خاتم یزدی بودند.
شیخ حیدرعلی شرح منظومه را هم در نزد آیت الله شیخ عباس قوچانی آموخت و برای آموختن عقائد هم محضر آیت الله سید محسن حکیم را درک کرد.
او اکنون به درجه اجتهاد رسیده بود و به همین دلیل تصمیم گرفت تا به کابل بازگردد و در خدمت مردم کشورش باشد.
وی در کشور خود، بنای مدرسه مقدسه علمیه مهدویه را پایه‌ریزی کرد و در کنار این مدرسه هم مسجدی ساخت و در آنجا به تدریس و ارشاد مردم مشغول شد.
پس از چندی، دست تقدیر روزگار، شیخ حیدرعلی مدرسی را به قم کشاند تا در مسجد مدرسه فیضیه به تدریس بپردازد.
آوازه دانش او در قم هم پیچید و استقبال طلاب از درس‌های او سبب شد تا به تقاضای شورای مدیریت حوزه علمیه قم، آیت الله شیخ حیدرعلی مدرسی برای تبلیغ به شهرستان گلباف اعزام و سه سال در آنجا به تبلیغ و وعظ و خطابه مشغول شود.
اکنون سال 1364 هجری شمسی بود و این بار او از سوی شورای مدیریت حوزه علمیه قم، ماموریت هجرت به شهرستان بم در استان کرمان و تبلیغ در آن دیار به او داده شد؛ هجرتی که 14 سال به طول انجامید.
آیت الله مدرسی در بم در دو حوزه علمیه قائمیه و مکتب الزهرا به تدریس پرداخت و البته در دو مسجد صاحب الزمان (عج) و امام خمینی (ره) هم به ارشاد و وعظ مردم مشغول شد.
وی علاوه بر تدریس و تبلیغ و وعظ و خطابه، در تألیف هم دستی داشت که سبب شد تا یادگارهایی مانند کتب هدایه الاصول فی شرح کفایه الاصول در 4 جلد، شرحی بر حاشیه ملا عبدالله در علم منطق و تقریرات برخی از استادان از جمله حضرات آیات امام خمینی، صدر، خوئی و بادکوبه‌ای از وی باقی بماند.
آیت الله مدرسی اگرچه در ایران می‌زیست، اما از دور در جهاد مردم کشورش علیه استعمارگران نقش داشت و تلاش می‌کرد تا همراه و مشاور آنان باشد.
او خدمت به مردم و وظیفه شناسی را بر خود فرض می‌دانست و از این نظر، هرجا که ماموریتی به وی محول می‌شد، می‌پذیرفت و سختی برایش معنایی نداشت.
آنگونه که نزدیکان آیت الله مدرسی نقل می‌کنند، یکی از اعمالی که وی هر روزه به آن پایبند بود، خواندن زیارت عاشورا قبل از اذان صبح بود. همچنین وی در سال‌هایی که در قم بود، هر روز با وجود راه نسبتا طولانی منزل تا حرم مطهر حضرت کریمه اهل بیت (س)، پیاده و قبل از اذان به حرم مشرف می‌شد.
این عالم مجاهد سرانجام در مانند چنین روزهایی یعنی در روزهای پایانی آبان ماه سال 1377 هجری شمسی و در 65 سالگی، بر اثر تصادف به دیدار معبود شتافت تا پس از اقامه نماز بر پیکرش توسط آیت الله سید موسی شبیری زنجانی، در گلزار شهدای قم و در جوار امامزاده علی بن جعفر (ع) در خاک آرام گیرد.
منبع: خبرگزاری فارس
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها
آخرین اخبار
