با وجود اين بي‌توجهي و تقدير از ستاره‌هاي ورزش ايران نه تنها قابل نكوهش است بلكه مي‌تواند در بلندمدت به ورزش كشور ضربه بزند و تكرار موفقيت‌ها را سخت‌تر كند.
به گزارش خبرگزاري بسيج، دو پيروزي تيم‌ملي واليبال كشورمان مقابل امريكا قهرمان ليگ جهاني از آن دست بردهاي خاطره‌انگيز تاريخ ورزش كشورمان است، پيروزي‌هايي كه بار ديگر نشان داد كه جوانان ايراني مي‌توانند هر غيرممكني را ممكن كنند. امريكا در حالي به تهران آمد كه پيش از آن در تمام بازي‌هايش پيروز شده بود و خيلي‌ها پيش‌بيني نمي‌كردند كه اين تيم كه به گفته كواچ بهترين تيم در حال حاضر واليبال دنياست دست خالي از ايران برگردد اما اين اتفاق افتاد تا بار ديگر واليبال دنيا مقهور قدرت واليباليست‌هاي جوان ايراني شود و همه از كواچ و شاگردانش تمجيد كنند. موفقيت‌هاي واليبال را اگر سه سال پيش برخي اتفاقي و يك جرقه عنوان مي‌كردند حالا سه سال بعد از رقابت واليباليست‌هاي كشورمان در بالاترين سطح واليبال دنيا اين موفقيت‌ها ادامه دارد و حتي سال به سال كه مي‌گذرد كارنامه كشورمان درخشان‌تر مي‌شود تا جايي كه هم قهرمان المپيك و هم قهرمان ليگ جهاني در بازي مقابل ايران حرفي براي گفتن ندارند و مغلوب مي‌شوند. حالا ديگر كسي نمي‌تواند شاهكارهاي واليبال كشورمان را يك اتفاق يا يك جرقه بداند و به نظر مي‌رسد واليبال ايران در حال تثبيت جايگاهش در بين تيم‌هاي قدرتمند است. اينكه كواچ و شاگردانش در سخت‌ترين گروه ممكن گروه ليگ جهاني و در محاصره قهرمان جهان، قهرمان المپيك و قهرمان ليگ جهاني سري در سرها در مي‌آورند، نشان از اين دارد كه دنيا ديگر به واليبال ايران ايمان آورده است. در اين شرايط است كه وظيفه مسئولان و مديران ورزش كشورمان براي حفظ اين سرمايه‌ها و پتانسيل بزرگي كه در بين جوانان مستعد ايران وجود دارد سنگين‌تر از قبل شده است. در حال حاضر دنيا، به واليبال ايران احترام مي‌گذارد و اين سبب مي‌شود تا متوليان ورزش براي حفظ اين روند و ادامه اين مسير موفقيت‌آميز واليباليست‌ها را تنها نگذارند.
واليباليست‌ها به طور قطع خواسته‌هاي بزرگ و سنگيني هم ندارند، آنها فقط مي‌خواهند قدر كار بزرگي‌شان را مسئولان بدانند و تنها پس از پيروزي‌ها در كنار تيم نباشند. اين انتقاد در حال حاضر به تصميم گيرندگان ورزش كشور وارد است، مسئولان در سال‌هاي اخير نشان داده‌اند كه وقتي مي‌بينند موفقيت بزرگي در شرف وقوع است خودشان را به سالن مسابقه مي‌رسانند تا در عكس‌هاي يادگاري پس از بازي نقشي داشته باشند اما زماني كه وقت تقدير عملي از اين موفقيت مي‌رسد پا پس مي‌كشند و نه تنها از زحمات ورزشكاران تقدير نمي‌كنند، بلكه با مصاحبه‌هايي كنايه‌وار طوري عنوان مي‌كنند كه ورزشكار نبايد براي يك موفقيت و يك مدال توقع پاداش و تقدير داشته باشد و ورزشكار را با تمام دغدغه‌ها و مشكلاتي كه دارد تنها مي‌گذارند.
اين رويه‌اي است كه اين روزها در وزارت ورزش حاكم است و محمود گودرزي و همكارانش اعتقادي به تقدير و حمايت معنوي و مالي از ورزشكار يا يك تيم موفق ندارند و طنز روزگار اينجاست كه در بيلان كاريشان اين موفقيت‌ها را به نام خودشان و مجموعه مديريتي خودشان مي‌زنند اما حاضر نيستند از يك موفقيت بزرگ ورزشي به اندازه‌اي كه شايسته آن است تقدير كنند و آينده ورزشكاراني كه چنين كارنامه درخشاني دارند را از نظر مالي و شغلي تأمين كنند در حالي كه اين مي‌تواند كمترين كار ممكن براي جبران زحماتي باشد كه اين ورزشكاران مي‌كشند.
هرچند اين رفتار مي‌تواند دلسردي ورزشكاران را به همراه داشته باشد اما واليباليست‌هاي كشورمان و ورزشكاران موفق در ساير رشته‌ها به طور قطع تحت تأثير اين قدرنشناسي قرار نمي‌گيرند و باز هم تمام تلاششان را براي تكرار موفقيت و كسب نتايج درخشان‌تر به كار مي‌گيرند، چون آنها هدفشان بالاتر از يك تقدير است و به افتخارآفريني براي ايران و بالا بردن پرچم كشورمان فكر مي‌كنند و در اين راه از جانشان هم مايه مي‌گذارند و در سخت‌ترين شرايط هم مي‌جنگند. با وجود اين بي‌توجهي و تقدير از ستاره‌هاي ورزش ايران نه تنها قابل نكوهش است بلكه مي‌تواند در بلندمدت به ورزش كشور ضربه بزند و تكرار موفقيت‌ها را سخت‌تر كند
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
