اگرچه فتنه 88 در نیل به اهداف از پیش تعیین شده سناریونویسانش، ناکام ماند اما ساختار و بدنه اصلی آن کماکان مترصد استفاده از سایر فرصت های اینچنینی، برای وارد نمودن ضربات اساسی به نظام اسلامی هستند. همین پیش فرض کافی بود که بزرگان نظام را به این جمع بندی برساند که برای جلوگیری از آسیب های احتمالی آتی، سردمداران داخلی فتنه 88 را به حصر خانگی با انواع امکانات رفاهی یا آزادی تحت نظر قرار دهند.
از سوی دیگر، همانطور که اشاره شد، فتنه آتش زیر خاکستری بود و کماکان نیز هست که برخی سیاسیون داخلی، خواسته یا ناخواسته، برای رسیدن به اهداف خویش، بر آن می دمند تا مگر از این پیراهن معروف و بدنام تاریخی، لته ای برای خود به غنیمت ببرند.
نمونه عینی این ماهیگیری از آب گل آلود در قضایای فتنه، در وعده انتخاباتی حسن روحانی پیرامون پایان دادن به حصر دو تن از سران فتنه 88، به روشنی هرچه تمام تر هویدا بود که اگرچه تاکنون موفق به تحقق این وعده خود نشده است، اما هرازگاه مستمسک برخی مانورهای سیاسی از جانب دولتمردان شده و فضای کشور را از تمرکز بر مسائل مهم دور می سازد.
در این میان، یافت می شوند عده ای از سیاسیون که جاده صاف کن بی جیره و مواجب دامن زدن به این سیاست هولناک هستند به تصور اینکه دمیدن در تنور رفع حصر می تواند قدرت چانه زنی ایشان را دوچندان کند، ساده اندیشانه بر این دوقطبی کاذب دامن می زنند غافل از اینکه نمی دانند در صورت تحقق این امر، خود نیز قربانی این سناریوی از پیش طراحی شده خواهند بود.
به عنوان نمونه اخیرا رئیس دولت اصلاحات که خود یکی از سران فتنه است، در سخنرانی خود مدعی شده: «کسانی که در حصر و حبس هستند اگر بیایند بیرون نمیخواهند انتقام‌گیری کنند اما جامعه ما آرام میشود و رو به سوی آینده خواهد داشت. در مورد رفع حصر یا بازتر شدن فضای سیاسی اگر بزرگان دغدغه‌ها و نگرانیهایی داشته باشند، ما باید برویم و این نگرانی‌ها را گوش بدهیم و صحبت کنیم»!
این سخنان درحالی ابراز می شود که اولاً نظام اسلامی بارها و بارها، چه در جریان انتخابات و چه تاکنون فرصت هایی را برای ابراز پشیمانی و عذرخواهی سران فتنه در نظر گرفته که تاکنون از جانب نامبردگان بی پاسخ مانده است و ثانیاً چه تضمینی وجود دارد که به فرض رهایی ایشان، جامعه آرام تر از قبل به حرکت خود ادامه خواهد داد؟!
افزون بر این یکی از دلایل نا آرامی
های دهه اخیر در کشور، گوینده همین سخنان است که به عنوان ضلع
سوم از مثلث شوم فتنه 88 شناخته می شود.
در طرف دیگر اما اخیراً انتشار نامه عذرخواهی از سوی دادستان پیشین تهران یعنی سعید مرتضوی درباره وقایع بازداشتگاه کهریزک، بسیاری از فتنه گران را بر آن داشت تا این عذرخواهی را به سایر شئون فتنه 88 نیز تعمیم داده و نظام را به پایان دادن حصر دو تن از سران فتنه متقاعد کنند.
این درحالیست که اولاً عذرخواهی نامبرده تنها مربوط به 3 تن از جان باختگان بازداشتگاه کهریزک بوده و نه چیز دیگری و ثانیاً اگر بخواهیم منصفانه به قضاوت بنشینیم، این سران فتنه هستند که می باید به تاسی از دادستان پیشین تهران، درخصوص برپایی فتنه ای که منجر به ریخته شدن خون دهها نفر از مردم بیگناه شد، عذرخواهی کرده و خواهان عفو و رحمت نظام اسلامی درباره جرائم ارتکابی باشند.
افزون بر این، پاسخگویی درباره کشته شدگان در غائله فتنه 88، تنها بخشی از جرائم سران فتنه است، چراکه تحمیل بسیاری از هزینه های مادی و معنوی بر نظام اسلامی که پس از فتنه روا داشته شد نیز بر بار گناهان این افراد خواهد افزود.
کوتاه سخن آنکه رفع حصر از سران فتنه، آنهم در شرایط حاضر نه تنها دوای هیچ دردی نخواهد بود بلکه بر التهابات خواهد افزود و سایر مخالفین و معاندین نظام را جری تر خواهد نمود تا با سوءاستفاده از عطوفت نظام اسلامی و با بهره گیری از پروپاگاندای تبلیغاتی، سایر اهداف معلق مانده خویش علیه جمهوری اسلامی را پیاده سازی نمایند.
