سینمایی که توپ فوتبال شده است

با این حال وضعیت وقتی نگران‌کننده می‌شود که می‌بینیم همچنان دولتمردان از حل ابتدایی‌ترین مشکلات صنف سینما که مثلاً تشکیل صندوق بیمه بیکاری یا راه‌اندازی بیمه درمانی جامع است عاجزند. امسال که نگرانی به اوج رسید چون رییس سازمان سینمایی که در همه سه سال اخیر مرتب از برنامه‌هایش برای حل این مشکلات سخن می‌گفت در آستانه روز سینما به صراحت از این گفت که مدیریت متبوعش بودجه‌ای برای حل مشکل بیمه بیکاری سینماگران ندارد و این وزارتخانه‌های دیگرند که باید برای حل مشکل به کمک او بیایند.

جشن می‌گیریم اما در چه شرایطی؟

این تناقضات همان چیزی است که آقای بهرام بدخشانی فیلمبردار پیشکسوت سینمای ایران در گفت‌وگو  مهر تأییدی بر آن می زند.
این فیلمبردار باسابقه که بیشتر از سه دهه است در سینمای ایران حضور دارد و از جمله مدیران فیلمبرداری است که تجربه کار با چهره‌های مختلف سینمای ایران از آقایان داریوش مهرجویی گرفته تا رسول صدرعاملی و از همایون اسعدیان تا رسول ملاقلی پور و ابوالحسن داوودی را در کارنامه دارد در پاسخ به این سؤال که اصلی‌ترین دغدغه سینمایی‌اش چیست؟ بیان داشت: دغدغه‌ها آن‌قدر زیاد شده که نمی‌دانی از کدامش بگویی. حرف برای زدن بسیار است اما وقتی می‌بینی حتی با حرف زدن هم بهبودی در عملکردها رخ نمی‌دهد ترجیح می‌دهی ساکت بمانی.
وی ادامه داد: سینمای ما غرق در مشکلات رفاهی و صنفی است اما همه کار مسوولان این شده که روز ملی سینما را جشن می‌گیرند و بزرگداشت‌هایی برگزار می‌کنند تا عده‌ای مسوول بی‌ربط با سینما بیایند و عکس یادگاری‌هایشان را با اهالی سینما بگیرند و البته بهره‌برداری‌های خاص خود را از این حضور داشته باشند. ما جشن می‌گیریم اما در چه شرایطی؟ در شرایطی که بیکاری مفرط بخش عمده‌ای از بدنه سینما را نالان کرده است و مسوولان هم چنین چیزی را نمی‌پذیرند!

سینمایی که توپ فوتبال شده است

بهرام بدخشانی با اشاره به دستاویز سیاست شدن سینما گفت: ای کاش سینما سر جای خودش بود تا این همه مشکل پیش نمی‌آمد. سینماگران ما به توپ‌های فوتبال بدل شده‌اند که مدام دست این جناح و آن جناح پاس‌کاری می‌شوند. متأسفم که برخی سینماگران هم با رفت و آمد دولت‌ها تغییر نظر می‌دهند و با آمدن مدیران جدید، مدیران قبلی را نقد می‌کنند و با آمدن مدیر بعدی، مدیری که تا دیروز تحسین می‌شد، نقد می‌شود. این روال خوبی برای سینما نیست.
فیلمبردار آثاری چون «هیوا»، «بمانی» و «من ترانه 15 سال دارم» درباره چرایی این تذبذب و دورنگی و اینکه چرا اهالی سینما که خود به دنبال ترویج اندیشه‌هایی خاص در جامعه هستند باید به دام چنین روندی بیفتند اظهار داشت: بحث بر سر این است که اندیشه‌های ناب کیمیا شده و اصلاً اندیشه‌ای وجود ندارد که بخواهیم انتظاری معقول داشته باشیم.

در رسیدن به حقوق قانونی خود هم مشکل داریم

این فیلمبردار با بیان اینکه در سال جاری چندین فیلمنامه به دستش رسیده که در نهایت نهایی نشده است گفت: رکود یعنی همین که یا پیشنهاد نباشد یا اینکه پیشنهاداتی می‌شود که به نتیجه نمی‌رسد آن هم برای امثال من که همواره کیفیت محصول برایمان مهم‌تر از درگیری مالی بوده است.

وی ادامه داد: سال گذشته درگیر همکاری با پروژه‌ای شدم که سرمایه‌گذارش تقریباً طلب هیچ یک از عوامل را درست تسویه نکرد و در نهایت، به‌رغم شکایت چون ارتباطات سرمایه گذار قوی بود(!) بسیاری از همکاران مجبور شدند با توافق، کمتر از دستمزد خود را بگیرند.
بهرام بدخشانی خاطرنشان ساخت: در شرایطی که در رسیدن به حق قانونی خود هم مشکل داریم اینکه جشن برگزار کنیم و روز سینما را تبریک بگوییم چه معنایی دارد؟!