یک عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، گفت: بحث "رعایت فاصله مراقبتی" جهت جلوگیری از آلودگی مزارع غیرتراریخته در شمال کشور مطرح است اما مجاورت زمین‌ها با یکدیگر، در درازمدت موجب آلودگی تمامی مزارع می‌شود و تنوع زیستی را از بین می‌برد.
کد خبر: ۸۷۶۷۳۹۸
|
۰۴ آبان ۱۳۹۵ - ۱۳:۱۵

به گزارش سرویس بسیج جامعه پزشکی خبرگزاری بسیج، فاطمه جوادی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران درباره مشکلات زیست محیطی در مزارع شمال، درصورت تصویب کشت انبوه برنج و پنبه تراریخته در برنامه ششم توسعه، اظهار داشت: لایحه برنامه ششم توسعه در حوزه کشاورزی از دو منظر محدود شدن کشاورزی و نفوذ محصولات تراریخته قابل نقد جدی است و ضعف‌ها و اشکالات بنیادی دارد.

این مسئول محیط زیست در دولت نهم، با بیان اینکه در اینجا ما با یک علامت سوال مواجه می‌شویم که اگر کشت به صورت تراریخته در برنامه ششم توسعه گنجانده شود، چه مشکلات زیست محیطی ایجاد می‌شود، ادامه داد: زمین‌های کشاورزی در مزارع شمال کشور، به یکدیگر نزدیک است و قطعا اگر فعالیت خاص کشاورزی در یک قطعه زمین روی دهد، سایر زمین‌ها نیز آلوده می‌شوند.

وی با اشاره به بحث "رعایت فاصله مراقبتی" گفت: این موضوع جهت جلوگیری از آلودگی مزارع غیرتراریخته مطرح شده است؛ اما آیا اساسا می‌توان در ایران، این فاصله را رعایت کرد و اگر فاصله نیز رعایت شود، با انتقال آلودگی توسط باد و حشرات چه می‌توان کرد؟!

جوادی، با بیان تصور اینکه، یک زمین چند هکتاری کاشت برنج در شمال کشور که کنار آن زمین کشاورزی برای کشت برنج تراریخته، باشد، افزود: اگر کشاورزی نخواهد تراریخت بکارد و طارم برنجش معمولی باشد، زمین وی در اثر مجاورت با زمین کشت برنج تراریخته، در دراز مدت قاطی شده و دچار آلودگی می‌شود.

این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، از بین رفتن تنوع زیستی کشور و آنچه برای سایر موجودات مزارع اتفاق می‌افتد را درخور مطالعه برای دوستانی دانست که اصرار می‌ورزند کشت تراریخته در برنامه ششم توسعه جای بگیرد.

وی در ادامه افزود: ما تنوع زیستی بالایی در کشور خودمان داریم؛ اگر برنامه ششم توسعه عملی شود، تنوع زیستی از بین می‌رود و کل زمین‌های شمال کشور یعنی از گیلان تا خراسان شمالی همه زیر کشت تراریخت می‌رود؛ این وضعیت با کدام استدلال علمی صورت می‌گیرد؟!

جوادی، در پایان به "حمایت سه هزار کشاورز از تصمیم کمیسیون مجلس در ممنوعیت تراریخته" اشاره کرد و گفت: کمیسیون کشاورزی کار پسندیده و درستی انجام داده است؛ زیرا تنوع زیستی، سلامت محیط را می‌طلبد و درست نیست که وقتی ما می‌توانیم زمین‌های شمال را با توجه به اینکه امکان "بِه نژادی" تحت روش CWR وجود دارد و با این روش می‌توان خویشاوندان وحشی یک گونه اعم از برنج، حبوبات و غیره را اصلاح نژاد کنیم و تنش‌های کم آبی را از بین ببریم، روبه تراریخته بیاوریم.

ارسال نظرات