در همین زمینه هم شیخ احسائی با اشاره به چهار موضوع اعتقادی که در مذهب تشیع جایگاهی رفیع و اساسی دارد: معاد، معراج، وجود امام عصر و مقام ائمه، نایب امام، با سلیقه شخص- خود را از تشیع جدا کرده، زمینه را برای بحث و جدل پیرامون موضوع بسیار حساس نیابت امام زمان برای خود به نام « رکن رابع » باز نموده و بر اساس همین احتیاج به هدایت و ولایت ، امام غائب را در دسترسشان قرار میدهد.
طبق این حالت همیشه باید میان مؤمنین یک نفر باشد که بلاواسطه با امام غایب رابطه داشته باشد و واسطه فیض میان امت و امام باشد که این فرد در اصطلاح شیخیه: شیعی کامل – رکن رابع گویند.
شیخ با چنین اقدامی زمینه را برای دعاوی علی محمد شیرازی فراهم نمود.بطور خلاصه میتوان گفت که بابی گری هم از شیخیه به وجود آمده و سپس با تغییراتی تبدیل به بهایی گری شد که همان صورت تکامل یافته بابیگری و شیخی گری است.
برخی از اسناد در ذیل آورده شده است:
