و جز اسارت، سیلی، غربت و فریاد سهم اهل بیت محمد رسول الله چیزی جز این نبود
چهل روز است در سوگ ابر مردی نشسته ایم که حیات اسلام مدیون رگ های پاره پاره گلوی اوست
می دونید دوستان عزیزم قصه عاشوار قصه سر و نیزه است و قصه لبهای خونین و قرآن است
قصه سیلی و صورت کودک غمگین از تکه تکه شدن پدر است
اینها همه حقیقتی است که هر ساله مثل پرده از جلوی چشمان ما می گذرد
اربعین را با رقیه حسین و علی اصغرش در بغل گرفتیم ناله زدیم و درد دلها گفتیم
این چهل روز از عمق وجودمون فریاد زدیم و به سینه زدیم و حسین حسین گفتیم
و اما تو کربلا؛
خارستانی خشک و بی‌آب، دریای انسانیت و کمال ، اقیانوس بی کرانه‌ای است که در آن گوهر همه عظمت‌ها و خوبی‌ها به رنگ مظلومیت، را در خود جای دارد.
و اما از؛ دل زینب که براى خلوت مزار جدش پر مى کشد تا به دور از چشم خونبار رباب و سکینه و سجاد علیه السلام و این کاروان داغدار، پیراهن کهنه و خونین حسین را بر سر و روى خویش بنهد و گریه ها و بعض های فرو خورده چهل روزه اش را یک سره رها سازد.
کربلا نبض غیرت زمین است، آن روز که زمین به خروش درمی آید و دریا به تلاطم میافتد و کوهها از هم میپاشند... و آه از آسمان که پس از کربلا، چگونه بر ستونهای خود ایستاد و از بار این همه مصیبت شکفته شد؟
و خورشید که پس از در گرفتن آن طوفان سرخ، با چه روی، چهل روز، دیگر بار برآمد؟
آری، چهل روز است که از کربلا میگذرد، امّا داغ حسین علیهالسلام همچنان تازه و تازه تر شده است
کربلا خاطره های نیست که در حافظه خاک، فراموش شود.
کربلا منظری است که آسمان را تا قیامت قاب گرفته تا روشن ترین گواه موعود باشد
حالا تمام تقویم، بوی عاشورا میدهد
کربلا وجدانِ خاک است که هیچگاه نخواهد خفت، حتی اگر چهل روز... چهل سال... چارده قرن... از آن بگذرد...
و اما حرف آخر
یادمان هست که ستون به ستون را
مدیون قطره قطره خون شهیـــــــدانیم ...
وقتی چشممان به گنبد زیبای آقا افتاد، یاد کردیم از آنانی که با حسرت پشت پیراهن هایشان می نوشتند : یا زیارت ، یا شهادت
میان هروله های بین الحرمین ،یاد کردیم از شهـــــــدایی که
در آرزوی زیارت شش گوشه ی اربابـــ پرپر شـــدند ...
یاد کردیم از شهـــدای مفقودالاثر در مرزهای
مهران ... چزابه ... حاج عمران ...
شلمچه ...
اللهم ارزقنا توفیق الشهادة فی سبیلک
