به گزارش خبرگزاری بسیج، «اگر می‌خواهیم با فساد مبارزه کنیم، بدانیم با "بگیر و ببند" و یا «این را بگیر» و «آن را بگیر» فساد درست نمی‌شود. اگر کسی حقوق غیرعادلانه‌ای گرفته، بیاییم دادگاهی درست کنیم و چوبی و شلاقی بیاوریم تا درست شود، خیر؛ نه اینها نیست! باید به ریشه‌ها بپردازیم، دولت به ریشه‌ها می‌پردازد.» نه فقط دستگاه قضا، آقای رییس‌جمهور روز گذشته با این سخنان، آب پاکی را روی دست خلق الله هم ریخت. روحانی برای دفاع از مدیران نجومی‌بگیر دولتش، شمشیر را از رو بسته بود. این در حالی است که روز یکشنبه، غلام‌حسین محسنی اژه ای سخنگوی دستگاه قضا با گلایه از تعلل دولت در برخورد با غارتگران بیت المال، گفته بود: «اگر دستگاه قضایی وارد شد، عده‌ای را احضار کرد و گفت باید مجازات شوند، گله‌ای نشود و نگویند می‌خواستند با دولت یا یک جناح برخورد کنند و چوب لای چرخ بگذارند. به نظر من یک اتمام حجت کافی در بحث فیش‌های حقوقی صورت گرفته است.»
مردم اما منتظر عدالتند. آیا دستگاه قضا می‌تواند حق و حقوق ملت را از حلقوم نجومی بگیران دولت روحانی بیرون بکشد؟ برنامه اتاق عملیات روانی دولت برای فراموشی ماجرای بخور-بخور برخی مدیران دولتی چیست؟
مدیران دولت روحانی ذخیره‌های این نظامند؛ همه می‌دانند. حالا اما معاون اول دستگاه قضا از اینکه حساب و کتاب حقوق و مزایای آن‌ها شفاف نیست، گله می‌کند. گلایه دارد از اینکه چرا دولت تدبیر آمار مدیران نجومی‌بگیرش را رو نمی‌کند؟ اژه‌ای گفته: «برای من این سوال مطرح است که واقعاً 15 نفر بودند که حقوق غیر شرعی و غیر قانونی دریافت کرده بودند؟ من نمی‌گویم 15 نفر بیشتر است یا کمتر، سئوال من این است که ملاک انتخاب برای این 15 نفر چیست؟ اگر ملاک فقط مبلغ بالا بوده که ما خبر داریم تعداد این افراد بیشتر است، اگر ملاک دریافت حق‌الجلسه یا وام‌های نسبتاً سنگین با بهره یک درصد بوده که باز هم تعداد بیشتر از 15 نفر است. اگر هیچکدام از اینها ملاک نبوده، بیان کنند تا من که امروز مسئول جزئی در این کشور هستم برایم شفاف‌سازی شود چرا که تا الان چیزی برای من روشن نشده است.»
قوه قضاییه نمی‌داند، قرار هم نبوده بداند. روحانی معتقد است راه‌حل مسأله‌ی حقوق‌های نجومی «بگیر و ببند» نیست. بنابراین روشن است دستگاه قضا نباید هم دخالت کند. نه مسؤلان «جزء» مملکت، نه حتی مردم، هیچ‌کدامشان نباید از اسرار ذخایر دولت تدبیر با خبر شوند. همین است که هست!
محسنی اژه‌ای اما مصمم بود؛ آنقدر که به نظر نمی‌رسید با تشرهای روحانی میدان را خالی کند. لحن مشفقانه و در عین حال منطقی آقای معاون اول، خیلی از امیدها را زنده کرد. مردم امیدوارند؛ امیدوارند غارتگران نجومی بیت المال در هر پست و جایگاهی که باشند، مورد پیگرد و تعقیب عدالت قرار بگیرند. اژه‌ای امیدوارشان کرد؛ وقتی گفت: «به نظر من قوه قضاییه هم در موضوع فیش‌های نجومی، شتابی را که باید داشته باشد نداشته و کار ویژه‌ای را که باید انجام می‌شده، انجام نداده است.»
«ببینید؛ بهتر نیست کمی تأمل کنیم؟ کمی هم فکر کنیم؟ ایراد ندارد. یعنی اگر کسی چیزی می‌گوید، احتمال بدهیم می‌خواهد شلوغ‌بازی کند تا ماجرای دیگری را گم کند.» ترکان گفت. هفته‌ی گذشته؛ در «متن و حاشیه»ی کانال سه. همان برنامه ای که استاد در آن نعمت‌زاده وزیر روحانی را تهدید به افشاگری کرد. حق با او است. اصلاً چه کسی بهتر از مشاور ارشد روحانی می‌تواند استراتژی عملیات روانی دولت را شرح دهد؟ چه چیزی بهتر از طرح یک موضوع بی ربط و نکره می‌توانست حواس مردم را از رکود بی‌سابقه‌ی دولت‌ساز و بیکاری، پرت کند؟ چه کسی بود صدا زد کنسرت!؟
کنسرت مسأله‌ی مردم است؛ یعنی باید باشد. اصلاً از نان شب واجب‌تر است. آنقدر که حالا گذشته از روحانی، مشاورین و رفقا، حتی معاونین وزرای دولت فخیمه هم پای کار آمدند. حالا احمد میدری معاون وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم از کنسرت می‌نویسد؛ آن هم در سرمقاله‌ی «شرق». اینکه آن وزارت‌خانه چه خوابی برای یارانه‌های خلق الله دیده، مهم نیست. نابه‌سامانی اوضاع کار و اشتغال جوانان هم ابداً مهم نیست. حضرات امورات مهم‌تری دارند. مثل نوشتن از کنسرت. خرده ای نیست اگر برای حل مشکلات معیشتی مردم چاره نمی‌کنند. «کنسرت درمانی» نسخه‌ای است که دوستان برای تشفی دردهای پرشمار اقتصادی مردم، تجویز کرده‌اند. مارکس اگر بود امروز احتمالاً می‌گفت: کنسرت افیون توده‌ها است!
کنسرت بازی دولتی‌ها ادامه دارد. دستور آمده شلوغش کنید! چه چیزی را بنا است پنهان کنند؟ مردم می‌پرسند. مردمی که شانه‌هایشان زیر رکود بی سابقه‌ی دولت‌ساز خمیده است. مردمی که حتی «آه» در بساط ندارند که با ناله سودا کنند. مردمی که البته آنقدر پول هم ندارند تا به کنسرت بروند. کنسرت درمان دردهای این مردم نیست؛ مشاورین روحانی اشتباه می‌کنند.
